Πέμη Ζούνη: Το tango είναι ελευθερία και άνοιγμα στο άγνωστο

To Φεστιβάλ Tangoacropolis, κορυφώνεται με μια μουσικο-θεατρικο-χορευτική βραδιά σε σκηνοθεσία Πέμης Ζούνη στο θέατρο Badminton το Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου, στις 21.00. Ελλάδα και Αργεντινή συναντιούνται σε ένα λιμάνι. Σε ένα ταξίδι στο χρόνο. Γι’ αυτό το ταξίδι, μας προϊδεάζει η Πέμη Ζούνη απαντώντας στις ερωτήσεις του Culturenow.gr για την παράσταση, το tango αλλά και τα κοινά πάθη Αργεντίνων και Ελλήνων.

Συνέντευξη: Μαριάννα Παπάκη

Cul.N.: Το Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου θα παρουσιαστεί στο θέατρο Badminton σε δική σας σκηνοθεσία η μουσικο-χορευτική παράσταση «17.37: Πειραιάς – La Boca». Πείτε μας λίγα λόγια για αυτή τη βραδιά. Τι θα δούμε και πώς γεννήθηκε η ιδέα;Πέμη Ζούνη: Οι διοργανωτές του φεστιβάλ Tango Acropolis, Luis και Έλενα Mestre,  ήθελαν να γιορτάσουν το τέλος του διαγωνισμού tango με μια παράσταση, όπου θα συμμετείχαν οι φιναλίστ. Η ιδέα μεγάλωσε, αναπτύχθηκε, έγινε κανονικό έργο από τον Στέλιο Χατζηαδαμίδη, ένα  νέο και ήδη βραβευμένο συγγραφέα… και  να ’μαστε! Ένα ταξίδι, όπως υπαινίσσεται κι ο τίτλος, ανάμεσα στα μεγάλα λιμάνια των δύο χωρών, μέσα απ’ τα μάτια μιας γυναίκας, που περιμένει χρόνια στην αποβάθρα. Μετανάστες, σκηνές καταστρώματος, κάποιο μπορντέλο του Μπουένος Άιρες, καρναβάλι που μπλέκεται με διαδήλωση… Πολύς χορός, αγαπημένα τραγούδια της συλλογικής μνήμης, μικρά κομμάτια – υπαινιγμοί από τη λογοτεχνία, απ’ το στόμα ελλήνων και αργεντίνων ηθοποιών.

Cul.N.: Ποιες δυσκολίες έχει να αντιμετωπίσει ο σκηνοθέτης μιας σύνθετης παράστασης που περιλαμβάνει πρόζα, μουσική και χορό σε σχέση με μια «κλασική» θεατρική παράσταση;
Π.Ζ.: Η βασική δυσκολία είναι η αβίαστη και φυσική ροή από τον λόγο στο θέαμα, και από κει πάλι πίσω, στη συγκέντρωση της προσοχής του θεατή σε μια εύθραυστη στιγμή. Αλλά αυτή είναι και η χαρά.

Cul.N.:  Ελλάδα – Αργεντινή: Δύο χώρες με κοινά πάθη όπως ο χορός αλλά και κοινά θέματα, τα τελευταία χρόνια, λόγω δυσμενών οικονομικών συνθηκών. Η σύγκρισή τους έρχεται στο προσκήνιο αρκετά συχνά, τελευταία. Ποια κοινά βλέπετε εσείς στις δύο χώρες, στους δύο λαούς και μέσα από τη συγκεκριμένη παράσταση;
Π.Ζ.: Το «κοινά πάθη», όπως πολύ σωστά λέτε, σημαίνει και κοινή φτιαξιά. Πράγματι, οι δύο λαοί παρουσιάζουν εντυπωσιακές ομοιότητες, τουλάχιστον στον 20ό αι. Είναι και οι αργεντίνοι ˝μεσογειακοί ˝. Στα προτερήματα, όπως η εξωστρέφεια και η φιλοξενία, αλλά και στα ελαττώματα, όπως η ελαφρότητα. Οι πρωτεύουσες είναι μαγνήτης μεταναστών, άρα έντονα πολυπολιτισμικές. Περνάνε περιόδους απολυταρχικού καθεστώτος – το tango διωκόταν όπως το ρεμπέτικο. Οι γειτονιές υπάρχουν ακόμα και κρατάνε τα μυστικά της παράδοσης. Το Μπουένος Άιρες έχει 250 θέατρα, περισσότερα από πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις. Δεν σχολιάζω την πρόσφατη οικονομική κρίση της Αργεντινής, γιατί η σύγκριση θα είναι εναντίον μας. Εκείνη είναι μια πλούσια, παραγωγική  χώρα, που μπόρεσε να σταθεί στα πόδια της σχετικά γρήγορα… Η παράσταση σχολιάζει τα σπουδαία «μικρά καθημερινά», νομίζω αυτή είναι και η ομορφιά της. Κι αυτό οφείλεται κυρίως στον συγγραφέα.

Cul.N.:  Το tango είναι ένας χορός ιδιαίτερα δημοφιλής και αγαπητός στους Έλληνες. Για εσάς τι είναι το tango;
Π.Ζ.: Από τα παραπάνω πρέπει να έγινε καθαρό το γιατί οι έλληνες αγαπούν το tango. Είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. Για μένα δεν είναι ένας ακόμα χορός. Είναι ολόκληρη κουλτούρα και νοοτροπία. Αλλά κατ’ αρχήν είναι ελευθερία και άνοιγμα στο άγνωστο. Μια έντονη συνομιλία, χωρίς το εμπόδιο των λέξεων, μεταξύ δύο ανθρώπων που μπορεί να μην ξαναβρεθούν ποτέ.

Cul.N.: Έχετε μια αξιόλογη διαδρομή στο χώρο του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Πώς βλέπετε τα πράγματα τώρα εν μέσω κρίσης; Πώς θα σχολιάζατε την τηλεοπτική ένδεια σε σύγκριση με τη θεατρική άνθιση των τελευταίων χρόνων;
Π.Ζ.: Ωραία ερώτηση! Με προκαλεί να σκεφτώ ότι σε κάθε μεγάλη κρίση επιβιώνουν τα ουσιαστικά στοιχεία και καταποντίζονται τα κούφια. Προφανώς η τηλεόραση περνούσε τη δική της φούσκα. Πολλή διαφήμιση προς τον καταναλωτή, άρα πολλά διαθέσιμα λεφτά, για πολύ μεγάλα κασέ, σε πολύ μέτρια προϊόντα! Τζίφος. Στο θέατρο δεν μπορείς να ξεγελάσεις. Όσο κόπο ήθελε για να καταξιωθείς, άλλον τόσο θέλει και τώρα. Και είναι δίκαιο.

Cul.N.: Πιστεύετε πως το θέατρο καθώς και η στροφή πολλών τηλεοπτικών προσώπων σε αυτό μπορεί να περάσει ένα θετικό και αισιόδοξο μήνυμα;
Π.Ζ.: Νομίζω μόλις απάντησα. Βέβαια είναι αισιόδοξο το να στρέφεσαι στην ουσία.