Στο πλαίσιο των Εικαστικών Διαλόγων που διοργανώνει η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, παρουσιάζεται στο σταθμό Σύνταγμα …

του Μετρό, η Βίντεο Εγκατάσταση του Γιάννη Σκουρλέτη, «We r the real».

Ό, τι μπορεί να πραγματοποιηθεί, μοιάζει να συμβαίνει σε χρόνο απροσδιόριστο. Τα «πράγματα» εμφανίζονται πάντα σαν εκκρεμότητα δύο ή περισσότερων καταστάσεων και είναι η στιγμή της μεταξύ τους μετάβασης που δημιουργεί τις πολλαπλές πιθανότητες που λαμβάνουν.

Κατά τη κβαντική φυσική αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως πραγματικότητα δεν είναι παρά η εκφρασμένη πιθανότητα (Ιστορία) μέσα σε ένα άπειρο σύνολο άλλων πιθανοτήτων (ιστοριών) που θα μπορούσε να έχει η κάθε μας κίνηση, η κάθε μας πράξη. Για αυτό και όλες οι εκφάνσεις της ζωής είναι επ’ άπειρον κλώνοι των σωματιδίων που μας αποτελούν.

Το «WE R THE  REAL» αποτελεί ένα video-πείραμα κβαντικής φυσικής. Μια επιτόπια εικαστική έρευνα των πιθανών διαδρομών, των ανοιχτών πεπρωμένων, των πολλαπλών ιστοριών. Μια εικονική αφήγηση για την απροσδιοριστία του δεδομένου και τη σκληρή πιθανότητα του ταυτόχρονου, του παράλληλου, της μη ύπαρξης του ενός και μόνου – της μιας και μοναδικής Ιστορίας.

Μια κοπέλα βρίσκεται πάνω σε έναν σταυρό. Η εικόνα τους φέρει την αίσθηση του μνημειώδους – του μεγάλου, του σίγουρου, του ασφαλούς. Του καντιανού «υπέροχου». Της Ιστορίας. Η ασφάλεια και η υπεροχή διαρρηγνύονται, όταν εκείνη αρχίζει να πραγματοποιεί ταυτόχρονες διαδρομές, να «αφηγείται» παράλληλες ιστορίες. Τα είδωλά της απεγκλωβίζονται από τη μοναδικότητα της στιγμής και της πράξης. Εκεί ξεκινά το πείραμα.

Ποιες είναι οι πιθανές μεταβάσεις του ειδώλου της; Η σειρά τους; Η κατάληξη των πράξεων τους; Ο θεατής παρακολουθεί στη σταυρωμένη οθόνη την κάθε της κίνηση και τις πιθανότητες που μπορεί να λάβει ως πράξη, ως τελικό γεγονός. Ένα είδωλο μπορεί να πορεύεται προς την αυτοκτονία.

Το άλλο να κλαίει. Το τρίτο να παραμένει άπραγο και σταθερό. Πρόθεση όλων των ειδώλων – ιστοριών (ή τελικά του ενός και μόνου) είναι να καταλήξει σε μια κατάσταση, σε μια Ιστορία: δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια της και πλημμυρίζουν την οθόνη, σβήνοντας την οριστικά – σε μια ονειρική διάθεση του άπλετου λευκού που καίει την όραση. Μια πράξη επαναστατική απέναντι στη φόρμα του ασφαλούς ή μια εκδήλωση ανθρώπινης αδυναμίας μπροστά στο αιώνιο αβέβαιο;