Την περσινή χρονιά η παράσταση “Ο γείτονάς μου ο Ναπολέων” είχε προκαλέσει αίσθηση, φωτίζοντας την προσωπικότητα του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Φέτος, εντάσσεται στον δυναμικό προγραμματισμό του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, προσκαλώντας τους θεατρόφιλους να την ανακαλύψουν εκ νέου.

Λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα στη νέα στέγη, ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης,  μιλά για την σημαντική επί σκηνής “συνάντηση” με τον ποιητή. Περιγράφει τι τον συγκινεί στην ιδιαίτερη διαδρομή του, ενώ αναφέρεται στα επόμενα “εθνικά πορτραίτα” με τα οποία -πιθανόν- να καταπιαστεί…


– Μετά την περσινή επιτυχία, «συναντιέστε» και πάλι με τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Ποιες πτυχές της πορείας του αφορά το συγκεκριμένο ανέβασμα;

Η κύρια πτυχή είναι η τραγική, στα όρια του ακραίου ρομαντισμού μοναξιά του.

– Η παράσταση διαθέτει επιρροές από το πόνημα του Γιώργου Ιωάννου «Ο γείτονάς μου ο Λαπαθιώτης». Θα λέγατε τελικά πως ο Ιωάννου αισθανόταν αρκετά «συγγενής» με το πνεύμα και το βίο του άλλου;

Ήταν βιολογικά αδέλφια, με τον τρόπο μιας ανάποδης βιολογίας. Αποσυνάγωγοι, υπερταλανταντούχοι, εξόριστοι, παθιασμένοι, μόνοι κι οι δύο.

– Εσάς τι σας γοητεύει ιδιαίτερα στις προσωπικότητες των Λαπαθιώτη και Ιωάννου;

Το ταλέντο που ρίχτηκε οικειοθελώς στη λάσπη. Ευτυχώς βρέθηκαν αισθαντικά  χέρια να το ανασύρουν.

– Θα μπορούσαμε να πούμε πως η ποιητικότητα κάθε μορφής είναι το  κύριο ζητούμενο στις παραστάσεις σας;

Το σώμα των ανθρώπων που ζουν ή έζησαν τις ιστορίες τους είναι για μένα η υπέρτατη ποίηση.

– Πώς έχουν διαμορφωθεί πλέον οι καλλιτεχνικές αναζητήσεις της bijoux de kant μέσα στα πολύ δημιουργικά αυτά χρόνια;

Η εθνική ταυτότητα, η εθνική μοναξιά, η εθνική απελπισία – αυτά είναι τα βασικά των αναζητήσεων της bijoux de kant.

– Πείτε μας δυο λόγια και για την δεύτερη παράσταση που ετοιμάζετε στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από τη νέα χρονιά.

Είναι ο Μπολιβάρ – άλλο ένα εθνικό πορτραίτο. Ο Λατινοαμερικάνος που έχει ελληνικά αιτήματα επιθυμίας, άρα είναι εντελώς Έλληνας.

– Μιλήστε μας για την συνεργασία με τον ηθοποιό που πρωταγωνιστεί σε αυτά τα «πορτραίτα», τον Αντώνη Γκρίτση.

Ο Αντώνης είναι άλλο ένα βιολογικό θαύμα. Είναι ταυτόχρονα γιός, αδελφός, γείτονας και ηχείο όλων αυτών των εθνικών ηρώων που υποδύεται.

Επιθυμείτε να ασχοληθείτε και με άλλα «εθνικά πορτραίτα» στο κοντινό μέλλον; Θα μπορούσατε ίσως να μας αποκαλύψετε μερικά από αυτά;

Ίσως τη Μαρία την Πενταγιώτισσα, ίσως τη Μαρία  Αντουανέττα. Ελληνίδες και ηρωίδες και οι δύο.

 Θα θέλατε να κλείσουμε με κάποιους στίχους του Λαπαθιώτη, οι οποίοι θα λέγατε πως σας συγκινούν ξεχωριστά;  

Είμαι κλασσικός. Αυτό:

Ίσως μια μέρα όταν χαθώ

γυρνώντας πάλι στο βυθό

και με τη νύχτα μυστικά

γίνουμε πάλι ταίρι,

αυτό το ανεύρετο φιλί

που το λαχτάρησα πολύ

σαν μια παλιά της οφειλή

να μου το ξαναφέρει…


Διαβάστε επίσης: 

Ναπολέων, από τη bijoux de kant στο Θέατρο του Νέου Κόσμου