Με ένα από τα λιγότερο παιγμένα στην Ελλάδα, έργα του Πίντερ, την «Κολεξιόν», η οποία γράφτηκε για την αγγλική τηλεόραση, ενώ στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο σανίδι, συνεχίζεται η επιτυχημένη συνεργασία του Δημήτρη Καταλειφού και της Ελένης Σκότη στο θέατρο «Εμπορικόν».
Η υπόθεση αφορά σε δύο ζευγάρια που κινούνται στο χώρο της μόδας και οι ζωές τους μπλέκουν αναπάντεχα, όταν οι αμφιβολίες και η αμφισβήτηση, τους ωθούν να αναζητήσουν μια λανθάνουσα αλήθεια. Ο Χάρι και ο Μπιλ, ένα ζεύγος ομοφυλοφίλων, ζουν στο πολυτελές διαμέρισμα του πρώτου. Την καθημερινότητά τους, αναταράζει η παρουσία ενός μυστηριώδους άνδρα, που ζητά επίμονα τον Μπιλ, πράγμα που κινεί τις υποψίες και μια μικρή ζήλια εκ μέρους του Χάρι. Αποδεικνύεται πως ο άγνωστος είναι ο σύζυγος μιας συναδέρφου του Μπιλ και ισχυρίζεται πως εκείνος κοιμήθηκε με τη γυναίκα του. Τότε ένα κουβάρι υποθέσεων και δυσπιστίας ξεδιπλώνεται με θύματα τους τέσσερις ήρωες που παλεύουν είτε να ξεδιαλύνουν την κατάσταση, είτε να την περιπλέξουν έντεχνα ακόμη πιο πολύ.
Η απιστία με τις κοινωνικές και ψυχολογικές εκδοχές της είναι το κύριο ζήτημα που απασχολεί αυτό το πιντερικό μονόπρακτο. Οι ήρωες φλέγονται σιωπηλά μέσα σε ένα περιβάλλον φαινομενικής απροσεξίας και αποστασιοποίησης, ενώ φορώντας τη μάσκα του πολιτισμού, μάχονται να ξεκαθαρίσουν τις τυραννικές υποψίες και τις αφανείς ταραχές που προκαλεί η υπόνοια της συναισθηματικής απάτης. Κι όταν στέκονται μπροστά στον παραμορφωτικό καθρέπτη, η σχεδόν αψεγάδιαστη εικόνα τους φανερώνεται στις πραγματικές της διαστάσεις, ενώ τα κενά που υπάρχουν ανάμεσά τους, γιγαντώνονται επικίνδυνα.
Σε πολλά σημεία, όχι μόνο αφήνεται ανοιχτό το ενδεχόμενο η ερωτική συνάντηση της Στέλλας με τον Μπιλ να ήταν αληθινή, όμως περιπλέκονται ακόμα περισσότερο τα πράγματα, χωρίς να γίνεται σαφές τι ζητά ο κάθε ήρωας από τον άλλον. Παράλληλα, οι ασάφειες μεταξύ των γραμμών που χωρίζουν τους χαρακτήρες και ο λανθάνων ερωτισμός, γεννά ερωτήματα για το τι πραγματικά κρύβεται πίσω από τα εξωπραγματικά αποστασιοποιημένα πρόσωπα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η Ελένη Σκότη σκηνοθέτησε με ενδιαφέροντα τρόπο, ένα έργο που φαντάζει κάπως αδύναμο δραματουργικά στις μέρες μας, δίνοντάς του ατμόσφαιρα μυστηρίου και ψυχολογικού θρίλερ, πράγμα στο οποίο συνέβαλλε ουσιαστικά και η υπέροχη μουσική επένδυση του Σταύρου Γασπαράτου. Επέβαλλε στους τέσσερις χαρακτήρες μια υποδόρια ανησυχία που καλύπτεται πίσω από την επιφανειακή αδιαφορία και τους έστησε έξυπνα απέναντι από τον καθρέπτη που αντανακλά την βαθιά παραμόρφωση. Πολύ όμορφα και πιστά στην όλη ατμόσφαιρα τα σκηνικά και τα κοστούμια της Εύης Μανιδάκη, ενώ έξοχοι και υποβλητικοί, ειδικά προς το τέλος, οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου.
Ως προς τις ερμηνείες, ξεχωρίζει φυσικά ο Δημήτρης Καταλειφός, που οικοδομεί τον Χάρυ, έναν τύπο, που όσο περνούν τα χρόνια, έχει μεγαλύτερη διάθεση για ζωή, έρωτα και παιχνίδι, είτε σνομπ, με λεπτή ειρωνεία και σαρκασμό, είτε αστείο, χαριτωμένο, ευγενή, με παιγνιώδη διάθεση, που πετάει τα υπονοούμενά του τραγουδώντας Σινάτρα.
Δικαίως κλέβει την παράσταση. Ο Δημήτρης Μοθωναίος, ερμηνεύει εύστοχα το λαϊκό παιδί που μπήκε στα σαλόνια της αστικής τάξης και ισορροπεί ικανοποιητικά ανάμεσα στην εκδοχή της απιστίας και της αθωότητας. Ο Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, ως ο πολιτισμένος σύζυγος, που υποφέρει σιωπηλά στο ενδεχόμενο της συζυγικής απάτης, είναι στέρεος, ευθύς με συγκρατημένο συναισθηματισμό. Η Λουκία Μιχαλοπούλου, κρατά το μικρότερο ρόλο του έργου, αυτόν της «πέτρας του σκανδάλου». Πλάθει όμορφα την αισθηματικά εγκρατή σύζυγο που πνίγεται από τις αμφισβητήσεις του συντρόφου της, ενώ στο τέλος αφήνει εύστοχα το αίνιγμα άλυτο.
Με δυο λόγια, πρόκειται για μια παράσταση με ενδιαφέρον και μοντέρνο στήσιμο, που βασίζεται κυρίως στις καίριες ερμηνείες των πολύ καλών πρωταγωνιστών.
Το έργο του βραβευμένου με Νόμπελ Χάρολντ Πίντερ, Η Κολεξιόν, παρουσιάζεται στο Θέατρο Εμπορικόν,με πρωταγωνιστή τον Δημήτρη Καταλειφό, κάθε Τρίτη και Τετάρτη.
