Δημήτρης Αλεξανδρής: Προσπαθούμε να βρούμε συνενόχους σ αυτή την ιστορία

Το θέατρο «Ροές» παρουσιάζει το έργο του Keith Huff, «Ατέλειωτη βροχή» (A steady Rain) σε σκηνοθεσία Αντώνη Καφετζόπουλου με τους Δημήτρη Αλεξανδρή και Γιάννη Στάνκογλου.

Ο Δημήτρης Αλεξανδρής, ένας ηθοποιός με πλούσιο βιογραφικό στο θέατρο, στον κινηματογράφο αλλά και τη μικρή οθόνη απαντά στις ερωτήσεις μας με εμφανή ενθουσιασμό για την παράσταση στην οποία συμμετέχει αλλά και με σαφή και ξεκάθαρη άποψη όχι μόνο για την τέχνη του θεάτρου αλλά και για την δύσκολη περίοδο που διανύουμε.

Συνέντευξη στη Μαριάννα Παπάκη

Culturenow.gr: Αυτή την περίοδο συμπρωταγωνιστείτε με τον Γιάννη Στάνκογλου στην παράσταση «Ατέλειωτη βροχή» που παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Αντώνη Καφετζόπουλου στο θέατρο «Ροές». Πείτε μας δυο λόγια για το έργο του Keith Huff και το ρόλο που ερμηνεύετε.

Δημήτρης Αλεξανδρής: Το έργο σε πρώτο επίπεδο είναι η διήγηση δύο παιδικών φίλων για ένα καλοκαίρι της ζωής τους. Πρόκειται για δύο αστυνομικούς στο Σικάγο οι οποίοι είναι φίλοι από το νηπιαγωγείο. Αυτό είναι το έργο ουσιαστικά σε πρώτο επίπεδο.

Το έργο όμως διαπραγματεύεται και ζητήματα όπως η φιλία, το δίλημμα της ευθύνης, το δίλημμα της προδοσίας, του νόμου, του παράνομου, της αγάπης, του έρωτα και κατά συνέπεια όλα τα κοινωνικά ζητήματα, θεωρώ εγώ, που απασχολούν τις κοινωνίες όλα αυτά τα χρόνια. Ο ρόλος που ερμηνεύω, ο ρόλος του Ντένι είναι ένας ήρωας πάρα πολύ σίγουρος γι’ αυτό που πιστεύει, έχει μια δική του λογική για τα πράγματα, είναι ένας άνθρωπος αντιφατικός κάποιες φορές. Βέβαια μέσα από τη δική του λογική είναι όχι μόνο απόλυτα φυσιολογικός αλλά έχει μια άποψη για τα πράγματα, για τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα γεγονότα, για τον τρόπο που φέρεται στην οικογένειά του, για τον τρόπο που προσπαθεί να προστατεύσει την οικογένειά του και τους φίλους του. Έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να έχει υπό τη σκέπη του τους ανθρώπους που αγαπά. Είναι πολύ παθιασμένος με ό, τι αγαπά και πιστεύει.

Cul.N.: Ίσως και λίγο φανατισμένος;

Δ.Α.: Ναι, κάποιες φορές και λίγο φανατισμένος.

Cul.N.: Οι δύο ήρωες βρίσκονται συνεχώς επί σκηνής αλλά στην ουσία δε συνομιλούν αλλά μονολογούν απευθυνόμενοι στο κοινό. Θεωρείτε πως αυτός είναι ένας τρόπος να κατανοήσουμε καλύτερα την ιστορία του καθενός χωρίς την επιρροή του άλλου;

Δ.Α.: Ναι, είναι κατά κάποιο τρόπο δύο παράλληλοι μονόλογοι. Αυτό είναι γεγονός. Ακούς μια ιστορία σα να είσαι ένα κομμάτι αυτής της παρέας που απαρτίζεται και από αυτούς τους δύο ήρωες. Ο θεατής ακούει κατά κάποιο τρόπο δύο διαφορετικές πλευρές μιας συγκεκριμένης ιστορίας και βγάζει τα δικά του συμπεράσματα για το τί έγινε πραγματικά. Όχι όμως μόνο σε ένα πρακτικό επίπεδο, αλλά και αναρωτιέται για το τί θα έκανε και ο ίδιος. Αναρωτιέται για το τί είναι ηθικό, τί είναι προδοσία, τί είναι αγάπη. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα όμως είναι και η θεατρική φόρμα του έργου. Θεωρώ πως είναι ένα από τα πολύ καλά σύγχρονα θεατρικά έργα με μια φόρμα πολύ ελκυστική σε σχέση με αυτό που έχουμε δει εμείς μέχρι τώρα. Γιατί δεν είναι μόνο ότι μονολογούν αυτοί οι δύο άνθρωποι. Ξαφνικά πάνε πίσω στον χρόνο και παίζουν μια σκηνή σα να έπαιζαν κανονικό θέατρο. Ξαφνικά αυτή η σύμβαση σπάει και απευθύνονται συγκεκριμένα στους θεατές και τους μιλάνε. Ο ήρωας δηλαδή σα να βγαίνει από αυτή την παράσταση, σα να βγαίνει από αυτή τη σκηνή και σου ζητάει τη γνώμη σου κατά κάποιο τρόπο. Δηλαδή κάνει συμμέτοχο τον θεατή και αυτό έχει να κάνει με το πώς ανοίγει το έργο και είσαι μέλος μιας άλλης κοινωνίας που αλληλεπιδρά ο ένας με τον άλλο.

