To Iνστιτούτο [Πειραματικών Τεχνών] παρουσιάζει την παράσταση Ψύχωση, η οποία είναι βασισμένη στο έργο της Sarah Kane 4.48 PSYCHOSIS.

Αυτό είναι ένα σήμα κινδύνου: Πρώτα κατέρρευσαν οι ελπίδες, μετά χάθηκε η κοινότητα, στο τέλος κατέρρευσαν οι άνθρωποι. Μια πολύ νεαρή κοπέλα κάθε βράδυ αργά μέσα στην νύχτα νιώθει την αβάσταχτή ανάγκη να αυτοκτονήσει.  Εκατομμύρια άνθρωποι αυτή την στιγμή βρίσκονται αποκλεισμένοι στην εμπόλεμη ζώνη που βρίσκεται ανάμεσα στην καθημερινότητα τους και τις αληθινές τους επιθυμίες.

Καθώς όλες οι ανθρώπινες ανάγκες και οι επιθυμίες γίνονται εμπορεύσιμες οι άνθρωποι μετατρέπονται σε εμπορεύματα και αριθμητικές μονάδες. Η λογική των αριθμών παράγει τραγικές ιστορίες καταστροφής, ψυχικές ασθένειες και εξαθλίωση με την συνεπή λειτουργία μιας μηχανής. Κορίτσια και αγόρια χωρίς μέλλον, πιάστηκαν στον ιστό μιας συγκεκριμένης λογικής που υφάνθηκε γύρω τους σαν θανάσιμη παγίδα. Τίποτα δεν κατάφερε να τους σώσει από αυτή την αβάσταχτη αγωνία και την απογοήτευση που νιώθουν να ριζώνει στις καρδιές τους.

Η ζωή μας πέρασε γρήγορα και δεν προλάβαμε να ζήσουμε τίποτα! Σε αυτό τον απάνθρωπο ανθρώπινο κόσμο κάποιοι ζουν, κάποιοι επιβιώνουν και κάποιοι χάνονται. Αυτό είναι ένα σήμα κινδύνου από αυτούς που χάθηκαν.      

Λίγα λόγια για το έργο:

Η παράσταση «Ψύχωση» είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που βασίζεται στο έργο “4.48 Psychosis” της Βρετανίδας συγγραφέως Sarah Kane η οποία αυτοκτόνησε το 1999 σε ηλικία 28 χρονών μερικές μέρες μετά την ολοκλήρωση της συγγραφής του συγκεκριμένου έργου. Μια νεαρή κοπέλα, αποκλεισμένη από την ζωή στο  διαμέρισμα της πολεμάει με τις τραυματικές αναμνήσεις και τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες της. Εκτός από τον κοινωνικό περίγυρο, εδώ μοιάζει να είναι ένοχο για την κατάσταση του και το ίδιο το άτομο, που παραδόθηκε στις αυταπάτες, τις ανέφικτες επιδιώξεις και τις επιταγές ενός κόσμου που στήθηκε γύρω του σαν παγίδα.

Ο αγώνας δραπέτευσης από την υπαρξιακή κατάρρευση και την εμπόλεμη ζώνη στην οποία μετατράπηκε η καθημερινότητα, ο αγώνας υπεράσπισης της αγάπης και της ύστατης ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η ανέλπιδη κραυγή ενάντια σε όλα όσα μας έκλεισαν σε ένα φαύλο κύκλο χωρίς έξοδο διαφυγής είναι τα θέματα που κρύβονται στον πυρήνα αυτής της παράστασης.

Η σκοτεινή ποιητική ματιά του Τάσου Σαγρή για την ζωή στις σύγχρονες μητροπόλεις συναντιέται με τον ήχο της ατέρμονης ψυχικής πίεσης του Biomass, τις αποσπασματικές αναμνήσεις από ηχοτοπία των Joy Division, των Cure και την μελαγχολία της Lana Del Rey, τα φρενήρη video art παραληρήματα της Άλκιστης Καφετζή και του Εργαστηρίου Οπτικών Τεχνών του Κενού Δικτύου, τους εξπρεσιονιστικούς φωτισμούς του Γιώργου Παπανδρικόπουλου και την ιστοριογραφική ατμόσφαιρα του Σκωτσέζου συνεργάτη του σκηνοθέτη της ταινίας Trainspotting Danny Boyle, σκηνογράφο Κenny Mac Lellan

Το 2011 “ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ” του Ζαν Ζενέ ούρλιαξαν “Να Μην Ζήσουμε σαν Δούλοι” και το πάθος τους για ζωή έγινε μια απελπισμένη κραυγή στις ψυχές των ανθρώπων σε όλη την χώρα, το 2012 με το έργο “ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ” του Δ. Δημητριάδη έγινε μια λεπτομερής καταγραφή της κατάρρευσης μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Το 2013-2014 με την παράσταση”ΨΥΧΩΣΗ!” βασισμένη στο έργο της SARAH KANE” 4.48 PSYCHOSIS” το +Ινστιτούτο [Πειραματικών Τεχνών] ανατέμνει το υπαρξιακό αδιέξοδο, την αυτοκαταστροφική οργή και την βία των νέων ανθρώπων σήμερα, εκπέμπει ένα ύστατο σήμα κινδύνου.

Με αυτό τον τρόπο το Ινστιτούτο [Πειραματικών Τεχνών] και οι συντελεστές των παραστάσεων «Οι Δούλες», Ζαν Ζενέ (Νοσότρος 2010) και «Πεθαίνω Σαν Χώρα», Δημήτρης Δημηρτριάδης (Τριανόν 2011) ολοκληρώνουν μια λεπτομερή μελέτη της κρίσης, μια τολμηρή καταβύθιση στην κοινωνική, πολιτική και υπαρξιακή άβυσσο της εποχής μας.      

Σκηνοθεσία – κείμενο ΤΑΣΟΣ ΣΑΓΡΗΣ

Παίζoυν: ΣΙΣΣΥ ΔΟΥΤΣΙΟΥ
Δ. Σακελλαρίου, Θ. Φατούρoς, Λ. Ξουράφη

Μουσική: ΒΙΟΜΑSS
+Lana Del Rey, The Cure, Joy Division

Video Art: Άλκηστις Καφετζή, Void Optical Art Laboratory
Σκηνικά: Κenny Mac Lellan
Φωτισμοί: Γιώργος Παπανδρικόπουλος

Διάρκεια 80’

Με την υποστήριξη:
ΚΕΝΟ ΔΙΚΤΥΟ
http://voidnetwork.blogspot.com