Στη ζωγραφική το θέμα σού έρχεται όπως ο έρωτας, αναπάντεχα. Πριν μερικά χρόνια ταξίδευα με ένα πλοίο που πήγαινε Κόστα-Κόστα. Από την Άνδρο στη Σύρο. Πήγαινε βράχο-βράχο.
Την οικειότητα με το βράχο την είχα πάντα, την έχουμε όλοι όταν ταξιδεύουμε τα καλοκαίρια και περνάμε δίπλα τους, εκείνες τις στιγμές πριν νυχτώσει, όταν η θάλασσα είναι ήρεμη κι ο καπετάνιος δεν φοβάται να περάσει κοντά τους. Είναι τόσο οικείος, που δεν τον προσέχουμε.
Το ζήτημα με το βράχο είναι η απόσταση μας από αυτόν. Από μακριά, ο βράχος είναι νησί. Μια αχνή γκριζοπή γεωλογική προεξοχή μέσα στη θάλασσα. Από κοντά όμως ο βράχος είναι βουνό, είναι τεράστιος, είναι επικίνδυνος, είναι χρωματιστός. Τον παρατηρώ, ξανά. Ο βράχος κρύβει το νησί, είμαι στη σκιά του, βλέπω τις λεπίδες του, ακούω τη σιωπή του, νοιώθω τη δύναμή του. Κι έτσι η επιβλητικότητα του βράχου, η φαινομενική αφθαρσία του, η δυσκολία του στην αντανάκλαση του ήλιου, η άνεσή του στα μαβιά του σούρουπου, και στα πορτοκαλιά της Ανατολής, έγινε το θέμα μου. Στη κινεζική καλλιγραφία τα δύο στοιχεία που σημαίνουν το τοπίο είναι το βουνό και το νερό.
Οι κινέζοι ζωγράφοι συνδέουν τη ζωγραφική με τη ποίηση. Λένε, «Το ποίημα είναι μία ζωγραφιά όπου τα σχήματα είναι αφανή. Η ζωγραφιά είναι ένα ποίημα όπου τα σχήματα είναι εμφανή».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τα έργα αυτά έγιναν από μνήμης. Σε χαρτί με χρώματα νερού. Τους ταιριάζει. Παρ’ ότι φαινομενικά απλό, το μέσο αυτό προϋποθέτει τρομακτική συγκέντρωση, ταχύτητα και πειθαρχία. Η ζωγραφική διαδικασία, όπως και η ζωή, είναι μια προσπάθεια να πιαστείς στον βράχο για να πατήσεις σε στέρεο έδαφος, μια προσπάθεια να αποφύγεις τον βράχο για να μη τσακιστείς πάνω του. Μια προσπάθεια για να ανέβεις στο βράχο και να βουτήξεις στα βαθιά.
Και κάτι ακόμη.
Αν το καλοσκεφτείς, είμαστε όλοι σαν βράχοι, στη θέση μας, στο περιβάλλον μας, στο ρόλο μας, βράχοι μέσα στη θάλασσα του πλήθους.
Δες! Ένας βράχος…
Info: Γεννημένος, στην Αθήνα το 1966, ο Γιώργος Χαδούλης είναι από τους δημοφιλέστερους ζωγράφους της γενιάς του. Σπούδασε ζωγραφική στην στην Ecole Nationale Superieure des Beaux Arts Beaux – Arts στο Παρίσι, όπου έζησε σχεδόν δέκα χρόνια, και έκτοτε εκθέτει συστηματικά έργα του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Πέρα από τη ζωγραφική έχει εργαστεί με τον Αλέκο Φασιανό ως βοηθός σκηνογράφου στις παραστάσεις, “Όρνιθες” του Αριστοφάνη (Μοντέρνο Θέατρο, Επιδαύρια) και “Οδυσσέα γύρισε σπίτι” του Ι. Καμπανέλη (Θέατρο Τέχνης, Φεστιβάλ Αθηνών).
Έργα του βρίσκονται σε Μουσεία & σε σημαντικές κρατικές και ιδιωτικές συλλογές.
Φωτό: Τάκης Διαμαντόπουλος
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 30
