Από τις εκδόσεις Κέδρος επανακυκλοφορεί το μυθιστόρημα του Νίκου Μπακόλα Η μεγάλη πλατεία, σε 9η έκδοση.
Η μεγάλη πλατεία αφηγείται την ιστορία τεσσάρων προσώπων: του ρέμπελου Φώτη, του δημοσιογράφου Χρίστου, της προσφυγοπούλας Αγγέλας και του αμφιλεγόμενου και φιλόδοξου Γιάννη. Μαζί με τους άλλους δύο βασικούς χαρακτήρες του μυθιστορήματος, τους νεότερους σε ηλικία Άγγελο και Αντιγόνη, οι ήρωες του βιβλίου ανήκουν στις γενιές του Μεσοπολέμου, της Κατοχής και του Εμφυλίου. Στις σελίδες του βιβλίου συναντώνται, εσκεμμένα ή τυχαία, ένα πλήθος από πρόσωπα και γεγονότα που συνθέτουν μια τοιχογραφία της μεταπολεμικής Θεσσαλονίκης. Βαθιά πολιτικό στον πυρήνα του, το βιβλίο ανατέμνει τη σύγχρονη ιστορία της συμπρωτεύουσας, θέτει καίριους προβληματισμούς και αναμετράται μετωπικά με τα ιδεολογήματα που καλλιεργήθηκαν στην περίοδο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Γραμμένη με νεωτερικό τρόπο, δοσμένη σε τρία αφηγηματικά επίπεδα που το καθένα αποτελεί και μια ξεχωριστή διάσταση, Η μεγάλη πλατεία συνταιριάζει αριστοτεχνικά το μυθοπλαστικό, το βιωματικό και το ιστορικό στοιχείο. Ένα εμβληματικό έργο της μεταπολεμικής ελληνικής πεζογραφίας, που το 1988 τιμήθηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος.
Ο Νίκος Μπακόλας (1927-1999) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε μαθηματικός στη Φυσικομαθηματική Σχολή της Θεσσαλονίκης και, φοιτητής ακόμα, άρχισε την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Νέα Αλήθεια. Στη συνέχεια, από το 1956 και για τριάντα χρόνια ως τη συνταξιοδότησή του, εργάστηκε ως συντάκτης, μεταφραστής, συντάκτης ύλης και υπεύθυνος φιλολογικών και καλλιτεχνικών σελίδων σε όλες σχεδόν τις ημερήσιες και εβδομαδιαίες εφημερίδες της συμπρωτεύουσας (Ελεύθερος Κήρυξ, Μακεδονία, Ελεύθερος Λαός, Θεσσαλονίκη, Νέα Αλήθεια, Ελληνικός Βορράς, Δράσις). Διετέλεσε επίσης προϊστάμενος του Τμήματος Τύπου της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (1959-1967) και, με την ιδιότητά του αυτή, άτυπος γραμματέας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κατά την περίοδο 1960-1965. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1952 με το έργο Παραλλαγή στο πένθιμο εμβατήριο, για το οποίο τιμήθηκε με τον β΄ έπαινο στο διαγωνισμό νουβέλας του περιοδικού Μορφές. Τρία χρόνια αργότερα άρχισε να δημοσιεύει πεζογραφήματά του στο περιοδικό Φοιτητικά Γράμματα, όπου ήταν μέλος της συντακτικής επιτροπής και τακτικός συνεργάτης, και στην εφημερίδα Παμφοιτητική. Το 1958 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, Μην κλαις αγαπημένη, όπου ήταν ήδη εμφανής η έγνοια για την αφηγηματική τεχνική, η οποία εκδηλώνεται ακόμα πιο έντονα στη συνέχεια. Η «συνάντησή» του με το έργο του Φώκνερ, του οποίου έχει μεταφράσει το μυθιστόρημα Η βουή και το πάθος, υπήρξε γόνιμη για τη συνέχεια του έργου του, όπου το όνειρο συναιρείται με την πραγματικότητα, χωρίς να την αναιρεί. Την ίδια χρονιά άρχισε να γράφει συστηματικά θεατρική κριτική στις εφημερίδες με τις οποίες συνεργαζόταν. Ασχολήθηκε με το μεταπολεμικό θέατρο και διετέλεσε πρόεδρος της καλλιτεχνικής επιτροπής (1974-75), εισηγητής δραματολογίου (1977-1980) και καλλιτεχνικός διευθυντής (1980-82 και 1990-93) του ΚΘΒΕ. Νεότερος έγραψε και ένα θεατρικό έργο, Ο κόκκινος φάκελος (διασκευή διηγήματός του), που παρέμεινε άπαιχτο. Τιμήθηκε με το βραβείο του περιοδικού Τομές το 1978 για το έργο του Μυθολογία, με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 1988 για τη Μεγάλη πλατεία και με το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος το 1997 για την Ατέλειωτη γραφή του αίματος. Το 1999 του απονεμήθηκε το βραβείο Balkanika για το βιβλίο του Μπέσα για μπέσα ή ο άλλος Φώτης. Εκτός από την πεζογραφία, ο Νίκος Μπακόλας ασχολήθηκε επίσης συστηματικά με τη μετάφραση Αμερικανών κυρίως συγγραφέων, όπως οι Ουίλλιαμ Φώκνερ, Χ. Τζέιμς και Φ. Σ. Φιτζέραλντ. Σε δημοσιεύσεις του στις εφημερίδες και στα περιοδικά χρησιμοποιούσε ενίοτε το ψευδώνυμο Ν. Χριστοφόρου. Τα έργα του κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κέδρος.
