Σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η ανασφάλεια, όπου διαταράσσεται η όποια ισορροπία, όπου οι προβλέψεις μας οδηγούνται σε αντιφατικές κατευθύνσεις, αναπόφευκτα κανείς στρέφεται στο να επανακαθορίσει τη θέση του.
Επιστρέφει ομφαλοσκοπώντας. Επαναξιολογεί, οριοθετεί για άλλη μια φορά παλιότερες συμβάσεις. Αναζητά εντέλει τη μητρική ασφάλεια προηγούμενων, εξασφαλισμένων επιλογών.
Μπορεί άραγε η δημιουργικότητα, παίρνοντας το ρόλο μιας απ’ αυτές, να λειτουργήσει λυτρωτικά στα σημερινά αδιέξοδα;
Τι ρόλο μπορεί να παίξει το έργο τέχνης πέρα από μια απλή αυτοβιογραφία του καλλιτέχνη με το άλλοθι τού ότι όλα είναι επιτρεπτά, όλα απενοχοποιημένα;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μήπως είναι μόνο μία μάταιη κραυγή;
Μήπως απλά διακοσμεί κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα; Ή ακόμη χειρότερα, αγωνίζεται να εξωραΐσει την όποια απαξία του κατεστημένου;
Μήπως ειλικρινά δεν έχουν νόημα όλες αυτές οι σκέψεις;
Μήπως κατ’ ουσίαν βιώνουμε μία κατάσταση που δεν μπορούμε στην πραγματικότητα ν’ αγγίξουμε; Μήπως παρακολουθούμε άβουλοι την εξέλιξη των γεγονότων;
Ποιές άραγε υπήρξαν εκείνες οι συνθήκες που συνέργησαν ιστορικά στην απογείωση της Τέχνης;
Μήπως τα πράγματα αναπτύσσονται και ανθίζουν όταν δεν ζουν τη νωθρότητα της ευδαιμονίας; Ή μήπως τελικά παίρνουν το δρόμο τους ερήμην της όποιας επιλογής μας, όπου ο αυριανός ιστορικός θα αποτιμήσει εξυπηρετώντας μελλοντικές ισορροπίες;
Περπατώ στην προκυμαία, κοιτάζω τη θάλασσα, κοιτάζω τα πλοία. Διάφορες ιδέες στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Ιδέες με διαφορετικά χρώματα, φορτίζονται από μικρότερα γεγονότα. Γίνονται μέρος ενός συνόλου που πολλές φορές παραμένει ασαφές.
Πιάνω τον εαυτό μου να φλερτάρει ερωτικά με μια επικίνδυνη σκέψη. Είναι ένας τρόπος να συκοφαντήσω τον όποιο καθωσπρεπισμό της «πραγματικότητας».
Όταν πάλι κουράζομαι, επιστρέφω στη νηφαλιότητα της καθημερινότητάς μου.
Σκέφτομαι, οι καλλιτέχνες ζούσαν πάντα κάτω απ’ τα πράγματα. Λειτουργούν με μια διαφορετική προσέγγιση από εκείνη του διανοούμενου που επιμένει να ερμηνεύει με το ζόρι κάθε συμβάν, χάνοντας έτσι την ουσία των πραγμάτων, ενεργώντας εντέλει περισσότερο αναλυτικά παρά βιωματικά.
Αναρωτιέμαι πολλές φορές για τις δικές μου πρώτες επιλογές. Χάνομαι στα αρχικά μου κίνητρα. Παλεύω ανάμεσα σε αφελείς σκέψεις, απλοϊκές ιδέες. Αντιμετωπίζω τη σύγκρουση ανάμεσα σ’ αυτό που ονειρεύομαι και σ’ αυτό που καταλήγει να πραγματώνεται.
Επιστρέφω συνεχώς, κυνηγώντας τη σκιά μου.
Μέμφομαι τις στιγμές της προσωπικής μου «αναπηρίας». Κρύβομαι πίσω απ’ την αναβλητικότητά μου. Το βάζω στα πόδια αποφεύγοντας να κοιτάξω πίσω μου. Ψεύδομαι λέγοντας την αλήθεια.
Info:
Ο Γιάννης Αδαμάκης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1959. Έχει πραγματοποιήσει 29 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, Βέλγιο, Γαλλία και Γερμανία, με τελευταία την Αθήνα, στην γκαλερί Ζουμπουλάκη το 2013. Έχει επίσης πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές, ανάμεσα στις οποίες οι ART ATHINA, ART JONCTION, LINEART και ART PARIS.
