Ο χώρος τέχνης «Συλλογή Γιώργου Οικονόμου» παρουσιάζει μια έκθεση από επιλεγμένες ιδιαίτερα προκλητικές …
performances των Μαρίνα Αμπράμοβιτς, Ντέιβιντ Χάμμονς και Ρόμπιν Ρόουντ. Η έκθεση εξετάζει την έννοια της πιθανότητας – τύχης στην ιδιωτική και δημόσια ζωή.
Η πιθανότητα με την έννοια του εφήμερου στην καθημερινότητα, συνδέεται άμεσα με την τέχνη της περφόρμανς, που εδώ παρουσιάζεται και αποκαλύπτεται μέσω της μονοχρωματικής φωτογραφίας, του βίντεο και της εγκατάστασης. Κάθε περφόρμανς προκαλεί τη μυστηριώδη φύση της τύχης πειραματιζόμενη αυθαίρετα με το σώμα και άλλα μέσα. Η δράση αμφιταλαντεύεται πέρα από τον ανθρώπινο έλεγχο και ο θεατής στο μεταίχμιο καλείται να κάνει την επιλογή.
Η αυτοαποκαλούμενη «γιαγιά της περφόρμανς» Μαρίνα Αμπράμοβιτς δημιουργεί ένα παιχνίδι με τα φθαρτά σημεία του σώματος και το μυαλό. Σε συνεργασία με τον επί σειρά ετών σύντροφό της Ουλάι, παραδίνεται ολοκληρωτικά, εισερχόμενη σε μια ευάλωτη και απειλητική για τη ζωή της κατάσταση στην περφόρμανς τους, Rest Energy (1980).
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Με το βάρος των σωμάτων τους καθώς κλίνουν προς αντίθετες κατευθύνσεις, η Αμπράμοβιτς κρατά ένα τόξο, ενώ ο Ουλάι σημαδεύει την καρδιά της με το τεντωμένο βέλος. Καθώς τα τέσσερα χρονομετρημένα λεπτά περνούν, παραμένουν σταθεροί δοκιμάζοντας την αντοχή τους και ραγδαία επιταχύνοντας τους καρδιακούς παλμούς. Κατά την Αμπράμοβιτς, η περφόρμανς εξερευνά τα όρια της αγάπης και της «απόλυτης και ολοκληρωτικής εμπιστοσύνης».
Ο Ντέιβιντ Χάμμονς στη δεκαετία του 1970 ασχολήθηκε με την κατάρρευση των πολιτιστικών προτύπων και έθεσε υπό αμφισβήτηση τους καθιερωμένους κανόνες στην ιστορία της Τέχνης.
Η εγκατάσταση Untitled του 2008 προωθεί αυτή την ιδεολογία αμφισβητώντας την ελιτίστικη ταυτότητα της ζωγραφικής, και συγκεκριμένα του αφηρημένου εξπρεσσιονισμού.
Ο Χάμμονς τοποθετεί μια ξύλινη ντουλάπα από την πλευρά του καθρέφτη της, απέναντι στην πολύχρωμη επιφάνεια καμβά. Καλεί το θεατή να φανταστεί και να επανεξετάσει διακεκριμένες φόρμες της τέχνης του 20ου αιώνα, χωρίς να ενδιαφέρεται για την τελική ερμηνεία.
Αντλώντας έμπνευση από τις νοτιοαφρικάνικες μετά το Απαρτχάιντ εμπειρίες και τις αναμνήσεις των προγενέστερών του γενεών, η θεματική του Ρόμπιν Ρόουντ ποικίλει:
φτώχεια, πολιτική, μικροεγκλήματα, τυχερά παιχνίδια και φυλετικά στερεότυπα. Στην φωτογραφική εγκατάσταση, 36 Ways a Dice can Roll / Dice (2011), αιχμαλωτίζει την βασική ανάγκη του ανθρώπου για επιτυχία και επίτευξη επιθυμητών στόχων, που συχνά απαιτούν μεγάλο ρίσκο. Τα 36 φωτογραφικά πανέλα, με αφηγηματική διάσταση, παρουσιάζουν τον Ρόουντ ως πρωταγωνιστή, με ένα κοινότυπο «κοστούμι», να ρίχνει ένα φανταστικό, κολοσσιαίο ζευγάρι ζάρια πάνω σε τοίχο βιομηχανικού – αστικού τοπίου. Μέσω μιας σειράς σκηνοθετημένων ενεργειών, ο θεατής στοχάζεται πάνω στην ένταση μεταξύ επιθυμίας, κέρδους και απώλειας στο πλέον απρόβλεπτο παιχνίδι της ζωής.