Cul.N.: Στην παράσταση πράγματι υπάρχει μια άμεση αλλά όχι ενοχλητική – θα μου επιτρέψετε να πω –επαφή με το κοινό. Η «επικοινωνία» είναι διακριτική.

Δ.Α.: Ναι είναι διακριτική και αυτό οφείλεται και στο έργο αλλά και στη σκηνοθεσία του Αντώνη.

Cul.N.: Το κοινό πώς αντιδρά σε αυτή την επικοινωνία;

Δ.Α.: Πάρα πολύ θετικά. Μπορώ να σας πω και πιο θετικά απ’ ότι περίμενα. Ξέρετε είναι ένα δύσκολο κείμενο, και είναι δύσκολο τα θέματα που πραγματεύεται να μην ξενίσουν στον θεατή αλλά και να μην τον τρομάξουν. Γιατί όλα αυτά τα πράγματα τα οποία λέγονται είναι πάρα πολύ σκληρά. Πολύ ευαίσθητα αλλά και πάρα πολύ σκληρά. Και μέχρι τώρα η αλήθεια είναι πως βλέπω τους θεατές πολύ προσηλωμένους και πολύ συγκινημένους.

Αρκετοί θεατές που έχουν δει την παράσταση μου έχουν πει ότι ενώ είδαν το έργο και τους άρεσε άρχισε να τους απασχολεί και όταν έφυγαν από την παράσταση και πήγαν σπίτι τους. Όλα αυτά τα ζητήματα τα οποία σε πρώτο επίπεδο δεν φαίνονται, νομίζεις ότι βλέπεις μια παράσταση που είναι μια απλή διήγηση περιπετειών δύο αστυνομικών. Κάτω από όλα αυτά υπάρχουν πάρα πολύ έντεχνα, ζητήματα για σκέψη, για κουβέντα.

Cul.N.: Ζητήματα που ξεκινούν από μια φιλία, δηλαδή μια διαπροσωπική σχέση και φτάνουν μέχρι ζητήματα ρατσισμού, ηθικής…

Δ.Α.: … νομιμότητας, αγάπης, προδοσίας, τί σημαίνει οικογένεια, τί σημαίνει κοινότητα.

Cul.N.: Ο αστυνομικός που ερμηνεύετε είναι σκληρός πολλές φορές, επιθετικός και δεν διστάζει να ξεπεράσει τα όρια για να προστατεύσει την οικογένειά του. Στο τέλος όμως της ιστορίας είναι σαν ο ένας ήρωας να μεταμορφώνεται στον άλλο. Και αυτό φαίνεται και από τη σκηνοθεσία. Αυτό εισέπραξα εγώ τουλάχιστον βλέποντας την τελευταία σκηνή.

Δ.Α.: Το τί αισθάνεται ο καθένας που βλέπει μια σκηνή είναι φυσικά καθαρά προσωπικό πράγμα. Ωστόσο χαίρομαι που εσείς μου λέτε ότι το είδατε έτσι γιατί ένα από τα πράγματα που είχαμε σκεφτεί είναι αυτό. Ότι ο ένας «μεταμορφώνεται» στον άλλο. Ένα άλλο που είχαμε σκεφτεί όμως είναι πως ο ένας ήρωας υπάρχει αλλά έχοντας πάντα μαζί του και τον άλλο. Η πτώση τώρα του αστυνομικού που ερμηνεύω οφείλεται στα λάθη που έχει κάνει και οδηγούν τη ζωή του στην καταστροφή. Αυτός ο ήρωας δεν αρνείται την ευθύνη όμως των λαθών του και διαλέγει κατά κάποιο τρόπο να θυσιαστεί για να επιβιώσει ό, τι αγαπά. Είναι η αντίθετη πορεία δύο διαφορετικών ανθρώπων. Ενώ ο ένας κατρακυλάει στην καταστροφή ο άλλος δυναμώνει, γίνεται άντρας, ολοκληρώνεται.

