Εφαρμόζοντας τη συνταγή τού “σκότωσε τον πατέρα σου, αν θέλεις να προκόψεις”, ο Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ αποκαθήλωσε συστηματικά πολλά από τα ιερά τέρατα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, με πρώτο και καλύτερο τον πατριάρχη του μυθιστορήματος, Μιγκέλ Θερβάντες. Ο Ναμπόκοφ χαρακτηρίζει τον Δον Κιχώτη “υπερεκτιμημένο, αφελές, επαναλαμβανόμενο βιβλίο, γεμάτο ανυπόφορη και αναληθοφανή ωμότητα”. Μετρώντας τα δόντια που χάνει ο δύσμοιρος Σάντσο Πάντσα από το ένα ξυλοφόρτωμα στο άλλο τα βρίσκει πέντε φορές περισσότερα και καγχάζει εις βάρος του μεγάλου Ισπανού.
Από την αισθητική μανία του αυτοεξόριστου Ρώσου δεν γλίτωσε ούτε ο συμπατριώτης του ο Ντοστογιέφσκι. Ο Ναμπόκοφ επέμενε πως ο συγγραφέας των Αδελφών Καραμάζωφ δεν ήταν παρά μια μετριότητα που παρήγαγε χέρσα τοπία λογοτεχνικής κοινοτοπίας χωρίς τη σφραγίδα της διαχρονικότητας και της προσωπικής μεγαλοφυΐας.
Η μέθοδος της πατροκτονίας είχε μεγάλη απήχηση στον εικοστό αιώνα. Από τους μοντερνιστές, τον Προυστ και τους θιασώτες του νέου μυθιστορήματος μέχρι τον Κούτσι και τον Ροθ, τα μεγάλα πνεύματα επέδειξαν συχνά βλάσφημο πνεύμα προς τους λογοτεχνικούς προπάτορες. Δεν είναι εύκολο, φαίνεται, να παραδεχτείς πως σ’ αυτό τον κόσμο υπήρξαν καλύτεροι από σένα.
