Τώρα που το σκέφτομαι, με μια τόσο μεγάλη αδυναμία στη γλυπτική, που μετράει πολλές δεκαετίες, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Το ότι μπορείς να αγγίζεις ολόκληρο το έργο σου, να το βλέπεις από όλες τις γωνίες, να βλέπεις το φώς να παίζει απάνω του και να το αλλάζει ανάλογα με την έντασή του, την ώρα, τις καιρικές συνθήκες, και τη δυνατότητα επιλογής τόσων διαφορετικών υλικών για την κατασκευή του, νομίζω ότι ήδη είναι αρκετοί λόγοι που εξηγούν την αγάπη μου αυτή.
Ήταν λοιπόν θέμα χρόνου… Όχι, δεν θα πρόδιδα τόσο εύκολα τη ζωγραφική, σκοπός μου ήταν να βρεθεί ένας τρόπος να συνδυαστούν, ζωγραφική και γλυπτική. Αισθάνθηκα από την πρώτη στιγμή που έπιασα τον πηλό, ότι ένα αντικείμενο θα ήταν “γυμνό” αν δεν ήταν ζωγραφισμένο. Έτσι, μαζί με τον πηλό αγόρασα και τα ειδικά χρώματα.
Τη ζωγραφική την είδα από τη πρώτη στιγμή που άρχισα να ασχολούμαι μαζί της σαν κάτι πολύ σοβαρό, εσωστρεφές, μοναχικό. Μπορεί να ήθελα να αισθάνομαι έτσι, για να πείσω τον εαυτό μου και τους άλλους ότι δουλεύω κ δεν παίζω. Τους γονείς κατά κύριο λόγο. Έπρεπε να μ’ αφήνουν ήσυχη και αυτό δεν γινόταν όσο πίστευαν ότι μουτζουρώνω για να περνάει η ώρα μου και για να μην ασχολούμαι με τα μαθήματά μου. Κάποια στιγμή πείστηκαν, αλλά δυστυχώς είχα πειστεί κι εγώ. Υπήρχε προσπάθεια, κόπος, προβληματισμός, ακόμα και πόνος μερικές φορές, σοβαρότητα, κάποιες στιγμές ίσως, υπερβολική. Και δυστυχώς, παντελής έλλειψη παιδικότητας και διασκέδασης. Όλα κάτω από τον ίσκιο των μεγάλων ζωγράφων, της μεγάλης Τέχνης, των μεγάλων δασκάλων, των μεγάλων έργων τέχνης. Όταν όμως λόγω συνθηκών, χρειάστηκε να πολεμήσω για την ίδια μου τη ζωή, κατάλαβα μια και καλή τί σημαίνει σοβαρότητα. Μετά από αυτή την περιπέτεια είδα τα πράγματα αλλιώς. Η ανάγκη για παιχνίδι έγινε επιτακτική.
Δουλεύω διασκεδάζοντας και διασκεδάζω δουλεύοντας. Και όπως δεν έχω μέσα στο μυαλό μου καμιά απολύτως διδαχή, στη κεραμική είμαι τελείως αυτοδίδακτη παρά μόνο την πείρα όλων των χρόνων που ασχολήθηκα με τη ζωγραφική και το σχέδιο, όλα βγαίνουν αβίαστα χωρίς το παραμικρό άγχος για να κάνω μεγάλη τέχνη. Αντίθετα, θέλω να κάνω χαρούμενα αντικείμενα. Σ’ αυτά τα χρόνια που, με μια διακοπή λόγω ανωτέρας βίας, δεν σταμάτησα να δουλεύω στιγμή, έγινε η πρώτη μου ατομική έκθεση κεραμικής στο Ναύπλιο, το 2006, δύο χρόνια μετά το 2008, η ατομική στην Αθήνα, μία μικρή στα Τρίκαλα το 2012, ανάμεσα σε καταξιωμένους συναδέλφους ζωγράφους, και τρείς ατομικές στην Αίγινα, το 2007, το 2012 και το 2013. Αυτή τη στιγμή ετοιμάζεται η καινούργια δουλειά για την έκθεση του Απρίλιου, στην Αθήνα. Στο διάστημα αυτό, το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα και το μουσείο Μπενάκη, αγόρασαν έργα για τις συλλογές τους. Το 2012, πρώτη συμμετοχή στον Πανελλήνιο διαγωνισμό κεραμικής και δεύτερος έπαινος ενώ το 2013, ξαναπαίρνοντας μέρος στον ίδιο διαγωνισμό, πρώτο βραβείο. Μέσα στο 2015 θα γίνει μία έκθεση στο μουσείο Μπενάκη και την ίδια χρονιά μία ακόμη στο Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα, με ζωγραφική, κεραμικά, πλεκτά και κεντήματα. Η εμπιστοσύνη σε αυτό που βγαίνει από μέσα μου όταν είμαι σε επαφή με τον πηλό, το χρώμα, το πινέλο, την κλωστή, είναι η κινητήρια δύναμή μου. Στις φόρμες, τις μορφές, τα αντικείμενα που δημιουργώ βλέπω την μεταξύ τους σαφέστατη συγγένεια. Η συνομιλία με τα υλικά μου και τα αποτελέσματα της επεξεργασίας τους μου αποκαλύπτουν στοιχεία και πλευρές του εαυτού μου. Οι δημιουργίες μου, ασχέτως υλικού, είναι ένα ενιαίο σύνολο. Τα βιώματά μου, οι εμπειρίες μου, τα ερεθίσματά μου είναι η απόρροια των σχέσεων μου με τους ανθρώπους, τη φύση και την ατέλειωτη αναζήτηση της ομορφιάς, μέσα μου και έξω· της ομορφιάς που με τρόπο βίαιο μου κόβει πάντα την ανάσα όταν τη συναντώ και με κάνει να ερωτεύομαι ξανά και ξανά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πιστεύω ότι στη δουλειά μου αποτυπώνεται η ανάγκη μου για επικοινωνία με τους ανθρώπους. Θέλω βλέποντας τα έργα μου, να αισθάνονται και εκείνοι αντίστοιχα την ανάγκη να τα πιάσουν και κρατώντας τά στα χέρια τους να παίρνουν χαρά.
Info: Η Κατερίνα Γιάννακα γεννήθηκε στη Λάρισα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας ζωγραφική με τον Νίκο Νικολάου και τον Γιάννη Μόραλη, σκηνογραφία-ενδυματολογία με τον Βασίλη Βασιλειάδη, ψηφιδωτό με τον Γιάννη Κολέφα. Συνέχισε τις σπουδές ψηφιδωτού στη Ραβένα με δάσκαλο τον PaoloRacagni. Από το 1988 ζει και εργάζεται στην Αίγινα. Έχει πραγματοποιήσει μέχρι σήμερα δέκα ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής σε: Λάρισα, Αθήνα, Ιωάννινα και Αίγινα και πέντε επίσης ατομικές κεραμικής σε: Ναύπλιο, Αθήνα και Αίγινα.
Εργα της υπάρχουν στις συλλογές της Πινακοθήκης της Λάρισας, στο Μουσείο Μπενάκη, στο Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ιδρυμα, σε ιδιωτικές συλλογές σε: Ελλάδα, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Αρμενία, Γαλλία και Ελβετία.
Η παράλληλη αγάπη της για τη ζωγραφική και τη γλυπτική, εκφράζεται μέσα από τα χειροποίητα, μοναδικά αλλά και χρηστικά κεραμικά της.
*Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 28
