Το έργο «Η Γυναίκα της Πάτρας» του Γιώργου Χρονιά με την Ελένη Κοκκίδου σε σκηνοθεσία Λένας Κιτσοπούλου θα …

παρουσιαστεί από τις 22 μέχρι τις 26 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Άνετον στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο των 45ων Δημητρίων. 

Η αφήγηση της ζωής της πόρνης Πανωραίας, στον Γιώργο Χρονά, μέσα από συνεντεύξεις που της πήρε ο ποιητής την δεκαετία του ‘80. Ένας παραληρηματικός μονόλογος μιας παθιασμένης, πονεμένης γυναίκας, που εξομολογείται τη ζωή της και μιλάει για τον πόνο, τη βία, την ηδονή, την αγάπη.

Τραγουδάει, χορεύει, κλαίει, γελάει, θυμώνει, προκαλεί. Μία τολμηρή, ανατρεπτική, εκρηκτική παράσταση.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου
Σκηνικά – Κοστούμια: Τατιάνα Σουχορούκωφ
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Ερμηνεύει η Ελένη Κοκκίδου

Η γυναίκα της Πάτρας, είναι ένα βιβλίο που έγραψε ο Γιώργος Χρονάς, καταγράφοντας τις συνεντεύξεις που πήρε στην πόρνη Πανωραία, μία διάσημη πόρνη της Πάτρας, η οποία άρχισε να εξασκεί το επάγγελμά της κατά την δεκαετία του ‘50.

Η γυναίκα αυτή άνοιξε την ψυχή της στον ποιητή Γ. Χρονά, στις αρχές του ‘80, όταν συναντήθηκαν στην Πάτρα και του διηγήθηκε την ζωή της. Μία ζωή ακραία, σκληρή, βίαιη, τρομαχτική, επικίνδυνη, αλλά ταυτόχρονα γεμάτη πάθος, ορμή και ηδονή.

Ο χειμαρρώδης λόγος της Πανωραίας μετατρέπει το κείμενο σε ποίηση, η  γλώσσα της απελευθερωμένης λαϊκής ψυχής, αυτής που έχει ανάγκη να μιλήσει, είναι η γλώσσα που δημιούργησε το δημοτικό, το σμυρναίικο και το ρεμπέτικο τραγούδι και η Πανωραία άθελά της συνθέτει μονολογώντας μία τέτοια «μουσική», ένα τραγούδι σπαραχτικό, άμεσο και αληθινό.

Ένας τέτοιος λόγος, λοιπόν, σε συνδυασμό με την συγκλονιστική ιστορία αυτής της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία καθημερινά ακροβατεί μεταξύ ζωής και θανάτου, δεν μπορεί παρά να σε γοητεύσει και να σε συγκινήσει.

(…) Η Πανωραία, δεν ζει μία δυστυχισμένη ζωή, παρ\’ όλες τις δυστυχίες. Ζει μια ζωή που την γεύεται ολόκληρη, την τραγουδάει, την χορεύει, την θρηνεί και την εξυμνεί, την εξαντλεί με όλη της την ύπαρξη και μέσα από το σκοτάδι ξαναβγαίνει στο φως με το χαμόγελο του νικητή. Ζει, ευγνωμονώντας τη ζωή που της χαρίστηκε, με μια ανάταση ανθρώπινη (ή θεϊκή) που ακυρώνει την οποιαδήποτε μιζέρια.

(…) Προσπαθούμε στην παράστασή μας να μιλήσουμε για τους εαυτούς μας, όπως άλλωστε σε κάθε παράσταση. Έχουμε στα χέρια μας ένα κείμενο που μας επιτρέπει να μπούμε μέσα σ\’ αυτό το σπίτι με το κόκκινο φως, που πάντα για κάποιο λόγο μας γοητεύει και μας κινεί την περιέργεια, αλλά ποτέ δεν μπαίνουμε.