Tuber – We Own The Sky @ An Club: Live Review

Ζεστό το βράδυ του Σαββάτου με αρκετό κόσμο να βρίσκεται στους δρόμους και τον μουσικό οργασμό να συνεχίζεται ακατάπαυστα τον τελευταίο μήνα στην πόλη. Μέσα σε αυτό το περίγραμμα, έχοντας ακούσει πολλά για τους Σερραίους Tuber, πήραμε τις θέσεις μας ανάμεσα στο κοινό, που γέμισε το ΑΝ club για να τους παρακολουθήσει ζωντανά.

Από τον Μιχάλη Χρυσό

Την βραδιά θα άνοιγαν οι Αθηναίοι We Own The Sky. Είχαμε ακούσει στο παρελθόν για αυτούς κολακευτικά σχόλια, όμως δεν είχαμε καταφέρει να τους δούμε.

Οι προσδοκίες επιβεβαιώθηκαν με το παραπάνω. Το πενταμελές σχήμα ανέβηκε με όρεξη και κυρίως «λυμένο» στη σκηνή του ΑΝ . Απίστευτο δέσιμο μεταξύ τους, αν και ο ντράμερ της μπάντας ήταν νέο μέλος και μόλις το πρώτο του λαιβ μαζί τους.

Αυτό ακριβώς μας έκανε εντύπωση. Ψάχναμε, με τους φίλους που παρακολουθούσαμε το λαιβ, τα μάτια ο ένας του άλλου έκπληκτοι για να συνειδητοποιήσουμε την επιδεξιότητα του συγκεκριμένου μουσικού. Ίσως λοιπόν από τους καλύτερους ντράμερ στο είδος του στην ελληνική σκηνή, και το λέμε με μεγάλο ενθουσιασμό και με κίνδυνο να φανούμε γραφικοί. Όπως καταλαβαίνετε, με έναν τέτοιο «όπλο» στην φαρέτρα σου, το επίπεδο αυτόματα είναι υψηλό.

Σφιχτά δεμένες κιθάρες, που η μία ήταν συνέχεια της άλλης, μαζί με ένα ογκώδες μπάσο ήταν τα χαρακτηριστικά στοιχεία. Μια καλοδούλεμενη μπάντα και από συνθετικής πλεύρας. Το πρόγραμμα μιας ώρας που είχαν δεν μας άφησε χώρο για να βαρεθούμε και να νιώσουμε κουρασμένοι. Μας έβαλαν όμορφα στο ηχητικό τους ανεμόπτερο, με εναλλαγές σκληρών και ταξιδιάρικων μελωδιών. Η πτήση τελείωσε με ένα σχεδόν δεκάλεπτο κομμάτι που μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Πολλά μπράβο στα παιδιά του γκρούπ, που μόλις κυκλοφόρησαν το δεύτερο δίσκο τους και διαφαίνεται ότι θα κερδίζουν μέρα με τη μέρα περισσότερο κοινό.

Η συνέχεια ανήκε στους Tuber. Το δυσάρεστο ήταν η μεγάλη αναμονή που μεσολάβησε εως ότου ακούσουμε την πρώτη νότα. Περίπου 35 λεπτά για να στηθεί το γκρούπ φαντάζουν αρκετά στο μυαλό μας.

Η αρχή έγινε λοιπόν στο κλίμα μιας μικρής κούρασης. Το σχήμα απο τις πρώτες στιγμές του στη σκηνή φάνηκε νευρικό, αμήχανο και λίγο ασυντόνιστο. Όσο περνούσε ο χρόνος το δεσιμό τους κέρδισε έδαφος. Μεσολάβησαν 35 λεπτά μουσικής μέχρι να αναφωνήσουμε «επιτέλους», ήταν η στιγμή που νιώσαμε ότι η μπάντα αρχίζει να δείχνει τα δόντια της και να ξεσπάει με πάθος τις μελωδίες της. Τα επόμενα 35 λεπτά ήταν δυνατά με το νότιο στοιχείο στην μουσική τον Σερραίων να είναι εμφανέστατο, αν και προέρχονται απο τον βορρά.

Εκπληκτικό μπάσο, που αρκετές φορές έφερε στα αυτιά μας τον όγκο και την δύναμη των  stoner-άδων. Αρκετές συνθέσεις που σε ιντρίγκαραν καθώς έφευγαν απο την αναμενόμενη δομή του είδους. Τις καλύτερες εντυπώσεις μας άφησε ο lead κιθαρίστας της μπάντας ως προς τη δυναμική στο παίξιμο του, αν και μας άφησε μια πικρή γεύση η μάλλον νωχελικη του σκηνική παρουσία.

Οι tuber καταφέρνουν να συγκεράσουν στον ήχο τους αρκετά είδη με έναν τρόπο εντελώς δικό τους. Απο την post rock μελωδία μέχρι τις δυνατές  εκρήξεις του stoner, εμπεριέχονται απλά ρυθμικά μοτίβα που προσδίδουν μια στιβαρότητα στις συνθέσεις.

Ο χρόνος είχε περάσει και το λάιβ έκλεινε. Το An παρέμεινε γεμάτο, όχι όμως ασφυκτικά, και αυτό συνέβαλε στο να παρακολουθήσουμε άνετα δύο ανερχόμενες μπάντες. Χαίρεσαι όταν καταλαβαίνεις το χρόνο που αφιερώνουν οι μουσικοί για να φτιάξουν και να προσφέρουν μουσικές απο όλα τα μήκη και τα πλάτη της μικρής μας χώρας. Η παραπάνω σκέψη μας γέμισε με ελπίδα και με μια δόση χαράς.