Ένα δώρο στον εαυτό μου

Μου αρέσει αυτό το παιχνίδι που δίνει και παίρνει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες. Οι λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Είναι ένα παιχνίδι που όλοι έχουν δικαίωμα να παίξουν, ανεξάρτητα από το αν άκουσαν πολλά ή λίγα, ανεξάρτητα από το αν τα ακούσματα τους παρουσιάζουν εύρος ή είναι εξειδικευμένα, ακόμη και «κολλημένα».

Πάντα κάτι έχεις να κερδίσεις από κάθε λίστα, πάντα κάτι σου έχει ξεφύγει, κάτι που δεν πρόλαβες να ακούσεις ή που αγνοείς την ύπαρξη του.
Αυτό συνέβαινε και  τον καλό καιρό. Τότε που προλάβαινες να αφομοιώσεις ένα άλμπουμ μιας κι αν σου άρεσε το άκουγες ξανά και ξανά για εβδομάδες στη σειρά.

Τότε ήταν ακόμη μουσική.

Τώρα είναι περισσότερο πληροφορία.

Για ορισμένους τουλάχιστον. Οι οποίοι  γκρινιάζουν ότι κυκλοφορεί μεν πάρα πολύ μουσική αλλά ότι δεν είναι όπως παλιά, και δεν βγαίνουν πλέον καλοί δίσκοι  και άλλα τέτοια. Αυτό που δεν βλέπουν είναι ότι πάντα κυκλοφορούσε πάρα πολύ μουσική απλά δεν το έπαιρναν είδηση. Και μπλέκουν την πληροφορία για την κυκλοφορία ενός άλμπουμ (και την πρώτη συνήθως επιπόλαια ή/και αποσπασματική ακρόαση που τη συνοδεύει) με το άλμπουμ το ίδιο.

Κι όμως είναι τόσο απλό να τα ξεχωρίσεις αυτά τα δύο. Το ότι έμαθες ότι βγήκε το καινούργιο άλμπουμ του τάδε και άκουσες δύο δείγματα στο you tube σημαίνει ότι ενημερώθηκες για την κυκλοφορία. Δεν σημαίνει ότι άκουσες το άλμπουμ.

Και βέβαια χρειάζεται να διαλέξεις. Θα ενημερώνεσαι; Ή θα ακούς; Μπορείς να επιλέξεις απλά να ενημερώνεσαι. Προσωπικά υπάρχουν κάποιες περίοδοι (κρατάνε μήνες καμιά φορά) που επιλέγω ακριβώς αυτό. Αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να κάτσεις να ακούσεις πριν αρχίσεις την γκρίνια ότι «δεν κυκλοφορεί τίποτε της προκοπής» και «τίποτε δεν είναι όπως παλιά».

Το 2014 ήταν μια χρονιά… αχαρτογράφητη. Έλειψαν τα αδιαφιλονίκητα «καλύτερα». Προσωπικά το βρίσκω συναρπαστικό αυτό. Αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο νέων ανακαλύψεων, και τώρα που τελειώνει η χρονιά αλλά κυρίως για το μέλλον. Τώρα, αν κανείς επιλέγει να μην μπαίνει σε περιπέτειες και  προτιμά την έτοιμη μασημένη τροφή…. Αυτό είναι άλλη ιστορία.

Φέτος στις γιορτές λέω να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου.

Να ακούσω ξανά και ξανά κάποια άλμπουμ που σε πρώτη ακρόαση μου άρεσαν πάρα πολύ, τόσο ώστε να τα συμπεριλάβω στη λίστα μου με τα καλύτερα της χρονιάς που μου ζητήθηκε από μουσικό περιοδικό.  Το “V2.0”  των Go-Go Penguin που είναι ικανοί να βάλουν τη σύγχρονη jazz σε κάθε σπίτι, το “Enter” των Fire! Orchestra και άλλα.

Επίσης να ακούσω άλμπουμ ξανά και ξανά άλμπουμ στα οποία έμεινα στο επίπεδο της «πληροφορίας» όπως το “Dead Computer Blues” των δικών μας Sigmatropic.

Και βέβαια να βουτήξω μέσα στις λίστες και να τρυγήσω κάποια άλμπουμ που θα μου τραβήξουν την προσοχή και να τα ακούσω όπως τους αρμόζει.

Σαν να μιλάς σε ένα φίλο. Γιατί «γνωστούς» έχουμε όλοι μας πολλούς.
Φίλους όμως;

Καλές Γιορτές