Τζένη Δάγλα: Μέσα μας έχουμε ένα απέραντο πεδίο εαυτού και δυνατοτήτων μια Άγνωστη Χώρα

Η Τζένη Δάγλα είναι μία πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας, η οποία μαζί με την ομάδα ΟΜΜΑ Στούντιο, μας γνωρίζει την Άγνωστη Χώρα, την παράσταση που φιλοξενεί το θέατρο Αργώ για λίγες μόνο παραστάσεις. Το έργο σε κείμενο της Τζένης Δάγλα και σκηνοθεσία Αντώνη Διαμαντή, είναι μια παράσταση μέσα στο πνεύμα των καιρών της απόλυτης μοναξιάς και αδιεξόδου, ένα έργο που συνδυάζει τη βία αλλά και τη τρυφερότητα, ένα έργο που ουσιαστικά μας καλεί να ανακαλύψουμε τη δική μας άγνωστη χώρα.

Η συγγραφέας της παράστασης, Τζένη Δάγλα, μιλάει στο Culturenow.gr σχετικά με την παράσταση.

CultureNow: Το έργο Άγνωστη Χώρα αποτελεί την πρώτη σας απόπειρα να ανεβάσετε έργο σας στη θεατρική σκηνή; Τι πραγματεύεται και από που αντλήσατε έμπνευση; Υπάρχει το προσωπικό στοιχείο στο έργο σας;

Τζένη Δάγλα: H Άγνωστη Χώρα είναι το πρώτο μου θεατρικό κείμενο. Υποβλήθηκε σε αρχικό σχέδιο το 2008 στο Royal Court Theatre στο Λονδίνο όπου σχολιάστηκε ευμενώς και το καλοκαίρι 2011 πήρε την οριστική του μορφή. Το έργο είναι υπαρξιακό δράμα, μιλά για όλους εμάς που ζούμε «στο κατοικήσιμο κομμάτι της ζωής», στο 2X2, όταν υπάρχει μέσα μας ένα απέραντο πεδίο εαυτού και δυνατοτήτων που το αφήνουμε ανεξερεύνητο, Η Άγνωστη Χώρα. Η έμπνευσή μου αφορά στον εσώτερο κόσμο του ανθρώπου, το στόρυ του έργου είναι καθαρή μυθοπλασία.

Προσωπικό στοιχείο πιστεύω υπάρχει σε όλα τα έργα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το στόρυ αποτελεί «ξεπατικωσούρα» εμπειριών, κοινός παρονομαστής είναι η ίδια η υπέρτατη εμπειρία που μοιραζόμαστε, η εμπειρία της ζωής, που σε ψήγματα κρύβει μέσα της όλες τις ψυχές, όλες τις φωνές, σαν τα μόρια του μαγικού καθρέφτη στα παραμύθια των παιδικών μας χρόνων.

C. N.: Αναφέρετε ότι πρόκειται για ένα έργο που συνδυάζει τη βία και την τρυφερότητα. Για τι είδους βία μιλάμε και με ποιο τρόπο συναντά τελικά την τρυφερότητα;

Τ. Δ.: Τρυφερότητα υπάρχει στις στιγμές του έργου όπου τα πρόσωπα επικοινωνούν μεταξύ τους ή επικοινωνούν με ένα πολύ βαθύ χώρο μέσα τους, που και αυτός θέλει τρυφερότητα στην προσέγγισή του. Δεν είμαστε τρυφεροί με τον εαυτό μας, συνήθως τον ψέγουμε ή τον προσανατολίζουμε σε δυσπρόσιτους στόχους, για να τον ανταμείψουμε στο τέλος της κούρσας. Βία -φυσική ή συναισθηματική- υπάρχει μεταξύ των προσώπων του έργου, καθώς και στα πρόσωπα καθαυτά, είναι η βία που ασκούμε στον εαυτό μας. Βία και τρυφερότητα είναι οι δύο όψεις του νομίσματος που λέγεται ανθρώπινη ψυχή και οι συγκυρίες το γυρίζουν μια έτσι και μια αλλιώς.

