Τα 47α Δημήτρια στη Θεσσαλονίκη μας καλούν στην τιμητική εκδήλωση που είναι αφιερωμένη στη Ρούλα Πατεράκη …

τη Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012 στις 21.00 στο θέατρο «Αυλαία».


Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί σε συνεργασία με την 1η Δημοτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης.
Στο πλαίσιο της εκδήλωσης, η Ρούλα Πατεράκη θα διαβάσει ποιήματα της Κικής Δημουλά, τα οποία συγκρότησαν την performance «Μία Μετέωρη Κυρία», που σκηνοθέτησε η Σύλβια Λιούλιου και σκηνογράφησε ο Άγγελος Μέντης. Η performance παρουσιάστηκε το 2011, στο «2ο Low Budget Festival», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης.
Η είσοδος για το κοινό θα είναι ελεύθερη.


Η Ρούλα Πατεράκη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε αγγλική φιλολογία και θέατρο στη δραματική σχολή του Κυριακή Χαρατσάρη. Το 1978 ίδρυσε την «Επιθεώρηση Δραματικής Τέχνης» ανεβάζοντας και πρωταγωνιστώντας σε έργα των Στόπαρντ, Μπέκετ, Μπρεχτ, Ίψεν κ.ά. Δίδαξε στην «Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης της Επιθεώρησης» και το 1990 ίδρυσε το «Δραματικό Θέατρο Ρούλα Πατεράκη», όπου παρουσίασε έργα μεγάλων κλασικών και σύγχρονων συγγραφέων: Ζενέ, Στρίντμπεργκ, Κέην, Προυστ, Μπέρνχαρντ, Μ. Φάις, Δ. Δημητριάδη, Γ. Πάνου, Γ. Βέλτσου κ.ά. Στο ελεύθερο θέατρο ερμήνευσε μεγάλο αριθμό πρωταγωνιστικών ρόλων – Ρεβέκκα Βεστ, Μαργαρίτα Γκοτιέ, Μόλλυ Μπλουμ – και σκηνοθέτησε έργα των Ίψεν, Σω, Κολτές, Ντοστογιέφσκι, Φασμπίντερ, Γουλφ, Τζόυς κ.ά. Το 2008 σκηνοθέτησε την παράσταση «Στο Βυθό του Μαξίμ Γκόρκι» στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ διασκεύασε και ανέβασε την παράσταση «Οιδίπους» με το Εθνικό Θέατρο στην Αρχαία Επίδαυρο. Το 2009 σκηνοθέτησε και ερμήνευσε τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος» στο Φεστιβάλ Επιδαύρου. Την ίδια χρονιά κέρδισε το βραβείο «Κάρολος Κουν» σκηνοθετώντας το «Puerto Grande» του Μάνου Λαμπράκη.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!


Η Ρούλα Πατεράκη αποτελεί μία ξεχωριστή περίπτωση στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου. Μοιρασμένη ανάμεσα στις μεγάλες της αγάπες, τη σκηνοθεσία και την υποκριτική, προσέφερε υψηλές υπηρεσίες στην ανανέωση της θεατρικής τέχνης στην Ελλάδα, όχι μόνο με τις τολμηρές επιλογές της στα έργα που ανέβασε, αλλά και με το ιδιότυπο κράμα ευαισθησίας, δύναμης και οξυδέρκειας με το οποίο προσέγγισε τους ρόλους επί σκηνής.