Το 2009,κυκλοφόρησε ο πρώτος δίσκος του Ορέστη Ντάντου με τίτλο «Είναι και άλλοι σαν εμάς» και ήταν η αφορμή για να ασχοληθούμε

Του Αντώνη Καλαμαρά

με τον ελπιδοφόρο νέο τραγουδοποιό.

Ακόμα και τώρα με το νέο του άλμπουμ είναι δύσκολο να τον κατατάξεις σε συγκεκριμένο ύφος και σχολή γραφής, κάτι που κάνει ακόμα πιο ευχάριστη την ακρόαση των τραγουδιών του. Έχει ένα εντελώς δικό του τρόπο που μιλάει για τα πράγματα στο στιχουργικό επίπεδο αν και μουσικά πατάει σε γνώριμα μονοπάτια με ηλεκτρικό ακουστικό ήχο.

 

Εννέα νέα τραγούδια που κρύβουν τη γλυκόπικρη ματιά στα εσώψυχα ενός νέου ανθρώπου που πότε περιγράφει τη σκληρότητα σε μία σχέση που τελειώνει αφήνοντας «Πράγματα στο σπίτι», άλλοτε μένουν ανεκπλήρωτο όνειρο οι διακοπές κάποιον «Ιούνιο» ενώ, κάπου αλλού θέλει να δώσει «Άλλη μια ευκαιρία» σε σχέσεις μάλλον τελειωμένες εδώ και καιρό. Στο τέλος, βλέπει την «Τελευταία ανατολή» ενός κόσμου που τελειώνει, τουλάχιστον έτσι όπως τον ξέρουμε ή τον καταντήσαμε…

Αιχμηρός λόγος που ίσως ενοχλεί με την σκληρότητα που καταθέτει όσα τον εκφράζουν, κάνοντας τον όμως ταυτόχρονα άμεσο και ειλικρινή. Αποφεύγει υπερβολές και στολίδια παρουσιάζοντας τα τραγούδια του πάνω σε πιο σκοτεινές ενορχηστρώσεις  από τον πρώτο δίσκο του και ρίχνει φως σε πιο λυρικά μονοπάτια του ταλέντου του.

Εξαιρετικό και πρωτότυπο το εξώφυλλο του δίσκου αρκετά ασυνήθιστο για τα ελληνικά δεδομένα, θυμίζει κάτι από δίσκους που κυκλοφορούν στο εξωτερικό. Σε αντίθεση με το μάλλον φτωχό και δυσανάγνωστο περιεχόμενο του δισέλιδου που συνοδεύει το cd.