Κι αυτή τη χρονιά, η Γυναίκα της Πάτρας, η περίφημη Πανωραία, η Γιώτα, χωρίς να φοβάται, χωρίς να ντρέπεται βγαίνει στο προσκήνιο

και διηγείται τα πάθη της, την ζωής της ταυτόχρονα. Η Ελένη Κοκκίδου στο ρόλο της ζωής της. Κάθε βράδυ γίνεται η ίδια η Γυναίκα της Πάτρας. Γεμίζει τη σκηνή, γυρίζει πάνω κάτω και μονολογεί. Η Λένα Κιτσοπούλου την σκηνοθετεί μοναδικά και πάσχει για την ηρωίδα μας.

Παρελθόν, παρόν και μέλλον σε μια τρικυμία. Θεϊκή και δαιμονική. Απλή, φυσική και σταρ δίπλα μας. Τα βράδυα θυμάται και λέει. Ζητάει την αγάπη μας καθώς κοιτιέται στον καθρέφτη.

Η Μάμα Ρόμα – Άννα Μανιάνι, του Παζολίνι, η Σαρακίνα του Φελίνι, η φτωχή Καμπίρια – Τζιουλέτα Μασίνα, η Λούλου, αρχές του 20ου αιώνα, της παραστέκουν. Την καταλαβαίνουν. Κι εμείς που φτάσαμε απόψε στο σκοτάδι για να την δούμε ολοζώντανη. Μοναδική. 

Ο συγγραφέας του έργου, Γιώργος Χρονάς, γράφει για την «Γυναίκα της Πάτρας», στο ομώνυμο βιβλίο του. 

Σ’ ένα ετοιμόρροπο σπίτι, στα Προσφυγικά, συνάντησα, τον Σεπτέμβριο του 1983, την βασίλισσα των φτωχών της Πάτρας. Όλοι, λένε, Θεέ μου βρέξε κι εγώ λέω μην βρέχεις Θεέ μου! Γιατί στάζει το σπίτι. Είπε.

Κι αμέσως, αλλάζοντας τη φωνή της, – μην με βλέπεις έτσι εδώ μέσα, εγώ ήμουν Κιμ Νόβακ με τρία τηλέφωνα στα πόδια μου, με πατρόνες στην πόρτα. Έλεγα αυτός να μπει. Αυτός να φύγει.

Τον χειμώνα του 1986 πήγα στην Πάτρα και μου διηγήθηκε τη ζωή της. Το βιος μου – όπως έλεγε. Τι έχει αυτή η βιογραφία που περικλείει την Πάτρα, την Αθήνα, την Ελλάδα, του ’50, ’60, ’70, κι έκανε τον Μάνο Χατζιδάκι να πει, σ’ ένα βιβλιοπώλη στην στοά Χηρς, στη Θεσσαλονίκη – πως είναι το καλύτερο βιβλίο που διάβασε στη ζωή του; Ο αναγνώστης θα καταλάβει.

Δεν έχει ένα αλλά πολλά παράλληλα θαύματα. Αρετές υψηλού λόγου. Από μια αμόρφωτη γυναίκα. Την Γυναίκα της Πάτρας, που μιλάει χωρίς να ντρέπεται, χωρίς να λυπάται. Ελεύθερος και σπάνιος λόγος.

Δύο είναι οι μανίες της – η νεολαία και ο Θεός. Και για τα δύο λέει πράγματα και τα υπογράφει. Δεν γνώρισε τον Λούθηρο αλλά τις λαϊκές τραγουδίστριες που την συντροφεύουν με τα τραγούδια τους από χρόνια στο ράδιο και σ’ αυτές καταφεύγει συχνά – η ίδια τραγουδάει εξαιρετικά, υπήρξε και τραγουδίστρια για να ζήσει.
 

Η ιστορία της δεν σημαδεύεται μόνο από την φτώχεια ή από την σάρκα και το σκάνδαλο, οι πρόστυχες φράσεις της πέφτουν σαν άσφαιρα πυρά – δεν πρέπει να θίγουν κανένα. Είναι τρόπος εκπνοής, ανθρώπινης λαλιάς.

Ο αναγνώστης καλό είναι να αφήσει στον προθά¬λαμο της σεβαστής κατοικίας του ό,τι γνώσεις δια¬θέτει περί εμψύχων και αψύχων. Περί ανθρώπων και ζώων. Περί ζωής και θανάτου. Περί χαράς και λύπης.

Ένα από τα επίθετα που αποδίδονται στην Ελληνική Αφροδίτη είναι και το Πανωραία. Αυτό είναι το όνομα της συγγραφέως αυτού του βιβλίου που κυκλοφορεί σε τέταρτη έκδοση. 

Η γυναίκα της Πάτρας, είναι η πιο αληθινή, δηλαδή, γυμνή, ιστορία, που έχετε διαβάσει, στην ελληνική γλώσσα, από την σταύρωση του Χριστού και τα διηγήματα τον Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Γιώργος Χρονάς

Υ. Γ.: Τι έχει η Ελένη Κοκκίδου όταν παρουσιάζει μπροστά μας, στη σκηνή του θεάτρου, τη Γυναίκα της Πάτρας, ώστε όλοι να την κοιτούμε, από την αρχή μέχρι το τέλος, στα μάτια, στο στόμα; Πώς την φαντάστηκε και την στήνει η Λένα Κιτσοπούλου; Ποιο είναι το μυστικό αυτής της παράστασης; Κανείς δεν ξέρει.

Ακόμη κι αν δεις το έργο ξανά και ξανά. Κάθε φορά το βλέπεις κι αλλιώς.

Η \”Γυναίκα της Πάτρας\” θα παρουσιάζεται στο Θέατρο Βασιλάκου από τις 29 Οκτωβρίου 2010.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου
Σκηνικά – Κοστούμια: Τατιάνα Σουχορούκωφ
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Φωτογραφίες: Γιώργος Καβαλλιεράκης

Τελευταίες παραστάσεις μέχρι την Κυριακή 17 Απριλίου 2011