Μαρτυρία του υπ’ αριθμόν 1245 των ειδικών αστυνομικών δυνάμεων. Αποκαλούμενες ΜΟΝΑΔΕΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΑΞΗΣ κοινώς ΜΑΤ. Κατόπιν ιατρικού συμβουλίου, πρόωρη συνταξιοδότηση, επανεξέταση, και το πεπόνι και το μαχαίρι, μετάλλιο ευδόκιμης υπηρεσίας! Δεν έχεις τι να κάνεις. Δεν έχω κλείσει τα 65 μου, επιτρέψτε μου να δουλέψω, δεν είναι δικαίωμά μου; Η κόρη μου θέλει σύνταξη 10 χρόνια πριν αρχίσει να δουλεύει, μην και δεν προλάβει. Υποστήριζα ανέκαθεν το δημοκρατικό σύστημα, ήταν το πιο δίκαιο που είχα γνωρίσει. Χτύπησα ανθρώπους κατ’ εντολή… Μισθό. Χτύπησα με το γκλοπ μου χιλιάδες κορμιά που αρνιόντουσαν να ενταχθούν στο σύστημα….. Οργή, μίσος, απέχθεια. Αμφίδρομα. Διάολε, έχω ταΐσει την κόρη μου μ’ αυτά τα χέρια!
Αντιστέκομαι, σημαίνει βάζω στόχους! Πετούν πάνω μου αντικείμενα που στοχεύουν σε άλλον άνθρωπο που έχει αποφασίσει να πληρώσει εμένα για να μην γίνει ο ίδιος στόχος για την οργή που έχει προκαλέσει. Με μισεί κόσμος που δε με γνωρίζει. Ξέρει μόνο τι κάνω. Με μισούν επειδή κάνω τη δουλειά μου. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδα την κόρη μου. Μπορούσε να αποφασίσει μόνη της και το έκανε . Θέλω να σηκωθείς να φύγεις και να μη σε ξαναδώ! Πάντα πίστευα πως η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την Αστυνομία για να προστατεύει τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τη σωματική δύναμη ως αντίποινα σε όσους τη χρησιμοποιούν πρώτοι. Αυτή ήταν η δουλειά μου. Ξέρω πως η πλειονότητα των ανθρώπων εκεί έξω δεν είχαν φταίξει σε τίποτα, η κόρη μου δεν είχε φταίξει. Βγήκαν στο δρόμο για να υπενθυμίσουν στους κυβερνώντες ότι η εξουσία τους υπάγεται στη λαϊκή βούληση. Δέχτηκε πολλά χτυπήματα. Ένα όμως της προξένησε ανήκεστο βλάβη. Εγώ τη χτύπησα. Η ηλίθια υπακοή μου! Μ’ έκαναν να δω ένα άγνωστο κορμί στο οικείο κορμί της κόρης μου. Ποιο ήταν το φταίξιμό μου; Κάθε δουλειά συνεπάγεται μια ευθύνη και εγώ αντεπεξήλθα στη δική μου! Κανείς δεν εξαιρείται απ’ αυτό. Ο κόσμος ζητούσε δικαίωση και το υπουργείο έριξε την ευθύνη. Αυτή η αστυνομική επιχείρηση με οδήγησε στους γιατρούς της υπηρεσίας και με έκανε να αποχωριστώ οριστικά την κόρη μου. Η λέξη τρομοκρατία: Σειρά ενεργειών για την επιβολή του τρόμου με την άσκηση σωματικής ή και ψυχολογικής βιας. Υπήρξα και εγώ ένας τρομοκράτης του κράτους. Όχι, εγώ ότι έκανα το έκανα γιατί ήταν η δουλειά μου, οι πραγματικοί υπεύθυνοι είναι τ’ αφεντικά μου, αυτοί που αποφάσισαν πως πρέπει εγώ να λερώσω τα χέρια μου για να κρατήσουν τα δικά τους καθαρά. Γι’ αυτό και ήμουν το νούμερο 1245. Και τώρα με ξεφορτώνονται, ένας παρίας! Ένας άνθρωπος χωρίς απασχόληση. Έχω χτυπήσει πολλούς τέτοιους και τώρα ήρθε η ώρα να χτυπήσουν εμένα γιατί τους είμαι πια άχρηστος. Με κατάντησαν μια αδρανή ύπαρξη, ενώ εκείνοι κράτησαν τα χέρια τους πεντακάθαρα. Σπαράγματα! Σπαράγματα! Έτσι. Ανασύρω απ’ τη μνήμη μου λέξεις που κολλάνε. Όπως πραγματικά ο Μπάτσος ανασύρει μνήμες απ’ το παρελθόν του με την κόρη του και ανασυνθέτει την σκέψη του, τη θέση του, τη φιλοσοφία του, την ύπαρξή του.
