Μαρία Πανοσιάν: Γράμμα σε έναν φίλο απ’ τα παλιά

Αγαπητέ μου φίλε,
Είχα πολύ καιρό να σου γράψω. Μένω ακόμη στην Αθήνα, στο Παγκράτι.
Πολλά έχουν αλλάξει από τότε. Μα κυρίως οι άνθρωποι…

Τις προάλλες έκανα μια βόλτα εδώ στη γειτονιά. Τα περισσότερα μαγαζιά έχουν κλείσει. Ο φούρναρης της γειτονιάς δεν κάνει πια αστεία όπως παλιά, και η φίλη μας στο “24ώρο” που μας έφτιαχνε καφέ απολύθηκε.
Θυμάσαι κάτι βράδια που κατεβαίναμε στη Φιλολάου και νοικιάζαμε ταινίες και τις βλέπαμε μέχρι το πρωί; Πάει και το ντιβιντάδικο. Έκλεισε κι αυτό. Το ίδιο και τα περισσότερα καφέ στην Υμηττού.
Δεν είναι η γειτονιά μας όπως την θυμάσαι φίλε.
Εγώ εξακολουθώ να δουλεύω στο ραδιοφωνικό σταθμό στου Ψυρρή ως ηχολήπτρια. Μου αρέσει που η δουλειά μου είναι στου Ψυρρή. Είναι σαν γειτονιά. Οι άνθρωποι εκεί, είναι πολύ φιλικοί και ζεστοί και πάντα με το χαμόγελο, παρόλο που περνάνε κι αυτοί  δύσκολα.
Στις πίσω περιοχές ταλαιπωρούνται εκατοντάδες μετανάστες καθημερινά και εδώ και χρόνια η πολιτεία ουσιαστικά σφυρίζει αδιάφορα.
Κάποιες φορές που περνάω από ‘κει νύχτα, επικρατεί μια ανήσυχη ησυχία. Γενικότερα ο κόσμος είναι πολύ στεναχωρημένος και κουρασμένος από την κατάσταση. Το καλοκαίρι έγινε μια μεγάλη προσπάθεια με τους Αγανακτισμένους στο Σύνταγμα, αλλά δυστυχώς αυτό δεν κράτησε και τίποτα δεν άλλαξε. Μέρα παρά μέρα ήμουν εκεί. Κάθε μέρα γινόμασταν περισσότεροι. Πιο δυνατοί. Μέχρι τα επεισόδια και τα ληγμένα χημικά. Ο κόσμος τρόμαξε. Αραίωσε.
Κράτησα για λίγο μια απόσταση από τα πράγματα. Σκέφτομαι πως όταν υπάρχει ένα πρόβλημα, καλό είναι να παίρνεις μια ανάσα και να κοιτάξεις μέσα σου για το τι μπορείς να αλλάξεις ώστε να λυθεί το πρόβλημα. Εάν δεν αλλάξουμε εμείς, ένας προς έναν το μέσα μας, την καθημερινότητα μας, τον τρόπο σκέψης μας και τη συμπεριφορά μας, πολύ φοβάμαι πως τίποτα δεν θα γίνει. Ξέρεις πως δεν είμαι απαισιόδοξος άνθρωπος αλλά ακόμη και μια μαζική κινητοποίηση πιστεύω πως δεν θα αλλάξει κάτι στην Ελλάδα, παρά προσωρινά.
Στον φάκελο με το γράμμα μου θα βρεις και ένα cd, με 15 μικρές προσωπικές ιστορίες. Μια μουσική περιγραφή του τέλους μιας σχέσης. Χωρίς πολλά λόγια. Γι’ αυτό επέλεξα να εκφραστώ κυρίως με ορχηστρικά κομμάτια.
Τώρα έχουμε μαζευτεί κάποιοι μουσικοί και ξεκινήσαμε πρόβες για να το παρουσιάσουμε live. Θα είναι σαν παράσταση. Όταν θα ξεκινήσουμε τις παραστάσεις θα σε ενημερώσω μήπως καταφέρεις να έρθεις να μας δεις.
Με το συγκρότημα των Ελελεύ όπου τραγουδάω μαζευόμαστε επίσης σιγά σιγά για να γράψουμε το δεύτερο μας άλμπουμ.
Δεν θέλω να σταματήσω να γράφω, να παίζω μουσική να ακούω και να διαβάζω. Είναι μια καλή ευκαιρία εμείς οι άνθρωποι μέσα από τις τόσες δυσκολίες
να έρθουμε πιο κοντά. Να έχουμε επαφή. Να ακούει ο ένας τον άλλο, να προσφέρει ο ένας στον άλλο αυτό που δημιουργεί, αυτό που σκέφτεται, αυτό που έμαθε. Να μοιραζόμαστε με αγάπη γιατί αυτό είναι που έχουμε στερηθεί κι έχουμε ξεχάσει πιο πολύ. Το ό,τι είμαστε άνθρωποι.

Θα περιμένω τα δικά σου νέα.

Με αγάπη

Μαρία Πανοσιάν

Info: Η Μαρία Πανοσιάν παρακολούθησε μαθήματα πιάνου για 11 χρόνια, έμαθε κιθάρα και κρουστά και τα τελευταία 14 χρόνια τραγουδάει επαγγελματικά. Από το 2005 στο συγκρότημα των Ελελεύ. Το 2007 κυκλοφόρησε η πρώτη δισκογραφική δουλειά των Ελελεύ και το 2010 ηχογραφήθηκε ένα EP με 4 διασκευές. Η Μαρία Πανοσιάν παράλληλα εργάζεται στο ραδιοφωνικό σταθμό “στο κόκκινο” 105,5 ως ηχολήπτρια (κάθε Kυριακή από τις 10:30 – 00:00 – “το λάθος είναι το σωστό”). Το Μάιο του 2011 κυκλοφόρησε και ο πρώτος προσωπικός της δίσκος με τίτλο «Πατώματα Βρεγμένα», από την OnAir Music και το www.mariapanosian.com