Το Θέατρο Έξω από τα Τείχη θα φιλοξενήσει την παράσταση του έργου “Η τελευταία βασίλισσα“, σε διασκευή και σκηνοθεσία Ηρακλή Δούκα, από την Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014.

Σε μια χωματερή με χιλιάδες μεταχειρισμένα λάστιχα αυτοκίνητων, ζουν οι ήρωες της τραγωδίας μας. Οι ακραίες φιγούρες του Copi με τον αιχμηρό και σουρεαλιστικό λόγο, ο θάνατος, η σχέση εξουσίας-εξουσιαζόμενου, που όμως συνεχώς ανατρέπεται, και ως εκ τούτου ο αλληλοσπαραγμός, ο εξευτελισμός, το παράλογο της ανθρώπινης συμπεριφοράς in extremis και η αστική υποκρισία, όλα μαζί συνθέτουν την φυσιογνωμία του ξεχωριστού Αργεντινού συγγραφέα.

Οι ανθρώπινες αυτές υπάρξεις, βγαλμένες από την κόλαση, περιφέρονται προσποιούμενοι, σε μια κοινωνία εκλεπτυσμένη, με έναν κώδικα αριστοκρατικών τελετουργιών, όπου λέγονται τα πλέον αποτροπιαστικά, παραλυτικά και απρόσμενα πράγματα!

Αποδιωγμένοι , μεταχειρισμένοι, παλιωμένοι , μέσα απ’ αυτές τις δύσοσμες στοές της ιστορίας αναδύονται τα φαντάσματα αρχαίων πολιτισμών , λεηλατημένων, αρχέγονες φιγούρες, σύμβολα και θρησκείες, δοξασίες , χαμένα όνειρα, κραυγές και οιμωγές. Μέσα απ’ τα αποκαΐδια του «σύγχρονου» καταναλωτικού πολιτισμού αναδύεται  μια νέα τάξη, μια πυραμίδα σωριασμένων ρόλων, αξιωμάτων, στιγμές αναπόλησης των «ευτυχισμένων ημερών» αλλά και της προδοσίας , της ίντριγκας, της άπατης και του αγώνα για το κέρδος και την εξουσία.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Η απληστία, η πείνα και η δίψα, διαλυμένες μέσα στα απόβλητα της ζωής, ανακατεύονται με τις τύψεις και τα αμαρτήματα. Μια ζωντανή επίγεια κόλαση, ένα μαρτύριο Αλληγορικό μια ερυνιακή τιμωρία  μαζί με την τρομερή εκδίκηση της ποδοπατημένης από το καουτσούκ φύσης, αποτελούν τον καμβά της ιστορίας μας, την ιστορία της Τελευταίας Βασίλισσας μέσα από το αδιόρατη καυστικό, αναρχικό  πνεύμα και το βιτριολικό χιούμορ του Copi .

Η σαβούρα, η μεταλλαγμένη ζωή, τα υποκατάστατα … Τα οράματα, οι φαντασιώσεις, η πλήξη της παρακμασμένης  ελίτ, ξεπροβάλουν το ένα μετά το άλλο από τις τρύπες, δημιουργώντας ένα σινεμασκόπ φρίκης και αισχύνης …

Στην ιλαροτραγωδία μας η κάθαρση έρχεται απ’ τον δύσκολο δρόμο της επιστροφής, φορτωμένη σκόνη, ανατροπές , καταστροφή και αλληγορίες, σύμβολα  αλλά και κανιβαλική οσμή ανθρώπινου κρέατος!

Η τελετουργία της κάθαρσης έχει συντελεστεί !

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Διασκευή – σκηνοθεσία: Ηρακλής Τραϊανός Δούκας

Φωτογραφία: Σοφία Ζωντανού

Μουσικός: Κώστας Gap

Φωνητική διδασκαλία: Ρία Μηχαηλίδου

Μουσική επιμέλεια: Ηρακλής Τ. Δούλας

Φωτισμοί: Στέλιος Παπαναστασίου

Επιμέλεια κοστουμιών: Ηρακλής Τ. Δούκας & Κική Ιωαννίδου

Σχεδιασμός έντυπου υλικού: Ηρακλής Τ. Δούκας

Hair Styling: ΙΕΚ ΑΚΜΗ

Μακιγιάζ: ΙΕΚ ΑΚΜΗ

Παίζουν οι ηθοποιοί: Καίτη Σαμαρά, Βάλια Μωραϊτοπούλου, Ρία Μηχαηλίδου, Γιάννης Κιντάπογλου, Χάρης Δεληνικόπουλος, Σάκης Κολότσιος

Σκηνοθετικό σημείωμα:

… Μήπως είμαστε όλοι υποψήφιοι αυτόχειρες ή μήπως αυτοκτονήσαμε ήδη και θα μας το αναγγείλουν αργότερα, όταν όλα θα ‘χουν τελειώσει, οριστικά και αμετάκλητα?

Πως αλλιώς θα μπορούσε να εξιστορηθεί η εποχή που ζούμε (;) τώρα, παρά σαν μια θλιβερή απεικόνιση ενός πεπερασμένου και ξεχασμένου χρονικού αναπόλησης του τρόμου, του επερχομένου καλπάζοντας, ολέθρου και καταθλιπτικού ανεπανάληπτου φοβισμού, αστάθειας και ολικού ξεπουλήματος των πάντων?

Για μας, όλος ο σύγχρονος προβληματισμός, τα ερωτήματα  και οι πολλές και ποικίλες απαντήσεις, θα εκτεθούν επί σκηνής… Οι εικασίες, τα «γιατί», τα «ίσως», τα «μπορεί»… Τίποτα  καινούργιο… Οι καλλιτέχνες πάντα αυτοκτονούσαν ενώπιον του κοινού, αλλιώς δεν έχουν κανένα  λόγο ύπαρξης και ουσίας.

Έτσι αφήνω ένα σημείωμα για το απονενοημένο:

Κωμωδία του παράλογου, του αλληγορικού, του ευτράπελου, με συνεχείς ανατροπές και κωμικές καταστάσεις, το έργο πραγματεύεται την πτώση, τον ξεπεσμό της εξουσίας, δείχνει την εξάρτηση – το κόλλημα που προκαλεί ο «θρόνος», η «καρέκλα». Στηλιτεύει την πλεονεξία, την απληστία, την αδηφαγία, την άκρατη λαιμαργία του «στέμματος» και κάθε αξιώματος – κληρονομικού, πλαστού, φυτευτού, την αδικία και τον καταναγκασμό! Άρα είναι ένα σύγχρονο και συγχρόνως διαχρονικό έργο… Ένα θεατρικό πανηγύρι ανθρωποφαγίας σκληρό, κανιβαλικό και παράλογο, όπως οι μέρες και η κοινωνία που φτιάξαμε και βιώνουμε, η κοινωνία του ψέματος και της άπατης, με τα πισώπλατα μαχαιρώματά, της  «πουστιάς» που λέει κι ο λαός – οι ορδές των μυρμηγκιών!…

                                                                                                                                                                               Ηρακλής Τ. Δούκας