Στο πλαίσιο των 45ων Δημητρίων θα παρουσιαστεί Έκθεση ζωγραφικής – κατασκευών Παναγιώτη Τανιμανίδη στη Δημοτική …
Πινακοθήκη στη Θεσσαλονίκη από τις 25/10/2010.
Ο Παναγιώτης Τανιμανίδης χρησιμοποιεί ετερόκλητα υλικά που θεωρούνται αντισυμβατικά (λάστιχα, ελατήρια, αφρολέξ, σαμπουάν, γομαλάκι μαζί με σίδερο, χαρτί και χρώμα αλλά και αυτούσια αντικείμενα) και μέσα από σύνθετες συναρμογές και επεξεργασίες – κατεργασία μετάλλων, συγκολλήσεις, ηλεκτροκολλήσεις, διατρήσεις- δημιουργεί έργα όπου η γλυπτική συνομιλεί με τη ζωγραφική, φανερώνοντας τον ανεξάντλητο ζήλο του στην αναζήτηση νέων εκφραστικών και μορφοπλαστικών τρόπων.
Σπούδασε μαθηματικά (1975-1980) και θεολογία (1980-1982) στο ΑΠΘ. Από το 1985 παρουσιάζει τη δουλειά του σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις. Χρησιμοποιεί ετερόκλητα υλικά που θεωρούνται αντισυμβατικά (λάστιχα, ελατήρια, αφρολέξ, σαμπουάν, γομαλάκι μαζί με σίδερο, χαρτί και χρώμα αλλά και αυτούσια αντικείμενα) και μέσα από σύνθετες συναρμογές και επεξεργασίες – κατεργασία μετάλλων, συγκολλήσεις, ηλεκτροκολλήσεις, διατρήσεις- δημιουργεί έργα όπου η γλυπτική συνομιλεί με τη ζωγραφική, φανερώνοντας τον ανεξάντλητο ζήλο του στην αναζήτηση νέων εκφραστικών και μορφοπλαστικών τρόπων.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το 1990 μετείχε στο Aperto της Μπιενάλε της Βενετίας με το «Μάθημα Φυσικής», όπου τα προβλήματα και οι ασκήσεις της φυσικής γίνονται καραμέλες και κουμπαράδες, οι θάλασσες και τα κύματα ψαλιδίζονται, τα τοπία μεταμορφώνονται σε κομπιούτερ.
Στις ενότητες έργων του που τιτλοφορούνται «Άνωση» (1988) με τα κυκλαδίτικα εκκλησάκια ειδωμένα μέσα από τις αρχές της υδροστατικής, «Ο μεταβολισμός της εικόνας μου» (1990) εικόνες τοπίου κομμένες με πριόνι που συνοδεύουν τη φυγή ή γίνονται οι ίδιες μέσο φυγής πάνω στις σιδερένιες γραμμές σχολικών τετραδίων, «Video Clip» (1991) όπου η εικόνα των δυναμομετρικών τοπίων υπόκειται σε διαφορετικές αναγνώσεις, «Ελαστικό τοπίο» (1994) με προσωπικές αφηγήσεις σε ένα μπλοκ ζωγραφικής, «Πρόταση άμμου» (1999) όπου οι εικόνες –επιτοίχια έργα πάνω σε λευκή ελαστική επιφάνεια- ξετυλίγονται από την μπομπίνα του κινηματογράφου, «Νηστικός Δείπνος» (1999-2002) όπου εικόνα, μνήμη, χρόνος παίρνουν υπόσταση μέσα από τα επτά στάδια ενός προσωπικού δείπνου κ.ά., έννοιες και προβλήματα των θετικών επιστημών και η ματιά και η αίσθηση του καλλιτέχνη για τα πράγματα μεταφερονται σαν σελίδες ενός προσωπικού ημερολογίου στο χώρο της εικαστικής δημιουργίας και ο μεταφυσικός στοχασμός μετουσιώνεται σε ατομική αναζήτηση μέσω ενός ατομικού και ιδιότυπου πλαστικού ιδιώματος.
«Εδώ σταμάτησα, για να σε πάρω ήρθα με τα συγκοινωνούντα πηγάδια της λήθης τώρα που ο κόσμος έγινε ένας, και το αέναον έαρ χτες. Σκυταλοδρόμος των δωματίων που ‘ζησες ψηλαφίζω το ψηφιδωτό της θρησκείας των οδών σου, ένα βράδυ εκλογών, το βράδυ του σεισμού, το βράδυ του Σεπτέμβρη που πήρες τα βλαστοκύτταρα του ουρανού μου…
Πάνω στη σκόνη του επίπλου της Ιστορίας σου δίνω στο χρόνο το σχήμα του «λουκέτου» του «πηγαδιού» της «λάμπας» του «παγωτού» του «ρολογιού» της «ποντικοπαγίδας»…
Ανάβω τις μαραζωμένες λάμπες σου, ανταλλάσσω το μαρσάρισμα της βέσπας με 3 νότες από τσέλο, ένα ελικόφτερο μ’ έναν βαλσαμωμένο αητό, την απαγγελία των ερωτικών σου κραυγών με τον καπνό του πιστολιού του σιγασμένου, μ’ αυτά τα γλυπτά της ερωτικής σου στάχτης ξαναμοιράζω την τράπουλα. Στέκομαι μπροστά στην ύψιστη τέχνη της ζωής –τη σιωπή του τοπίου μας- δηλαδή το φιλί…
Αφουγκράζομαι την άμισθη τέχνη της ζωής –την ανάσα του χρόνου μας- δηλαδή το όνειρο. Και σαν συλλέκτης των ματιών σου ξαναπέφτω στις συμπληγάδες των σελίδων σου και ξαναγυρίζω τις μυστικές συνταγές της μάνας μου στο βυζάντιο.
Την Κυριακή που τρώγαμε στην πλατεία Δικαστηρίων σου ζωγράφισα στη χαρτοπετσέτα τους λεπτοδείχτες του φιλιού σου κι ύστερα όλα τα έργα γίναν από μάρμαρο, μάρμαρο… μα το λείψανο της καλημέρας σου είχε ακόμη το σουσάμι σου».
Π. Τανιμανίδης