C. N.: Πείτε μας λίγα λόγια για τον χαρακτήρα της Μαργαρίτας στο έργο; Και τι σχέσεις αποκτά με τους υπόλοιπους χαρακτήρες της παράστασης;

Τ. Δ.: Η Μαργαρίτα είναι ένα δυστυχισμένο πλάσμα, μια εγκλωβισμένη στα όρια της τάξης και ανατροφής της αστή –και ο «θρίαμβος του καλού» όπως λέγεται στο έργο, και είναι εν πολλοίς βίωμα όλων μας, συνίσταται σε «καλούς τρόπους», «καλές σπουδές», «καλό γάμο»… Η Μαργαρίτα έχει αποτύχει σαν γυναίκα και μητέρα – από την αδιαφορία της στην ουσία της ζωής έχασε την κόρη της και με τον άντρα της δεν έχει καμία επικοινωνία. Μέσα από τη συνάντησή της με το αλητάκι του δρόμου, αντιλαμβάνεται την αλήθεια, την Άγνωστη Χώρα και επιχειρεί να αλλάξει, μένοντας – με στοίχημα της ζωής της στο τέλος- ακλόνητη στην απειλή του Περαστικού, του μόνου βωβού χαρακτήρα του έργου.

C. N.: Αναφέρετε επίσης ότι το έργο κινείται σε δύο άξονες: τον γραμμικό Χρόνο, και τον άλλο Χρόνο, τον ανύποπτο, τον εσώτερο. Θα θέλατε να μας εξηγήσετε πώς τοποθετείτε εσείς την ιστορία και τους ήρωες της παράστασης ανάμεσα σε αυτούς τους δύο χρονικούς άξονες;

Τ. Δ.: Το έργο έχει εναλλασσόμενες ρεαλιστικές και ονειρικές σκηνές – προς το τέλος έχει και μία επανάληψη σκηνής: ο χρόνος παγώνει και οι ηρωίδες επαναλαμβάνουν την ίδια ακριβώς σκηνή: είναι η στιγμή που ανακαλύπτεται η Άγνωστη Χώρα και ο Χρόνος των Γεγονότων σμίγει με το Χρόνο της Ψυχής, το Άτομο βλέπει το είδωλό του ακέραιο στον καθρέφτη και το αποδέχεται. Το έργο περιγράφει στιγμιότυπα συνάντησης δύο ηρωίδων στις ρεαλιστικές του σκηνές και στιγμιότυπα που αναπτύσσεται ο ψυχισμός τους στις ονειρικές σκηνές, στιγμιότυπα Ψυχής. Προσπάθησα να ανατρέψω το κλισέ της αφήγησης, να δείξω κομματάκια  του κόσμου γύρω μας και μέσα μας, που εάν ενωθούν ουσιαστικά, δείχνουν το είδωλο ακέραιο.

C. N.: Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τους συντελεστές της παράστασης και την ομάδα ΟΜΜΑ ΣΤΟΥΝΤΙΟ;

Τ. Δ.: Η σκηνοθεσία είναι του Αντώνη Διαμαντή και οι ηθοποιοί της ομάδας ΟΜΜΑ ΣΤΟΥΝΤΙΟ που ερμηνεύουν τα πρόσωπα του έργου είναι η Κορίνα Αποστολοπούλου (Γυναίκα) Ειρήνη Κουτσάκη (Μαργαρίτα) και Γιάννης Πανέρης (Περαστικός). Την Ομάδα ΟΜΜΑ ΣΤΟΥΝΤΙΟ την ξέρω εδώ και αρκετά χρόνια από σεμινάρια που συμμετείχα στην Κρήτη – κάνουν πολύ αξιόλογη πειραματική και ερευνητική δουλειά πάνω στο ανθρωπολογικό θέατρο, έχουν προσκληθεί να παίξουν σε 30 διεθνή φεστιβάλ θεάτρου (Λατ. Αμερική, Ευρώπη, Μέση Ανατολή, Αφρική) εκπροσωπώντας την Ελλάδα και βραβευτεί στα φεστιβάλ της πόλης Βόλογκνταντ της Ρωσίας («Φωνές της Ιστορίας») και στο Fagir Festival στην Τεχεράνη του Ιράν το 2004 (www.ommatheater.com)
Ο Αντώνης Διαμαντής έχει σκηνοθετήσει και διδάξει στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και στο εξωτερικό και έχει υπάρξει μέλος κριτικής επιτροπής στο Ιnfant φεστιβάλ πόλης Nόβισαντ Σερβίας.

C. N.: Υπάρχουν κι άλλα έργα σας τα οποία θα δούμε κάποια στιγμή μελλοντικά στη θεατρική σκηνή;

Τ. Δ.: Έχω πολύ πρόσφατα ολοκληρώσει το δεύτερο θεατρικό μου κείμενο με τίτλο TIME, PLEASE! πιστεύω ότι πηγαίνει τον προβληματισμό μου πιο πέρα και δουλεύω πάνω στο πρώτο μου πεζό, που ελπίζω σε λίγους μήνες να είναι έτοιμο.