Ο ηθοποιός του χτες κουβαλούσε μέσα του την βιοποριστική αγωνία. Την αισθανόταν όσο την αισθανόταν κάθε άλλος καλλιτέχνης οποιασδήποτε εποχής….
Γιατί είναι πάντα η μοίρα εκείνου που αφιερώνεται στο «φαντασιακό» να αποτραβιέται απ’ το πραγματικό και εκείνου που δημιουργεί το «άυλο» να ξεμακραίνει από το υλικό.
Ωστόσο, οι δυσκολίες ενός ανθρώπου που σήμερα αποφασίζει να γίνει ηθοποιός δεν είναι οι κλασικές δυσκολίες μεταξύ προσωπικού ονείρου και προσωπικής επιβίωσης. Το φαινόμενο της οικονομικής κρίσης, που εντείνεται όσο περνάει ο καιρός, έχει στριμώξει την υποκριτική τέχνη (όσο κάθε άλλη καλλιτεχνική δημιουργία) στα 45 Τετραγωνικά μιας ελάχιστης ζωτικής ανάσας: οι θεατρικές παραστάσεις «κατεβαίνουν» η μία μετά την άλλη, τα τηλεοπτικά σήριαλ περικόπτονται με προοδευτικούς ρυθμούς, οι κινηματογραφικές ταινίες εξαρτώνται αποκλειστικά σχεδόν από την ατομική οικονομική πρωτοβουλία.
Οι ηθοποιοί ιδρώνουν στα ξύλινα πατώματα των μπαρ (αντί να ιδρώνουν στο σανίδι της σκηνής) και σερβίρουν αλκοόλ (αντί να μεθούν τους θεατές τους).
Ασφαλώς, όπως πολλοί υποθέτουν, αυτή ακριβώς η κρίση, αυτή η διαρκής μάχη, ίσως μας οδηγήσει τελικά σε πιο παθιασμένες, πιο ειλικρινείς, πιο συγκλονιστικές δημιουργίες.
Όμως, από την άλλη πλευρά, για να λειτουργήσει κανείς έτσι, μ’ αυτό το πείσμα, μ’ αυτή τη δημιουργική αντίδραση, θα πρέπει ήδη να γνωρίζει τις καλλιτεχνικές του ικανότητες. Και τι γίνεται μ’ ένα παιδί που σήμερα μόλις ανακάλυψε την καλλιτεχνική του φύση; Τι γίνεται μ’ αυτό το παιδί που γεννήθηκε το 2000, και χτες, έντεκα χρόνια αργότερα, την εποχή της ριζωμένης πλέον κρίσης, ζήτησε από τους γονείς του να το γράψουν σε μια θεατρική ομάδα αλλά εκείνοι αρνήθηκαν γιατί τα χρήματα δεν τους φτάνουν;
Τα χρήματα που χρειάζεται μια πενταμελής οικογένεια για να παρακολουθήσει μια θεατρική παράσταση ισοδυναμούν μ’ ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι όπου μπορεί κανείς να σκηνοθετήσει τη δική του (εικονική) θεατρική παράσταση. Ένα βιβλίο κοστίζει σήμερα όσο δέκα περίπου κυριακάτικες εφημερίδες οι οποίες προσφέρουν δέκα (παραλογοτεχνικά) βιβλία. Τι γίνεται λοιπόν μ’ αυτό το ελεύθερο πεδίο που η οικονομική κρίση αφήνει στα υποπαράγωγα της τέχνης;
Ίσως πρέπει πια να το συνειδητοποιήσουμε. Όλοι έχουμε την τάση να μιλάμε για τις τραγικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης στην καθημερινότητα της ζωής μας (πόσα χρήματα θα μας πάρουν εκείνοι που οι ίδιοι ψηφίσαμε), όμως στη χώρα μας συντελείται και μια καλλιτεχνική κρίση, πιο βαθιά απ’ ό,τι μπορούμε να υποθέσουμε και πολύ περισσότερο συνδεδεμένη με το οικονομικό πρόβλημα απ’ ό,τι μπορούμε να φανταστούμε.
Info: Η Έφη Λογγίνου είναι απόφοιτη της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Γ. Κιμούλη. Στον κινηματογράφο έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 2001 με την ταινία To be Continued του Γ. Κύρτση, που προβλήθηκε στο φεστιβάλ Δράμας, ενώ έγινε περισσότερο γνωστή από τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην ταινία του Σ. Τζίτζη, 45 τετραγωνικά. Στο θέατρο ξεκίνησε επίσης το 2001, με τελευταία παράσταση Το παιχνίδι του έρωτα και της τύχης του Μαριβώ, στο Θέατρο Τέχνης, όπου είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Έχεις συμμετάσχει επίσης σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές.
