Η θεατρική ομάδα Πολιτεία Θεάτρου που δραστηριοποιείται από το 2007 στη Θεσσαλονίκη, παρουσιάζει

το πρόγραμμα των παραστάσεών της για τον Οκτώβριο του 2010 που αποτελεί ένα αφιέρωμα στον θεατρικό συγγραφέα Κώστα Μουρσελά με τίτλο, Η Ελλάδα στο κόκκινο. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τις ακόλουθες παραστάσεις:

Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή 1 έως 3 Οκτωβρίου και 8 έως 10 Οκτωβρίου
Η Μπουχάρα: Ερμηνεία: Γ. Παπαδόπουλος  – Μ. Μπαλτατζή
To Ρολόι: Ερμηνεία: Χ. Δεληνικόπουλος -Μ.Μπαλτατζή

Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή 15 έως 17 Οκτωβρίου και 22 έως 24 Οκτωβρίου
Η Απαρηγόρητη Χήρα: Ερμηνεία: Μ. Μπαλτατζή
Η Μεγάλη Κομπίνα: Ερμηνεία: Κ. Σωτηριάδης -Χ.  Δεληνικόπουλος
Διακοπή Ρεύματος: Ερμηνεία: Κ. Τζιούρτζιας -Φ. Χατζημπάρμπα

Σκηνοθεσία, Διδασκαλία Ρόλων, Σκηνικά – Κουστούμια, Επιμ. Μουσικής: Μαρία Μπαλτατζή.

Η Μαρία Μπαλτατζή από την Πολιτεία Θεάτρου αναφέρει για το έργο του Κώστα Μουρσελά:

Ο Κώστας Μουρσελάς ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά ως συγγραφέας και είναι μια από τις πιο έντονες προσωπικότητες του μεταπολεμικού μας θεάτρου. Εποχή ηρωισμού και αδελφοκτονίας, μα πάνω απ\’ όλα εποχή χαμένων ευκαιριών και ματαιωμένων ελπίδων.

Η μεταπολεμική Ελλάδα είναι ένα αντιφατικό ιδεολόγημα συντήρησης και οραματισμών, προκατάληψης και τόλμης, φανατισμού και αλληλεγγύης. Η βίαιη αστικοποίηση, η χύδην αναπτυσσόμενη μεταπρατική οικονομία και ηθική, οι πολιτικές αλχημείες και οι ιδεολογικές πολώσεις άφησαν στην Ελληνική κοινωνία πολλά κενά, που δεν μπορούν να πληρωθούν με τα \”μπαλώματα\” της αγοραίας κοινωνικής ευπρέπειας, της καταναλωτικής ιδιοτέλειας και του ατομικισμού.

Το έργο του Μουρσελά γράφεται μέσα σε αυτά τα κενά, για να τα καταγγείλει, ίσως και για να τα εξαλείψει.  Πίσω από τον συμβολισμό και διδακτισμό του Μουρσελά βρίσκεται η ιδεολογική πίστη και ελπίδα και ταυτόχρονα ο φόβος για την μελλοντική κατάσταση που φαινόταν να έρχεται καλπάζοντας. Υπάρχει μια κρυφή ελπίδα, ένας υποσυνείδητος πόθος να ξαναβρεθούν οι χαμένες ευκαιρίες και να κερδηθούν.

Ο νεοελληνικός κόσμος του Μουρσελά είναι ένα στάδιο αγώνων και ένα πεδίο μιας ανελέητης μάχης με την συντήρηση, την εκμετάλλευση, την εξάρτηση και τον μεταπρατισμό. Ο κόσμος του Μουρσελά απεικονίζει την ταξική εικόνα της Ελλάδας που ποτέ δεν είχε ορθόδοξη-κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα-αστική κοινωνία. Είναι ένας τεχνητός αλλά δολοφονικός διπολισμός με θύτες και θύματα, ατσίδες και κορόιδα, συμβιβασμένους και αμετανόητους.

Ο \”μεσοαστισμός\”-το\”δώρο\” της ιστορικο-κοινωνικής εξέλιξής μας- και η διαβρωτική κυνική ιδεολογία του με όλα τα ζοφερά παρακλάδια της, είναι το σημείο αναφοράς και στόχος της επίθεσης του Μουρσελά σχεδόν σε όλα τα έργα του. Είναι ένα ιδεολογικό θέατρο ρωμαίικης ταυτότητας, η οποία ξετυλίγει τις αντινομίες που στέγασε το ξενόφερτο μεταπολεμικό μας όνειρο.

Με θεατρικά μέσα αναλύει τους μηχανισμούς που παράγουν αλλοτρίωση, κατανοεί πως η δραπέτευση είναι μάλλον μάταιη και ο θρίαμβος της ισοπέδωσης μοιραίος, η νόσος δεν είναι αναστρέψιμη.

Προβάλλει τους κυνικούς μηχανισμούς της Ηγεσίας του Κράτους, της ρεμούλας, την καταναλωτική βουλιμία, τον μαϊμουδισμό, την ωφελιμιστική εκπαίδευση χωρίς όραμα, την έκλυση των ηθών και την μεθοδευμένη κατασκευή ενός κόσμου που αναπαράγει με ηδονή τη μιζέρια του.

Ο Μουρσελάς γνωρίζει πως η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί όμως να του αντιστέκεται, να τον χλευάζει, να του υψώνει τον καθρέφτη κατάμουτρα, να γίνεται το σύντομο χρονικό μιας εποχής. Και ξέρει να δημιουργεί ανθρώπους.

Με μια σπάνια ικανότητα αποτυπώνει μια πωρωμένη συνείδηση ή μια χαλασμένη ζωή, ενώ η ήττα της ανθρωπιάς τον συντρίβει, γι’ αυτό και πίσω από τα έργα του ακούγεται ένας κλαυσίγελος για όλα τα θύματα και τους θύτες που εγκλωβισμένοι περιμένουν ένα θαύμα, που τις περισσότερες φορές δεν γίνεται.