Από τις εκδόσεις Θράκα κυκλοφορεί το βιβλίο, Δεν θα ξαναγράψω ποτέ πια άλλα διηγήματα και άλλα διηγήματα του Π. Ένιγουεϊ.
Πρέπει να το πω εξαρχής: Ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας Π. Ένι- γουεϊ δεν απογοητεύει τον αναγνώστη. Αλλά –πώς να το εκφράσω;– τον παραξενεύει και τον αφήνει (ειδικά με το «Έγκλημα στο Κοπανά- κι» και το «Γενεαλογικό δέντρο» του) με μια εντύπωση χάους. Βέβαια το ταλέντο δεν του λείπει. Θα έλεγα μάλιστα κάτι περισσότερο: Το έχει και το παραέχει. Μα έλα που δεν αρκεί το ταλέντο! Τούτο είναι μια δύναμη πηγαία μόνο, που πρέπει να βρει την έκφρασή της – αποκεί και πέρα αρχίζει η Τέχνη. Ε λοιπόν τέχνη πολλή δε μας δίνει ο Π. Ένιγου- εϊ. Υπάρχει μέσα του ένας πλατύς κόσμος, που παλεύει με τα κύματα, που χτυπιέται, που ταράζεται, που αγκομαχά να βγει στο φως, μια διάθεση διονυσιακή, που ενορχηστρώνει τον κόσμο που ζούμε, μα στο τέλος μού φαίνεται πως τόσο ο συγγραφέας όσο και ο αναγνώστης απομένουν εξα- ντλημένοι. Ο πρώτος στέκει κοντανασαίνοντας, σα να μην μπόρεσε να πει όσα ήθελε. Ο δεύτερος απορεί και δεν ξέρει αν πρέπει να «βάλει τον λίθον» ή όχι – αλλά ποιος είναι αναμάρτητος σε αυτό τον περίεργο κόσμο που ζούμε;
