Για μένα ο φακός είναι το πιο δύσκολο και ατίθασο εργαλείο. Καταγράφει τα πάντα χωρίς αυτήν την ευλογημένη ακρίβεια και αφαίρεση που επιτυγχάνει κανείς όταν καταπιάνεται με τις λέξεις, τους ήχους ή τα χρώματα. Και στο ντοκιμαντέρ που συνήθως η πραγματικότητα δεν είναι επιμελημένη αλλά αναζητείται ακατέργαστη και αναδύουσα, η κινηματογραφική εικόνα και συνεπώς η ουσιαστική στόχευσή της κινδυνεύει να θολώσει από την ασάφεια και τις παρεισδύουσες δευτερεύουσες εντυπώσεις. Πως διασώζεται λοιπόν η σαφήνεια και η ενότητα ενός έργου; Πως κατακτά ένα έργο τον ιδιαίτερο εσωτερικό κόσμο του, τον μοναδικό χαρακτήρα του;
Σε μεγάλο βαθμό, νομίζω πως οι ταινίες μας είναι αποσπασματικές και θαμπές αυτοπροσωπογραφίες. Είναι η προσπάθεια μας να κατακτήσουμε μία κινηματογραφική στάση, να κατακτήσουμε ένα ύφος και ταυτόχρονα η προσπάθειά μας να το ξεπεράσουμε. Είναι η συνεχής εξάσκηση του βλέμματος να κοιτά χωρίς επιτήδευση και να αντέχει το βλέμμα των προσώπων που πάνω τους στρέφει την μηχανή του. Είναι η κίνηση του σώματος, ο χορός μας ως κινηματογραφιστών γύρω από το θέμα μας, ένας χορός που τα βήματά του μας αποκαλύπτονται αργά και δεν μπορούν να επαναληφθούν στην επόμενη ταινία. Είναι η αναμονή της στιγμής, η αγωνία αυτή να καταγραφεί, η ένταση και ο κόπος. Είναι οι απαντήσεις που δίνουμε κάθε στιγμή στην αναμέτρηση μας με το χώρο και το χρόνο. Είναι η ανταπόκρισή μας στο ρυθμό και την αλλαγή. Είναι τα θέματά μας που επιλέγονται βάση μιας υπόγειας οικειότητας και σειράς ερωτημάτων που μας έλκουν ως κινηματογραφιστές και ως ανθρώπους. Είναι οι κοφτές ή βαθιές ανάσες που δένουν τα πλάνα και τους ήχους. Και τελικά μέσα από αυτά, είναι η διατήρηση της εσωτερικής ενότητας και συνομιλίας πέρα και πίσω από την εικόνα από τη χαώδη ροή των πραγμάτων, αυτό που ανακαλύπτουμε τελικά στην οθόνη· την ύπαρξη ενός ιδιαίτερου και μοναδικού κόσμου που προβάλλει μέσα από τον κινηματογραφικό φακό. Είναι η τρυφερή επιμονή του βλέμματος.
Info: Κινηματογραφικές σπουδές στη Σχολή Kινηματογράφου της Ε. Χατζίκου, και στην Αγγλία στο The London International Film School και στη National Film and Television School. Επιλεκτική φιλμογραφία: Η τέχνη της κρίσης: η περίπτωση του θεάτρου 2014, Συναντήσεις με την Κική Δημουλά 2011, Ο τρίτος Τάκης 2008, Ο πίνακας 2005, Με τα μάτια στραμμένα στη στεριά 2002.
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 29
