Βίκυ Παπαδοπούλου: Στους δύσκολους καιρούς, τα πιο ηχηρά μηνύματα δίνονται μέσω της τέχνης

Zωή χωρίς θέατρο; Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη μου μέρα στην δραματική σχολή. Είχα πάει με τεράστιο ενθουσιασμό μα και μεγάλη αγωνία για το τί θα χρειαστεί να αντιμετωπίσω.

Φωτογραφία: Βιργίλιος Τσιούλλι

Ως ντροπαλό παιδί φοβόμουν πολύ την έκθεση μα η αγάπη μου για το θέατρο και τον κινηματογράφο  με έκανε να ξεπεράσω κάθε συστολή μου. Κι έτσι βρέθηκα εκεί, ανάμεσα σε πολλά άγνωστα παιδιά με τα οποία μοιραζόμασταν το ίδιο όνειρο∙  να παίξουμε στο θέατρο! Μπήκαμε στην αίθουσα σαν τρεμάμενα ψάρια. Εμφανίστηκε ο διευθυντής της σχολής. πρώτη του κουβέντα; “Αν έχετε κάτι καλύτερο να κάνετε φύγετε τώρα. Αν μπορείτε να ζήσετε χωρίς το θέατρο, εξαφανιστείτε!”. Μου έκανε τρομερή εντύπωση. Γιατί θέλει να μας αποθαρρύνει από την πρώτη κιόλας μέρα, αναρωτήθηκα. Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί. Ως πεισματάρα κι εγώ δεν έδωσα μεγάλη σημασία…  τί σημαίνει «αν δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς το θέατρο;». Περίπου 3 χρόνια αργότερα έκλεισα την πρώτη μου δουλειά. Η χαρά μου ήταν τεράστια παρ’ όλο που οι πρόβες ήταν εξοντωτικές, τα ωράρια τρελά. Περνούσα αμέτρητες ώρες με ανθρώπους που ελάχιστα γνώριζα για εκείνους. Άνθρωποι που μου ταίριαζαν και άνθρωποι που είχαν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα από τον δικό μου. Έπρεπε να βρω τον τρόπο να επικοινωνήσω με τον κάθε έναν από αυτούς, εντός και εκτός σκηνής. Την ημέρα της πρεμιέρας είχα φοβερό άγχος, η καρδιά μου κόντευε να σπάσει, έτρεμα σύγκορμη. Αναρωτιόμουν γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Λίγα δευτερόλεπτα πριν βγω στη σκηνή γύρισα πίσω μου και κοίταξα τους συναδέλφους μου. Η οικογένεια μου, σκέφτηκα και χαμογέλασα. Αυτή είναι και θα είναι η οικογένεια μου για τους επόμενους 6 μήνες. Ένιωσα την καρδιά μου να ζεσταίνεται. Πήρα βαθιά ανάσα και βγήκα στην σκηνή. Δεκάδες μάτια με κοιτούσαν σα να περίμεναν κάτι από μένα,  κάτι να συμβεί! Έπειτα από 2 ώρες βγήκαμε για το χειροκρότημα. Οι θεατές φαίνονταν ικανοποιημένοι. Χειροκροτούσαν και χαμογελούσαν κι εγώ το ίδιο. Κάθε κύτταρο του κορμιού μου χαμογελούσε! και τότε έδωσα την απάντηση μου. Όχι! δεν μπορώ να ζήσω χωρίς το θέατρο.

Σημαντική συνεργασία

Bob Wilson! Μεγάλη τύχη να δουλεύεις με έναν τόσο σπουδαίο καλλιτέχνη∙ Ευφυής και ταλαντούχος μα η σπουδαιότητα του οφείλεται στην ευαισθησία του. Γνωρίζει με κάθε λεπτομέρεια τι είναι αυτό που θέλει. φτιάχνει έναν κόσμο κι εσύ πρέπει να γίνεις κομμάτι του. Οφείλεις να ακολουθήσεις το όραμα του. Αδιαπραγμάτευτα, χωρίς καμιά αντίρρηση, κανένα δισταγμό. Πριν ξεκινήσουμε τις πρόβες μαζί του για την Οδύσσεια θεωρούσα τον εαυτό μου έναν βαθιά πειθαρχημένο ηθοποιό. Ποτέ δεν αργούσα στις πρόβες. Βρέξει χιονίσει θα ήμουν εκεί να δώσω το 100%. Όμως, όταν ξεκίνησα τις πρόβες μαζί του  κατάλαβα τι σημαίνει πειθαρχία,  τί σημαίνει ετοιμότητα. Όταν ζητούσε κάτι έπρεπε να γίνει την ίδια στιγμή, δεν υπήρχε χρόνος να το σκεφτείς, να το αναλύσεις. Το ήθελε άμεσα. Το χρειαζόταν άμεσα για να μπορέσει κι ο ίδιος να προχωρήσει. Κι εκεί που θεωρείς ότι δεν έχεις άλλο να δώσεις, βρίσκει τον τρόπο να σε κάνει να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Κι αυτό σε κάνει να αισθανθείς κι εσύ σπουδαίος για λίγο. Με βοήθησε να εξελιχθώ και ως ηθοποιός και ως άνθρωπος. Μια μαγευτική εμπειρία που θα μου μείνει αξέχαστη…!

Η Ελλάδα περνάει την προσωπική της… Οδύσσεια

Aπό την Σκύλλα στην Χάρυβδη και πάλι πίσω στην Σκύλλα… κι η Ιθάκη μοιάζει όνειρο απατηλό. Η κρίση μας τρομοκρατεί. Φοβόμαστε ακόμα και να ονειρευτούμε,  χάνουμε την ελευθερία μας, την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Με σκυμμένο το κεφάλι και πρόσωπο σκυθρωπό ψάχνουμε να βρούμε τρόπο να επιβιώσουμε. Να την βγάλουμε καθαρή! Και κάπως έτσι χάνονται οι αξίες, τα ιδανικά. Χάνεται ο πολιτισμός μας. Η τέχνη είναι ένα μεγάλο κομμάτι αυτού. Χρειάζεται στη ζωή μας. Επιβάλλεται, μας κάνει δημιουργικούς, μας εξελίσσει. Αγωγή πνεύμα και ψυχή. και το σημαντικότερο, μπορεί να μας γλιτώσει από κάθε μορφής κρίση. Τα πιο ηχηρά μηνύματα δόθηκαν μέσω της τέχνης σε δύσκολους καιρούς. Ο Μπρεχτ έλεγε ότι το θέατρο δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Μπορεί όμως να αλλάξει τους θεατές κι αυτοί αν θέλουν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

Info:

Η Βίκυ Παπαδοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό από τη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Δυο μέρες μόνο». Τηλεοπτικά, έχει συμμετάσχει μεταξύ άλλων και στις σειρές: «Η τελευταία παράσταση», «10^η εντολή», «Έχω ένα μυστικό», «L.A.P.D.». Σημαντικές κινηματογραφικές στιγμές, οι ταινίες: «Μικρό Έγκλημα» του Χ. Γεωργίου και «Το Τανγκό των Χριστουγέννων» σε σκηνοθεσία Νίκου Κουτελιδάκη. Στο θέατρο ξεχωρίζουν οι παραστάσεις: «H μέθοδος Γκρόνχολμ» σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου, «Ψηλά από τη γέφυρα» με τον Γρηγόρη Βαλτινό και φυσικά η συμμετοχή της στην «Οδύσσεια» του Μπομπ Ουίλσον που παρουσιάζεται αυτή τη σεζόν στο Εθνικό Θέατρο.