Ξεκίνησα για τη μεγάλη διαδρομή. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο δρόμο είχα να διανύσω. Στο μυαλό μου είχα αμέτρητες σκέψεις και πολύ χαρά για το καινούριο μου εγχείρημα. Φόρεσα το κλουβί μου στην πλάτη και ξεκίνησα. Δε συνηθίζω να ξυπνάω πολύ πρωί κι έτσι η πόλη ήταν πιο έτοιμη από μένα. Η μέρα είχε τα χρώματα που μου αρέσουν. Γκρί απαλό με λευκό ήλιο. Έτσι δε χρειαζόταν να βάλω γυαλιά ηλίου και είχα πιο καθαρή ματιά. Περπατούσα αποφασισμένη, με την πλάτη στητή. Όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο πολύ με βάραινε το κλουβί. Τα βλέμματα των ανθρώπων συνωστίζονταν πάνω μου όσο τους βάραινε κι αυτούς το πέρασμα της ώρας. Αργά το μεσημέρι ήμασταν όλοι το ίδιο κουρασμένοι. Αλλά είχα ακόμη πολύ δρόμο. Συνέχισα. Κάποιοι ήθελαν να με προσπεράσουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν, μάλλον για να μην εισχωρήσει καμία σκέψη που θα τους έκανε να νιώσουν άβολα. Άλλοι αισθάνονταν ανακούφιση που κουβαλάω εγώ το κλουβί αντί γι΄αυτούς. Άλλοι τόνιζαν την αδιαφορία τους. Έστριψα σε μία συνοικία απο αυτές που αποκαλούμε «επικίνδυνες» αλλά όλοι εκεί θέλουμε να συναντιόμαστε. Τα βλέμματα άλλαξαν. Το κλουβί βάρυνε ακόμη περισσότερο, λες και γέμισε ξαφνικά με τις ψυχές τους. Φοβισμένα, τρομαγμένα πρόσωπα και μόνο που το αντίκρυζαν. Λες και τους χώραγε. Λες και κάποιος τους απειλούσε. Περνούσα δίπλα τους και άλλαζαν πεζοδρόμιο. Κάποιος, άλλαξε φανερά διαδρομή. Ένας άλλος με κοίταξε λες και κρατούσα εγώ το κλειδί της φυλακής του. Βγήκα από τη συνοικία ταραγμένη και πετάχτηκα σε μία λεωφόρο. Αποφάσισα να σταθώ για λίγο πάνω στη νησίδα και να ξεκουραστώ. Είχαν περάσει αρκετές ώρες και το φως είχε αρχίσει να πέφτει. Ήταν η ώρα να σταθώ λίγο. Να αφήσω τις σκέψεις των ανθρώπων να ξεκουραστούν κι αυτές. Έβγαλα μια ανάσα ανακούφισης. Ένας άντρας μέσα από ένα αυτοκίνητο το είδε και το πρόσωπό του για δευτερόλεπτα άλλαξε. Μετά από λίγο πέρασα απέναντι και ξαναβρήκα το ρυθμό μου. Περπατούσα πια με τα φώτα της πόλης αναμμένα. Περπάτησα αρκετή ώρα ακόμη. Και τότε είδα από μακρυά, σώματα μαζεμένα σαν ασάλευτα, εγκλωβισμένα πουλιά και πρόσωπα αφημένα. Ήταν οι άνθρωποι που περίμεναν υπομονετικά στη στάση του λεωφορείου, μετά από τη δουλειά τους. Ετοιμάζονταν μάλλον να πάνε στο σπίτι τους. Δεν έβλεπα όμως ίχνος χαράς. Από πότε τα σπίτια γίνανε κλουβιά αναρωτήθηκα και συνέχισα. Ήταν αργά. Γύρισα κι εγώ στο σπίτι μου. Είναι μικρό και τετράγωνο. Έβγαλα το κλουβί από τους ώμους μου. Έβαλα ένα ποτήρι κρασί και άκουσα αυτό το μουσικό κομμάτι http://www.youtube.com/watch?v=HWV3cgkpUqc . Αύριο πάλι, είπα από μέσα μου. Ένα βήμα τη φορά. Μια διαδρομή τη φορά. Έχεις πολύ δρόμο ακόμη. Και η πόλη που ζεις είναι γεμάτη ανθρώπους.
Info:
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η Εύα Πυρνοκόκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Σπούδασε χορό και θέατρο. Η καλλιτεχνική της έρευνα και δημιουργία εκφράζεται κυρίως μέσα από το πεδίο της performance art και το σωματικό θέατρο. H τελευταία της solo performance «The Path», επιλέχθηκε να παρουσιαστεί στο Fringe Festival της Στοκχόλμης (21-24 Αυγούστου 2013). Το φεστιβάλ ανοίγει φέτος ο John Malkovich με την παράσταση «The Infernal Comedy».
