Το σώμα στην εποχή αυτή που ζούμε, την εποχή της “κρίσης”, περνάει και αυτό “κρίση”. Ο χορευτής σήμερα δυσκολεύεται να έχει πρόσβαση σε χώρους κατάλληλους για να εκφραστεί. Δεν έχει πρόσβαση και δεν έχει τα μέσα για να εργαστεί συγκεντρωμένος στην τέχνη του.
Αν το μυαλό όμως, ακόμα και αν το σώμα δεν έχει με τις συνθήκες που επιθυμεί πρόσβαση στην δημιουργική διαδικασία, συνεχίζει να “χορογραφεί” μπορεί να ζει κανείς δημιουργικά (μέσα σε πολλές δυσκολίες βέβαια) και να προσπαθεί με τα μέσα που διαθέτει να παραμένει δημιουργικός και άρα να συνεχίσει να εξελίσσεται. Οπότε το σώμα εξελίσσεται όσο η σκέψη εξελίσσεται, το σώμα παραμένει δημιουργικό όσο η σκέψη παραμένει δημιουργική. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα στην εποχή μας και αυτό χρειάζεται συνεργασία, δημιουργική σκέψη, πρωτοτυπία, προσωπική δουλειά με τον εαυτό μας για καλύτερη επικοινωνία με τους γύρω μας, ευελιξία, προσαρμοστικότητα και ανοικτό μυαλό και καρδιά. Όταν τα παραπάνω φροντίζουμε να συμβαίνουν τότε η κρίση, η κάθε είδους κρίση δεν ισοπεδώνει το μυαλό και το σώμα, αλλά την χρησιμοποιεί κανείς για να κάνει μια πιο βαθιά ενδοσκόπηση, να μάθει κάτι και επομένως να συνεχίσει παρ’ όλες τις δυσκολίες να εξελίσσεται.
Οι χορευτές τελευταία, μέσα από το έργο τους, δεν ασχολούνται τόσο με το να ωραιοποιούν την πραγματικότητα, ούτε με το να σχολιάζουν την επικαιρότητα, αλλά το σώμα με τη σοφία που διαθέτει, μέσα στην κρίση είναι ικανό να προτείνει νέους κώδικες επικοινωνίας. Μέσα από την σχέση θεατή και ερμηνευτή, δηλαδή μεταξύ δύο σωμάτων όπου ο ένας λειτουργεί ως πομπός και ο άλλος ως δέκτης, ανοίγουν κανάλια επικοινωνίας, καθοδηγούμενα μέσα από την χορογραφική ματιά, τα οποία προτείνουν έναν άλλο κώδικα μεταξύ των σωμάτων ο οποίος είναι πιο σύνθετος και καλεί τον θεατή να είναι πιο ενεργητικός. Ο θεατής δεν καταναλώνει, δεν κάθεται αναπαυτικά στην καρέκλα του να παρασυρθεί από την χορογραφία, αλλά καλείται να πάρει θέση να συμπληρώσει τα κενά της αφήγησης και να προβληματιστεί. Μέσα από αυτή την διαδικασία θεατής και ερμηνευτής εξελίσσουν την σκέψη τους και μπαίνουν σε πιο άγνωστα μονοπάτια όπου το σώμα και η διάνοια γίνονται ένα και πιο σύνθετες διαδικασίες, μη λεκτικές, συμβαίνουν οι οποίες δεν εξηγούνται με λόγια αλλά το σώμα τις κατανοεί πιο γρήγορα από ό, τι μπορεί λεκτικά να τις εκφράσει.
Info: H Κατερίνα Σκιαδά γεννήθηκε στην Αθήνα το 1975. Απόφοιτος της Επαγγελματικής σχολής χορού της Μ. Σοφού. Συνέχισε τις σπουδές της στο London Contemporary School of Dance, The Place. Xόρεψε με την ομάδα “Transitions Dance Company, Advanced performance course” της σχολής Laban Centre από όπου αποφοίτησε με τιμητική διάκριση. Έχει xoρέψει σε έργα των χορογράφων: L.Anderson, C.Linehan, C.Broumachon, C.Creange, J.Watton, W.Forsythe και με την ομάδα Deja Donne. Στην Ελλάδα έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τις ομάδες “Κινητήρας”, “Ομάδα Σύγχρονου χορού της Πέρσας Σταματοπούλου”, “sine qua non”, “Landscape”, “Griffon”, την Α. Στελλάτου και τον Κ. Ρήγο. Συμμετείχε ως βοηθός χορογράφου στις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, ΑΘΗΝΑ2004. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας Lemurius. Είναι επίσης ιδρυτικό μέλος του “Συνδέσμου”, μιας καλλιτεχνικής συλλογικότητας 7 χορογράφων/ομάδων με την οποία πραγματοποιεί μεταξύ άλλων, χορογραφικά εργαστήρια στην Ελλάδα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 31