Cul.: Η διανομή των ρόλων ήταν αυτή από την αρχή ή υπήρχε και σκέψη και για αντιστροφή της; Ποια στοιχεία σας κεντρίζουν το ενδιαφέρον στο ρόλο του Γιάννη Στάνκογλου;

Δ.Α.: Αυτή ήταν από την αρχή η διανομή των ρόλων. Είναι δύο εξαιρετικοί ρόλοι. Υπάρχει μία απίστευτη σύνδεση πραγμάτων και στους δύο ήρωες. Ο Τζόι (ο ρόλος που ερμηνεύει ο Γιάννης Στάνκογλου) είναι και αυτός ένας χαρακτήρας που έχει μια δυναμική πολύ ιδιαίτερη. Και αυτός δεν κρύβεται πίσω από το δάκτυλό του. Δεν εναποθέτει την ευθύνη σε αυτά που έχει νιώσει. Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να καταλάβει τί πρέπει να κάνει. Είναι ένας άνθρωπος εν εξελίξει και αυτό είναι πολύ γοητευτικό. Να είσαι σε μια πορεία συνεχιζόμενη, σα να ψηλώνεις μέσα σ’ ένα έργο. Αν ήταν μουσική θα ήταν το βιολοντσέλο. Ένα όργανο το οποίο δημιουργεί την ατμόσφαιρα. Κουβαλάει το αίσθημα, κουβαλάει τον έρωτα και την κοινή λογική κατά κάποιο τρόπο.

Cul.N.: Τα τελευταία δύο χρόνια και εν μέσω κρίσης παρατηρούμε μια «στροφή» του ενδιαφέροντος του κοινού στο θέατρο αλλά και των ηθοποιών θα λέγαμε. Εσείς πώς βλέπετε αυτό το αυξανόμενο ενδιαφέρον για το θέατρο;

Δ.Α.: Είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι ο κόσμος ξαναμπαίνει στη διαδικασία να αναγνωρίσει αξίες και πράγματα που για αρκετά χρόνια είχε αφήσει σε δεύτερη μοίρα. Πιστεύω στον κόσμο, κάποιες φορές βέβαια δεν πιστεύω, κάποιες φορές πιστεύω πως θέλει να παραπλανάται θέλει δηλαδή να αλλάζει ο δρόμος του. Αλλά η αλήθεια είναι πως κάθε φορά που ανεβάζουμε ένα έργο προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο. Προσπαθούμε να βρούμε συνενόχους σ΄ αυτή την ιστορία. Κι εγώ βλέπω πως ο κόσμος προσπαθεί να βρει κάτι πιο ουσιαστικό πια. Μπορεί να βγαίνει λιγότερο πια, αν βγαίνει λιγότερο πια, αλλά όταν βγει θέλει να περάσει πραγματικά καλά, να δει κάτι ενδιαφέρον, να νιώσει κάτι διαφορετικό, να προβληματιστεί, να μπει σε μια διαδικασία πιο ουσιαστική. Δεν βγαίνει δηλαδή μια φορά μόνο για να χαζογελάσει. Ο περισσότερος κόσμος σα να προσπαθεί να πιάσει το χαμένο μίτο από εκεί που τον είχε αφήσει.

Cul.: Θεωρείτε πως είναι κατάλληλη η ευκαιρία και για τους καλλιτέχνες να εκμεταλλευτούν αυτή την ευκαιρία και να δώσουν πιο ουσιαστικά πράγματα;

Δ.Α.: Νομίζω πως ναι! Νομίζω πως είναι ευκαιρία για όλους μας, και για εμάς να ψάξουμε κάποια πράγματα και να πειραματιστούμε.

Cul.N.: Άλλωστε αν δεν καταθέσουν μια άποψη και οι καλλιτέχνες τώρα πότε θα το κάνουν; Είναι αναγκαίο.

Δ.Α.: Ναι, είναι αναγκαίο να κατατεθεί μια άποψη και από αυτούς. Όχι μόνο από αυτούς.

