Aristotelous Project από τις Kalfayan Galleries

Οι Αρσέν και Ρουπέν Καλφαγιάν κάλεσαν τους Jean Bernier και Marina Eliades, Sadie Coles, Peter Kilchmann, Gregor Podnar και Esther Schipper να μεταμορφώσουν από κοινού έξι δωμάτια ενός κτιρίου γραφείων με θέα στην πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη, σε ένα εργαστήριο διερεύνησης σύγχρονων τάσεων στην Τέχνη. Η έκθεση συμπίπτει χρονικά με τα εγκαίνια της 4ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης.

Η Bernier/Eliades Gallery παρουσιάζει έργα του Lionel Estève τα οποία μπορούν να οριστούν ως τρισδιάστατα σχέδια μέσα στα οποία τα χρώματα αιωρούνται είτε γρήγορα είτε αργά. Εύθραστα και ταυτόχρονα χωρίς συγκεκριμένη μορφή, αποπνέουν δύναμη και δημιουργούν την ψευδαίσθηση της ατέρμονης πραγματικότητας μιας άλλης διάστασης. Mία μετα-ποπ μίξη της μυθολογίας, της ιστορίας, της πολιτικής και της θρησκείας, που αντιμετωπίζει τα θεμελιώδη θέματα της ζωής μέσα από μία σουρεαλιστική και αιχμηρά ειρωνική ματιά, παρουσιάζεται στα έργα του Διονύση Καβαλλιεράτου. Επίσης, τα σχέδια από την πρόσφατη δουλειά της Χριστιάνας Σούλου, εμπνευσμένα από τη νουβέλα του Ζαν Κοκτώ Les Enfants Terribles, παρουσιάζουν μια ανάγλυφη και καλλιγραφική ποιότητα.

Η Sadie Coles HQ παρουσιάζει έργα σε καμβά του David Κorty στα οποία διακρίνεται μία ρευστή και ρυθμική αλληλεπίδραση γραμμών, σχημάτων και χρωμάτων που μας αποπροσανατολίζουν από την πραγματική προέλευσή τους, δηλαδή την φωτογραφία. Οι συνθέσεις του είναι μεγάλες σε μέγεθος και έχουν περιορισμένη χρωματική κλίμακα. Χρησιμοποιώντας την τεχνική του κολάζ, μελάνι και μολύβι, τα έργα του παραπέμπουν στους γωνιώδεις σχηματισμούς των οριγκάμι, την απλοποιημένη γραμμικότητα των αρχιτεκτονικών σχεδίων και την κωδικοποιημένη μορφή παραταγμένων συμβόλων ή ιερογλυφικών. Η έννοια του βάθους προσδιορίζεται ως μια αόριστη ποσότητα: κτίρια ή ουρανοξύστες μεταφέρονται στην επίπεδη επιφάνεια ενός αρχιτεκτονικού σχεδίου τομής. Σε άλλα σημεία, οι περίπλοκες συνθέσεις του Korty με πλέγματα κουτιών και συμβόλων, εκπέμπουν ένα πιο διφορούμενο μήνυμα που τείνει προς την αφαίρεση.

Οι Kalfayan Galleries παρουσιάζουν την ατομική έκθεση του Δημήτρη Τάταρη με τίτλο “In God We Trust” η οποία αποτελείται από σχέδια με μολύβι που απεικονίζουν πορτραίτα σύγχρονων πολιτικών μορφών, κάθε μία από τις οποίες αντιστοιχίζεται εύστοχα με ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Η εγκατάσταση παραπέμπει σε ένα νοητό δικαστήριο με το ζωγραφικό έργο ‘Νέμεσις’ να παίζει το ρόλο του δικαστή.
Με βασικά γνωρίσματα την ακρίβεια και την επιμονή στη λεπτομέρεια, τα έργα του Τάταρη μοιάζουν με πολύπλοκα μωσαϊκά εικόνων, που αντλούν έμπνευση από την Αναγεννησιακή εικονογραφία και το Baroque, την ποπ κουλτουρα, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, από αρχειακό υλικό και λογοτεχνικές πηγές.

