«Πιστεύω σε έναν Θεό με αίσθηση του χιούμορ. Θα μου ήταν τρομερά αβάσταχτο να μην μπορώ να κατηγορήσω κάποιον για αυτό που μου συμβαίνει», λέει ο Μαρκ (Τζον Χόκς) αναφερόμενος στην ασθένεια της πολιομυελίτιδας, από την οποία πάσχει από πολύ μικρή ηλικία. Με έναν πνεύμονα από ατσάλι, ο Μαρκ αναζητάει το αυτονόητο: να αγαπήσει και να αγαπηθεί, ολοκληρωτικά.

Από την Ελένη Φιλίππου

Εσωτερική ανάγκη απολύτως λογική και αναγκαία που η σωματική κατάστασή του όμως δεν αφήνει να πραγματωθεί. Έτσι, στα 38 χρόνια ζωής του ο Μαρκ παραμένει ένας “never been kissed” έφηβος. Μέσα από την παρότρυνση της ψυχολόγου του και την υποστήριξη του «πνευματικού» του, ο Μαρκ καλεί την επαγγελματία σεξουαλική θεραπεύτρια, Σέριλ (Έλεν Χαντ), η οποία θα αναλάβει την σεξουαλική ενηλικίωση του. Μέσα από τις συνεδρίες του με την Σέριλ, ο Μαρκ θα έρθει σε επαφή με τα πρωτόγνωρα για αυτόν συναισθήματα της ερωτικής συνεύρεσης των δύο φύλων. Μέσα από τον ρομαντισμό και την ποιητικότητα που τον διακρίνει, ο ερωτισμός και η αισθαντικότητα που βγάζει η Σέριλ στον τρόπο που τον προσεγγίζει γίνονται εργαλεία και εναλλακτικά –ζωτικά – κανάλια  μέσου έκφρασης για τον τρυφερό 38χρονο.

Η αληθινή ιστορία του δημοσιογράφου και ποιητή Μαρκ Ο’ Μπράιαν, δύσκολα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι θα κέντριζε την προσοχή του Χόλιγουντ. Και όμως, ο επίσης πάσχων και επιζήσαντας από πολιομυελίτιδα σκηνοθέτης και σεναριογράφος Μπεν Λιούις βρήκε την έμπνευση που χρειαζόταν όταν διάβασε το άρθρο του Ο’ Μπράιαν “On Seeing a Sex Surrogate”, στο οποίο εξιστορούσε ακριβώς τις συναντήσεις που είχε με την σεξουαλική θεραπεύτρια Σέριλ Κόεν Γκρην. Γνωρίζοντας πολύ καλά τι σημαίνει πολιομυελίτιδα ο Λιούις, κατάφερε να γράψει και να σκηνοθετήσει τα “Μαθήματα Ενηλικίωσης” με την δέουσα ευαισθησία και την δέουσα συναισθηματική απόσταση, ώστε να αποφύγει μελό και δακρύβρεχτα αποτελέσματα. Η προσέγγιση του σκηνοθέτη στα θέματα που διαχειρίζεται είναι μεν ευαισθητοποιημένη αλλά κρατιέται καθ’ όλη την διάρκεια εξολοκλήρου νηφάλια και ψύχραιμη.

Στο αποτέλεσμα αυτό συνετέλεσε καταλυτικά και η θαυμάσια ερμηνεία του Τζον Χοκς. Γλυκύτατος, τρυφερός, έξυπνος και αστείος δεν αφήνει περιθώρια (αυτο-)λύπησης και μεμψιμοιρίας. Στριμωγμένος κινητικά και εκφραστικά σε λαιμό και κεφάλι, μπορεί και γράφει και τηλεφωνεί με την βοήθεια ενός στυλό που κινεί με το στόμα. Με δυο μάτια γεμάτα έκφραση, γοητεύει ολόκληρος όποιον σταθεί δίπλα του: είτε αυτός είναι ο Πάτερ Μπρένταν, είτε η Σέριλ, είτε η εθελόντρια νοσοκόμα Σούζαν. Εξίσου πολύ καλή ερμηνεία απολαμβάνουμε από την Έλεν Χαντ, στο ρόλο της σεξουαλικής θεραπεύτριας. Χωρίς συστολές για το γυμνό και για τον επαγγελματικό της ρόλο, δίνει αξιοπρέπεια, αυτο-εκτίμηση, παρότρυνση και υποστήριξη στον πελάτη της.

Μέσα από την ιστορία του Μαρκ, δίνεται η ευκαιρία στον Λιούις να θίξει θέματα που ταλαιπωρούν ακόμα όχι μόνο την παγκόσμια διανόηση αλλά και τον άνθρωπο εν γένει: θρησκεία, θανατηφόρες ασθένειες, επικοινωνία, φιλία, έρωτας, περιθωριοποίηση, ταμπού και προκαταλήψεις, όλα έρχονται στην επιφάνεια και είτε αναλύονται είτε αγγίζονται ακροθιγώς ή απλά υπονοούνται. Με τον τρόπο κατάληξης του φιλμ δεδομένο από πολύ νωρίς, αφήνεσαι στον κόσμο του Μαρκ και απολαμβάνεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια του. Μπορεί καλλιτεχνικά και σκηνοθετικά το έργο να μην έχει ιδιαίτερη βαρύτητα και αξία, αλλά είναι από τις περιπτώσεις αυτές που η ιστορία έχει τέτοια δυναμική, ώστε όλα τα υπόλοιπα να μένουν δευτερεύοντα.

Σκηνοθεσία: Μπεν Λιούις
Σενάριο: Μπεν Λιούις (βασισμένο στο άρθρο του Μαρκ Ο’ Μπράιαν “On Seeing a Sex Surrogate”)
Πρωταγωνιστούν: Τζον Χοκς, Έλεν Χαντ, Γουίλιαμ Χ. Μέισι
Διάρκεια: 95΄
Διανομή: Odeon