Η ποιητική Συλλογή Οκτάνα του Ανδρέα Εμπειρίκου πυροδότησε τον Μαίο του 2013 τις συζητήσεις για την παρουσίαση ενός θεάματος, αφιερωμένου στην προσωπική-ατομική αναζήτηση της ουτοπίας.

Από την Ατλαντίδα και την ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα στον Θρησκευτικό παραδεισο και τη μεταθανατιο ζωή, στο 1984 του Οργουελ στην Καταστασιακή Διεθνή, φυσικά στην Ουτοπία του Μορ, στον Φουριέ, στον Καμπανέλα, στον Όουεν και στη Νέα Βαβυλώνα του Constante.

Mε τη Βιβή Πηνιώτη και την Έλια Ζαχαριουδάκη οργανώσαμε ανοιχτές συζητήσεις με αρκετά μεγάλη επισκεψιμότητα στο χώρο συναντήσεων του ΘτΠ.  Έτσι προέκυψε η ομάδα του villa Utopia και αργότερα η συνεργασία με τη Fabrica Athens. Στις συναντήσεις αυτές, έγινε η προσπάθεια να δομήθεί θεωρητικά μία ουτοπία μέσα από τις ελλείψεις τις υπάρχουσας κοινωνίας και μέσα από τις προσωπικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Φυσικά και σκοντάφταμε συνεχώς … είναι πιο εύκολο να ψάχνεις βελόνα στα άχυρα παρά οι αναγκες κάποιου, απελευθερωμένες έστω από τις κοινωνικές συμβάσεις αιώνων, να μην έρθουν σε ρήξη με τις ανάγκες κάποιου άλλου, με συνέπεια την έκπτωση και το Νόμο, άρα την απομακρυνση από το ιδανικό.

Μέχρι όμως να έρθει αυτή η ρήξη έχουν και οι δύο κάνει μία σπουδαία διαδρομή προσωπική, κυρίως πνευματική που ανοίγει δρόμο για το ιδανικό απομακρύνοντας όμως παράδοξα την ουτοπία ακόμα περισσότερο.

Η κατάληξη των συναντήσεων πάντα η ίδια και αναπάντητη “Και η ύλη; Ποια θα ήταν η χρήση της; Και ποια η δυναμή της; Πόσο χωράει σε όποια ουτοπία η ύλη;” Αναπάντητη ίσως γιατί στην ουτοπία δεν χωραέι καμμία ύλη. Ίσως γιατί η ουτοπία δεν έχει να κάνει μέ δρόμους, με κτιρια, με γνωριμους νόμους, ούτε καν με τον υπάρχοντα χρόνο και χώρο, ίσως έχει να κάνει μόνο με όνειρα και την ελευθερία που σου παρέχουν. Όχι μια αόριστη αλλά μία ορισμένη, ειδική ελευθερία- την δική σου, τη δική μου, τη δική του ελευθερία. Ίσως γι αυτό δεν είναι εφικτή, επειδή είναι εξαιρετικά άγνωστη και γεμάτη υπόσχεση. Ίσως γι’ αυτό να είναι γοητευτική, για να την κυνηγάς νομίζοντας πως θα καταφέρεις το ανέφικτο. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα παραδείγματα που συζητήθηκαν στις συναντησεις αυτές και έγινε θεμέλιο της παράστασης, ήταν εκείνο της μύγας, και του αυτισμού με τον οποίο διεκδικεί την θέση της στην άλλη πλευρά πέρα από το τζάμι, στο φως.

Μετα την πολύμηνη διαδικασία προβών και ενάμιση χρόνο από την έναρξη του σχεδιασμού, παρουσιάζουμε το απότελεσμα ξεκινώντας από το Βυρσοδεψείο. Η παράσταση, με έντονα στοιχεία την εικόνα, τη μουσική και τον λόγο, παίρνει ως οδηγό την λειτουργία του υποσυνείδητου κατα τη κατάσταση του ύπνου, το humor που γεννάται από τη πραγματικότητα της ατελούς ανθρώπινης φύσης, το κινηματογραφικό μοντάζ και την ποπ αισθητική του video clip για να χτίσει την ουτοπία αλλά και την δυστοπία των ηρώων της, το όνειρο αλλά και τον εφιάλτη τους.
   

Info: Ο Λύσανδρος Σπετσιέρης γεννήθηκε στην Αθήνα το Μάρτιο του 1984. Σπούδασε υποκριτική στην Ανώτερη σχολή Δραματικής Τέχνης Δήμου Αγ. Βαρβάρας (2004-6) & στην Ανώτερη σχολή Δραματικής Τέχνης Μοντέρνοι Καιροί, από όπου αποφοίτησε το 2007. 
Ως ηθοποιός έχει συνεργαστεί με θεατρικούς θιάσους, όπως η ομάδα Άσκηση, το Θέατρο του Μαρτίου,  Ομάδα 33 και το θέατρο Σοφούλη.

Το 2010 ίδρυσε μαζί με εικαστικούς, μουσικούς και ηθοποιούς την ομάδα τεχνών «Θεάτρο του Πανικού», για το οποίο έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις «Fando y Lis» του Fernando Arrabal, «Ο Θάνατος του Αντονέλο» της Βιβής Πηνιώτη, «Hamlet-Νεκροθάφτες», «Μία τριλογία για το παρελθόν»,

Το 2013 συνεργάστηκε με το ίδρυμα Γιάννη Τσαρούχη σκηνοθετόντας την performance “Ζωντανεύοντας στιγμές του Γιάννη Τσαρούχη” για το μουσείο Μπενάκη.

Από τον Μαίο του 2014 συνεργάζεται με την ομάδα Fabrica Athens για την παράσταση “Villa Utopia”.

Η παράσταση Villa Utopia ανεβαίνει στο Θέατρο Βυρσοδεψείο. Περισσότερες πληροφορίες.