Cul.N.: Θεωρείτε πως η φωνή των καλλιτεχνών θα έπρεπε να είναι ακόμη πιο ηχηρή;

Δ.Α.: Από τους ανθρώπους που ασχολούνται ευρύτερα με τον πολιτισμό νομίζω πως ναι. Κατ’ αρχήν δεν έχω ακούσει καμία άλλη φωνή από το κομμάτι των πολιτικών. Εκείνων που ασχολούνται πιο έντονα με αυτό. Μόνο τα ίδια και τα ίδια ακούω και αφήνουν βασικά ζητήματα να περνάνε. Το ζήτημα της δικαιοσύνης είναι πολύ σημαντικό. Η δικαιοσύνη είναι από τα βασικά ζητήματα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Π.χ. ο Ορέστης στην «Ορέστεια» του Αισχύλου, μόνος του πάει στο Δικαστήριο γιατί έχει τύψεις. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν παράνομο αυτό που είχε κάνει.

Cul.N.: Και είναι η πρώτη φορά, αν δεν κάνω λάθος, που εμφανίζεται η έννοια του Δικαστηρίου.

Δ.Α.: Ακριβώς. Και αυτό από μόνο του κάτι σημαίνει για τη θεατρική τέχνη και γενικότερα για τον πολιτισμό. Και όσον αφορά τη δικαιοσύνη που σας είπα προηγουμένως, υπάρχουν πράγματα που είναι τόσο οφθαλμοφανή που λες πώς μπορώ να επιβιώσω σε αυτή την κατάσταση. Εγώ πολλές φορές λέω, Παναγία μου μη βρεθώ σε καμιά δικαστική ιστορία και μπλεχτώ σαν τον πρωταγωνιστή του Κάφκα στη «Δίκη». Αυτό βιώνουμε όλοι και πιστεύω πως αν πραγματικά η δικαιοσύνη λειτουργούσε, πάρα πολλά από τα προβλήματα που  έχουμε θα τα αντιμετωπίζαμε πολύ διαφορετικά.

Cul.N.: Αυτό είναι αλήθεια και είναι ένα θέμα απλώς θα πρέπει και εμείς όλοι να αγωνιζόμαστε και να αντιδρούμε όχι μόνο όταν το πρόβλημα φτάνει στην τσέπη μας, γιατί και ο κόσμος άρχισε να αντιδρά όταν το πρόβλημα έγινε οικονομικό ενώ η κρίση έχει πολλά πρόσωπα και υπάρχει πολλά χρόνια τώρα.

Δ.Α.: Ακριβώς υπάρχει πολλά χρόνια αλλά θα ήθελα να σας πω το εξής. Όταν ακούς σε μια περίοδο κρίσης ενώ έχει ειπωθεί ότι τα δυο μεγάλα κόμματα έχουν χρηματιστεί και βλέπεις ότι αυτό το πράγμα δεν έχει καμία εξέλιξη αισθάνεσαι ότι αυτοί οι άνθρωποι που νομοθετούν, νομοθετούν γι’ αυτούς οι οποίοι είναι κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ ότι είσαι εσύ. Οπότε πολύ διαφορετικά σε αντιμετωπίζει εσένα η κοινωνία απ’ ότι αυτούς. Σα να είναι κάποιοι άλλοι. Θα μπορούσε να αντέξει ο άνθρωπος κακουχίες αν αισθανόταν ότι αυτό συμβαίνει μέσα σε μια δίκαιη χώρα. Τα ζητήματα της δικαιοσύνης και της ευθύνης είναι πολύ σημαντικά και για να επιστρέψουμε στην παράσταση, αυτό το έργο θίγει αυτά τα ζητήματα σε ένα δεύτερο επίπεδο και θεωρώ πως τα θίγει και με ιδιαίτερα ενδιαφέροντα, θεατρικά, τρόπο.

Cul.N.: Και μετά την «Ατέλειωτη Βροχή» υπάρχουν επόμενα σχέδια που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας; Μου είπατε ότι γυρίσατε από πρόβα…

Δ.Α.: Ναι, είμαστε σε πρόβες για την επόμενη παράσταση. Θα είμαι στο καινούργιο έργο του Βασίλη  Κατσικονούρη που θα ανέβει στον Ελληνικό Κόσμο σε σκηνοθεσία του Γιώργου του Παλούμπη από τις 10 Φλεβάρη. Θα είμαστε η Μαρία Σολωμού,  Υρώ Μανέ, ο Νίκος Αρβανίτης κι εγώ. Η «Ατέλειωτη Βροχή» ελπίζω να πάει όλη τη σεζόν. Οπότε για ένα διάστημα οι δύο παραστάσεις θα παίζονται παράλληλα.
Cul.N.: Σας ευχαριστώ πολύ

Cul.N.: Κι εγώ σας ευχαριστώ