Η Συλλογή Γιώργου Οικονόμου φιλοξενεί έως τις 5 Οκτωβρίου 2015 την έκθεση των Georg Baselitz και Paul McCarthy, με τίτλο INBETWEEN.

Η έκθεση Inbetween παρουσιάζει μια ιστορική και πολιτιστική διάσχιση, την οποία πραγματοποίησαν, εν προκειμένω, δύο μνημειώδεις καλλιτέχνες, οι Georg Baselitz και Paul McCarthy. Η έκθεση, ένα ριζοσπαστικό ζευγάρωμα που γίνεται για πρώτη φορά, αντιπροσωπεύει ταυτόχρονα και μια πρώτη κριτική προσέγγιση που συνδέει τους δύο καλλιτέχνες, από τις αντιδράσεις τους απέναντι στις ιδιάζουσες και αντίξοες μεταπολεμικές συνθήκες στη Γερμανία και την Αμερική, έως και σήμερα. Η προσεκτική μελέτη αποκαλύπτει παραλληλισμούς στο θέμα, τη μορφή, τις ψυχολογικές ανησυχίες και την ακραία απόρριψη του κατεστημένου στους προσωπικούς κόσμους των δύο καλλιτεχνών.

Σύμφωνα με τον συν-επιμελητή Paul Schimmel: «Και οι δύο θεωρούνται μεταμοντέρνοι καλλιτέχνες, των οποίων οι πρακτικές παραμένουν σταθερά θεμελιωμένες στον μοντερνισμό· μοιράζονται ένα κοινό ενδιαφέρον για το αποτρόπαιο, και έχουν και οι δύο περάσει από τη ζωγραφική στη γλυπτική, ή το αντίστροφο. Τα τετμημένα επίπεδα των δισδιάστατων ζωγραφικών έργων του Baselitz έγιναν τετμημένες γλυπτικές φόρμες, και ο McCarthy, που ξεκίνησε με τον τρισδιάστατο χώρο μέσω των παραστατικών δράσεών του, πέρασε στην δισδιάστατη ζωγραφική σε αυτό το μεταγενέστερο στάδιο της καριέρας του.

Η έννοια της εκτόπισης από την Ανατολή στη Δύση έχει παίξει επίσης σημαντικό ρόλο και για τους δύο καλλιτέχνες: ο Baselitz βίωσε μια ριζική αλλαγή νοοτροπίας περνώντας από την Ανατολική στη Δυτική Γερμανία, όπως και ο McCarthy, όταν μετακόμισε από τη Γιούτα στο Σαν Φραντσίσκο της Καλιφόρνιας. Νωρίς στη ζωή του, καθένας από τους δύο καλλιτέχνες αντιμετώπισε μια στιγμή απελευθέρωσης που ερχόταν σε σύγκρουση με τις δομές και τις ιεραρχίες που επικρατούσαν στα νιάτα τους, με αποτέλεσμα και οι δύο να απομακρυνθούν από την εξουσία κάτω από την οποία είχαν ανατραφεί: ο Baselitz από τον κομμουνισμό και ο McCarthy από την εκκλησία των Μορμόνων.

Στο μεταγενέστερο έργο των δύο καλλιτεχνών, ευδιάκριτος είναι, όπως και στο έργο πολλών άλλων καλλιτεχνών στην Ιστορία της τέχνης, ο στοχασμός πάνω στη θνητότητα και η διαρκής συναίσθησή της. Στον Baselitz υπάρχουν ταυτόχρονα απλοποιημένες αλλά πυκνές, σκοτεινές και μουντές αναπαραστάσεις ενός σημείου-περάσματος από την αρχή προς το τέλος, ή προς έναν άλλο κόσμο, αναπαραστάσεις που δεν είναι και τόσο διαφορετικές από εκείνες που βρίσκουμε στους «Μαύρους πίνακες» του Φρανσίσκο Γκόγια. Στον McCarthy, η αντιπαράθεση του «Οριζόντιου» (2012), στο οποίο προσπαθεί να αψηφήσει τον ίδιο τον θάνατο, και του hyperrealist γλυπτού «Εκείνο το κορίτσι» (2012), φωτίζει την κοινή επιθυμία των δύο καλλιτεχνών να ξεπεράσουν τη θνητότητά τους.»

Schimmel, 2015

Επιμέλεια: Paul Schimmel και Carla Schulz-Hoffm

Φωτό (πορτέτα): Georg Baselitz (φωτο: Martin Müller), Paul McCarthy (φωτο: Leigh Ledare)