Το Οπλοστάσιο/ Τέχνης συνεχίζει τη σειρά εκθέσεων με τον τίτλο «Ο Δημήτρης Αληθεινός προτείνει», με στόχο να φανερώσει στο κοινό από τη μια τους «Λησμονημένους» Έλληνες πρωτοπόρους, κι από την άλλη τα «Παιδιά της Κρίσης».
Μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη έκθεση με έργα του Γιώργου Τούγια, ακολουθεί η έκθεση της Φούλας Σακέλη.
Η Φούλα Σακέλη γεννήθηκε το 1930 στην Αθήνα. Πραγματοποίησε τέσσερις ατομικές (1974 Ώρα, Αθήνα, 1979 Τρίτο Μάτι, Αθήνα, 1980, Πολύτροπο, Λευκωσία 1985, Πολύπλανο, Αθήνα) και πήρε μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις.
Ο τεχνοκριτικός Κώστας Σταυρόπουλος έγραψε για την Σακέλη:
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
« …Η Φούλα Σακέλη ανήκει στα άτομα που δρουν κι επιβιώνουν στην αθέατη πλευρά της Ιστορίας, ιδεοδρόμιο της ατομικής πρωτοβουλίας.
Θα μου πείτε, και το περιμένω, ότι κάτι τρέχει στα γύφτικα, αφού η Φούλα επιθυμεί να δουλεύει οικειοθελώς ιδεολογικά, διαχωρίζοντας τον εαυτό της ευφυώς από τα ιερατεία της κρατικής και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που έχουν φυλετικά και ρατσιστικά δημιουργήσει το χώρο της αθέατης πλευράς της Ιστορίας και το πρόβλημα παραμένει διαχρονικό
Έστω κι έτσι, η Φ.Σ. δουλεύει ανυποχώρητα στο χώρο που της ετάχθη με το άδολο βλέμμα της οπτικής αισθητικής της. Δρόμος επιλογής η γραφή της εννοιολογικής τέχνης από το 1988 και μετά. Είχε δουλέψει και πολλά χρόνια πριν στο είδος γραφής του εικαστικού λόγου των μορφών της μοντέρνας τέχνης.
Από το 1988 κυριαρχήθηκε απ’ το καινούργιο είδος της πρωτοπορίας της εννοιολογικής τέχνης, γνήσιο τέκνο κι αυτή της ηλεκτρονικής τεχνολογικής επανάστασης.
Και στις δύο περιπτώσεις η Φούλα απέφυγε τα εκτυφλωτικά φώτα της δημοσιότητας, τον άκρατο επαγγελματισμό και τον κοινωνικό παραγοντισμό. Αγνόησε τα καλοστημένα ιερατεία της τεχνεμπορίας. Τη βολεύει η εσωτερική προσευχή στην τέχνη, προέκταση της πρωτοποριακής καλλιτεχνικής εικαστικής δημιουργίας.
Θα ήθελα να σημειώσω με την καλή ευκαιρία, πως ένα από τα κρίσιμα κι ενδιαφέροντα θέματα, που δεν έχουν ακόμα σχολιασθεί επαρκώς, αφήνοντάς τα οι θεωρητικοί της τέχνης να λιμνάζουν, είναι το θέμα της αθέατης πλευράς της Ιστορίας κι όχι μόνο στην τέχνη αλλά κι ακόμα δραματικότερα η συνειδητή αδιαφορία τους για όλα τα επίπεδα και μέτωπα της κοινωνικής δημιουργίας.
Η Φούλα προσπάθησε νωρίς να διεισδύσει στο βάθος της μοντέρνας τέχνης ως έκφραση της βιομηχανικής και της ταξικής κοινωνικής επανάστασης. Βέβαια, της ήταν δύσκολο ν αλλάξει τα βήματά της, αφήνοντας πίσω τη μοντέρνα τέχνη κι οπωσδήποτε να περάσει με έμπνευση και άνεση στην καινούργια πρωτοπορία- έκρηξη της εννοιολογικής τέχνης, παιδί αυτή του ηλεκτρονικού τεχνολογικού πολιτισμού».
(Απόσπασμα από το άρθρο του Κώστα Σταυρόπουλου «Ιερή προσευχή στην τέχνη και στ’ ανθρώπινα» στο περιοδικό «Δρόμος της Αριστεράς» 17.09.2012)
