Τα Αισχύλεια 2011 παρουσιάζουν την έκθεση της Λουκίας Αλαβάνου, με τίτλο Episodio 3, στην οποία παρουσιάζεται μια σειρά από πρόσφατα βιντεο – εγκαταστάσεις …

τα οποία είναι βασισμένα στη φωνή. Η Λουκία Αλαβάνου μοντάρει ξεχασμένες φωνές παρμένες από μεταγλωττισμένη σαπουνόπερα, ραδιοφωνικές εκπομπές του Ηοllywood της δεκαετίας του ’30 και τη σιωπή της Maria Callas στη Μηδεια του Pier Paolo Pasolini.

Στα αποσπάσματα, παρμένα από γνωστές και μη κινηματογραφικές ταινίες, η καλλιτέχνης έχει ενσωματώσει υλικό που βιντεοσκόπησε η ίδια στο Ελαιουργείο Ελευσίνας, με αφορμή τα φετινά Αισχύλεια.

Η πρακτική της Αλαβάνου εμπεριέχει το εικαστικό και ηχητικό κολλάζ. Η καλλιτέχνης αντλεί στοιχεία από ως επί το πλείστον γνωστές και εμβληματικές ταινίες, τα οποία συνδυάζει με στατικές εικόνες από προσωπικές και κοινωνικές πηγές, για να τα υποβάλλει σε μια δραματική χορογραφία. Παράδοξες παρεισφρήσεις διαστίζουν το εικαστικό και το ηχητικό νήμα, σηματοδοτώντας μια πραγματικότητα η οποία βρίσκεται πολύ πιο κοντά στον εαυτό μας από τα προϊόντα της μαζικής κουλτούρας που είναι σχεδιασμένα για να μας προστατεύουν από αυτόν.

Στο έργο My My My, ο αρχικός διάλογος ανάμεσα στον ήχο και την εικόνα διατηρείται ολοένα και πιο δύσκολα: ο ήχος γίνεται τραχύς και αποσπασματικός, και αρνείται να ακολουθήσει την αλληλουχία των οπτικών εικόνων ή να υποταχθεί σε αυτήν. Η άβυσσος που υποδεικνύει τα συγκεκριμένο έργο είναι κάτι περισσότερο από το απλό ζήτημα της ματαιότητας των επιθυμιών ή της προσφιλούς στη θρησκευτική τέχνη θνητότητας· αντίθετα, είναι κάτι περισσότερο δομικό, μια βασική τομή ανάμεσα στην τονικότητα του ήχου και της εικόνας, σαν αυτές οι δύο τονικότητες να μην μπορούν ποτέ να συνενωθούν, ή ακόμα και να επικαλύψει η μία την άλλη ομοιόμορφα.

Η εμμονική χρήση του μοντάζ στα έργα της Αλαβάνου γίνεται μια μεταφορά για το θάνατο ως διαγραφή του υποκειμένου. Τα κοψίματα (του μοντάζ) μας απομακρύνουν απότομα από τις «ιστορίες» και η βία τους κάνει τους ήρωες να συσπώνται σαν μαριονέτες. Στο «Eruption of the Father» (2011), οι κινήσεις μιας γυναικείας φιγούρας μοιάζουν να υπαγορεύονται όχι μόνο από τη διαδικασία της επεξεργασίας αλλά και από τον ήχο ενός παρωχημένου προβολέα: αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό που μας μεταφέρει, εμάς τους θεατές, από τη μια σκηνή στην άλλη δεν είναι η αφήγηση αλλά η ηχητική επένδυση, η οποία ασκεί άμεση επίδραση στην ηρωίδα. Ο τραχύς ήχος του προβολέα είναι σαν το νήμα που την κινεί, αδιαφορώντας για τη βούληση ή την υποκειμενικότητά της.

Darian Leader

Η Λουκία Αλαβάνου ζει στο Λονδίνο και την Αθήνα και σπούδασε στο Royal college of art. Κάποιες απ τις πρόσφατες συμμετοχές της ήταν στη Viaffarini στο Μιλάνο, Rodeo, Κωνσταντινούπολη και Fioruchi art Trust, Ιταλία. Το 2007 κέρδισε το βραβείο ΔΕΣΤΕ. Την έκθεση θα συνοδεύει κατάλογος με κείμενα του Darian Leader και Αντώνιου Μπογαδάκη.