Το 1997 ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος παρουσίασε μια παράσταση – σταθμό στα θεατρικά δρώμενα. Μια παράσταση που συζητήθηκε πολύ και αγαπήθηκε ακόμα πιο πολύ από κοινό και κριτικούς. Πρόκειται φυσικά για το έργο της Έλλης Παπαδημητρίου, «Κοινός Λόγος» που αυτό το καλοκαίρι ο γνωστός σκηνοθέτης αποφάσισε να ανεβάσει ξανά. Με αφορμή τη συμμετοχή της στην παράσταση, που και σε αυτή την εκδοχή της γνωρίζει μεγάλη επιτυχία, η εξαιρετική ηθοποιός – αλλά και τραγουδίστρια – Ελένη Κοκκίδου απάντησε στις ερωτήσεις μας για τον ρόλο της αλλά και τη γενικότερη δυναμική του έργου.
Συνέντευξη: Μαριάννα Παπάκη
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Culturenow.gr: Αυτό το καλοκαίρι συμμετέχετε στην παράσταση του έργου της Έλλης Παπαδημητρίου «Κοινός Λόγος» που παρουσιάζει για 2η φορά μετά το 1997 ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. Πείτε μας λίγα λόγια για την πρόταση και τι σκεφτήκατε όταν σας έγινε. Είχατε δει την 1η παρουσίαση της παράστασης;
Ελένη Κοκκίδου: Είχα δει την παλιά παράσταση και θα την θυμάμαι πάντα. Πρωτοπόρα για την εποχή της. Ήταν φυσικό να πω αμέσως το ναι.
Cul.N.: Η παράσταση και στην 1η της παρουσίαση της και τώρα έχει τύχει θετικής αποδοχής κοινού και κριτικής. Ποια είναι κατά τη γνώμη σας τα δυνατά στοιχεία του έργου και ποια της παράστασης;
Ε.Κ.: Κατ’ αρχήν η αυθεντικότητα των αφηγήσεων. Η λαλιά απλών ανθρώπων που επεβίωσαν σε προσφυγιές και κατατρεγμούς, με θυσίες και αξιοπρέπεια. Έπειτα, η απλότητα και η ζωντάνια των κειμένων. Από την άλλη, η παράσταση έχει την δυναμική πέντε γυναικών με δύναμη και προσωπικότητα, που αφηγούνται με λιτά μέσα και προσωπική αλήθεια, τις απίστευτες αυτές ιστορίες.
Cul.N.: Θυμάστε κάποιο σχόλιο θεατή, μετά την παράσταση, που σας έκανε εντύπωση;
Ε.Κ.: Με μεγάλη συγκίνηση έρχονται να μας μιλήσουν, επαναλαμβάνοντας τη φράση «σας ευχαριστούμε», «σας ευχαριστούμε που δεν ξεχνάτε εσείς και που θυμίζετε σε ’μας και στα παιδιά μας την ιστορία μας».
Cul.N.: Η παράσταση καλύπτει την περίοδο από τη μαζική εξόντωση των Ποντίων και τη Μικρασιατική Καταστροφή ως την Κατοχή και τον Εμφύλιο, βασιζόμενη σε αφηγήσεις ανώνυμων γυναικών. Τι διαφορετικό προσθέτει κατά τη γνώμη σας ο γυναικείος λόγος, η γυναικεία ματιά συγκριτικά με το εάν είχαμε αντρικές μαρτυρίες;
Ε.Κ.: Η γυναίκα είναι αυτή που τράβηξε το νήμα της ζωής όλα αυτά τα χρόνια, είναι αυτή που διέσωσε την οικογένεια σε συνθήκες προσφυγιάς, αυτή που έμεινε στα μετόπισθεν περιμένοντας τον γυρισμό των παιδιών της από εξορίες και φυλακές, είναι αυτή που υπομένει, αυτή που δίνει ζωή και βιώνει σπαραχτικά τον θάνατο.
Cul.N.: Βλέποντας πως διαμορφώνονται τώρα τα πράγματα στην Ελλάδα, ποια πιστεύετε πως είναι τα στοιχεία του λαού που τον έκαναν να επιβιώσει και ποια εκείνα που οφείλονται για τις καταστροφές του;
Ε.Κ.: Οι Έλληνες έχουν περάσει από τόσους διωγμούς, τόσους πολέμους και τόση φτώχεια, που έχουν στο DNA τους την ικανότητα για επιβίωση και έμαθαν να προσαρμόζονται στις αντίξοες συνθήκες. Τους καταστρέφει όμως η ανασφάλεια και η μισαλλοδοξία.
Cul.N.: Εσείς, είστε αισιόδοξη ή απαισιόδοξη για το άμεσο μέλλον;
Ε.Κ.: Ως καλλιτέχνης οφείλω να είμαι αισιόδοξη γιατί πιστεύω στη δυνατότητα του ανθρώπου να αυτοπροσδιορίζεται, να ανασυντάσσει τις δυνάμεις του και να επανεκκινείται σοφότερος και δυνατότερος.
Cul.N.: Μετά τον «Κοινό Λόγο» έχετε κάποια σχέδια (είτε θεατρικά είτε μουσικά) που είναι ανακοινώσιμα;
Ε.Κ.: Θα ξεκινήσω με τον μονόλογό μου, την «Γυναίκα της Πάτρας», στην Λάρισα και θα συνεχίσω με δυο θεατρικές παραστάσεις στην Αθήνα. Όσον αφορά την μουσική, ετοιμάζω μία performance με κείμενα και τραγούδια.