Η γκαλερί Peter Kilchmann παρουσιάζει το έργο “Souvenir (Zurich)” του Jorge Macchi, το οποίο αποτελείται από 16 κίτρινα κουτιά που διαμορφώνουν με το στήσιμο τους στο χώρο ένα φανταστικό παιχνίδισμα του ηλιακού φωτός καθώς αυτό εισέρχεται στο χώρο διαπερνώντας ένα μη-πραγματικό παράθυρο. Το παροδικό φως μετατρέπεται σε ένα απτό αντικείμενο: μη τετραγωνισμένα κουτιά, των οποίων οι πλευρές είναι τοποθετημένες παράλληλα η μία στην άλλη, ωστόσο οι γωνίες τους είναι ελαφρώς πλάγιες. Παράλληλα, στην έκθεση θα συμπεριλαμβάνεται και το έργο “51 cuerpos (51 bodies)” της Teresa Margolles ένα κουβάρι νήματος από τα υπολείμματα της κλωστής που χρησιμοποιήθηκε για τη ραφή ανώνυμων πτωμάτων στο νεκροτομείο. Η φορμαλιστική-μινιμαλιστική δομή του έργου δημιουργεί μια απατηλή παρουσία των νεκρών στο χώρο, εισάγοντας το φαινόμενο του θανάτου στην πραγματικότητα της καθημερινότητας.

H γκαλερί Gregor Podnar εκθέτει έργα του Tobias Putrih από τη σειρά «The Mecula» η οποία αποτελείται από αντικείμενα τα οποία προκύπτουν από μια διαδικασία κατασκευής που προχωρά όχι τόσο με βάση συγκεκριμένο οπτικό σχεδιασμό, αλλά μέσα από μια ατελή διαδικασία εκτέλεσης και μία σειρά λαθών.

Πρόκειται για στοίβες κομμένων χαρτονιών που σχηματίζουν τυχαία μοτίβα τα οποία προκύπτουν όταν κάποιος προσπαθεί σχεδιάσει ένα τέλειο σχήμα και σταδιακά τονίζει τις παρεκκλίσεις του από το αρχικό σχέδιο. Κατά συνέπεια, η τελική μορφή των αντικειμένων αυτών είναι απρόβλεπτη.
Στα λατινικά, η λέξη ‘macula’ σημαίνει ‘κηλίδα΄. Ο όρος αναφέρεται επίσης και στην κεντρική περιοχή του αμφιβληστροειδούς που είναι υπεύθυνη για την καθαρή και λεπτομερή όραση. Ταυτόχρονα, ετυμολογικά έχει κοινή ρίζα με τη λέξη ‘maquette’ (‘μακέτα’) – ένα μικρό, προκαταρκτικό μοντέλο.

Η γκαλερί Esther Schipper παρουσιάζει το βίντεο “Verbal/Nonverbal” του Christoph Keller, το οποίο δείχνει έναν αριθμό ατόμων υπό τη διαδικασία πειράματος κάθονται σε μια καρέκλα γραφείου, αναπνέουν βαθιά, συγκεντρώνονται και δείχνουν κάπως νευρικοί. Καθένας φυσάει ένα χρωματιστό μπαλόνι που φουσκώνει και ξεφουσκώνει με κάθε εκπνοή και εισπνοή. Μη μπορώντας να παραμείνουν σοβαροί, οι συμμετέχοντες αρχίζουν να ξεσπούν σε αυθόρμητο και μεταδοτικό γέλιο. Για μια στιγμή όλη η ελαφρότητα του κόσμου φαίνεται ότι δεν είναι πιο μακριά από το χρωματιστό μπαλόνι, και παρόλα αυτά παραμένει κάτι το φευγαλέο. Το βίντεο αναφέρεται στην δόμηση και αποδόμηση του εγώ μέσα από την απεικόνιση ενός ομαδικoύ αυτο-πειράματος που εμπεριέχει την υπερνίκηση απομονωμένων και προκαθορισμένων αυτο-κατασκευών του κόσμου.