Στεφανία Γουλιώτη: Η τσέπη που βασιλεύει είναι στις μέρες μας ο εχθρός του πολιτισμού

Ερμηνεύει την Ίριδα στον «Ηρακλή Μαινόμενο» που παρουσιάζει το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού. Η Στεφανία Γουλιώτη είναι μία

από τις πολύ σημαντικές παρουσίες της νέας γενιάς στο χώρο του θεάτρου. Ιδιαίτερα ταλαντούχα, με εξαιρετικές επιλογές και ζηλευτές – ήδη – συνεργασίες, αναμετριέται επάξια με μεγάλους ρόλους και καταφέρνει – ακολουθώντας τη σκηνοθετική γραμμή – να τους εμφυσά το δικό της υποκριτικό χρώμα. Λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα της παράστασης στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου – όπου θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ – η ηθοποιός απαντά στις ερωτήσεις του Culturenow.gr, ευθύβολα, ξεκάθαρα αλλά και αισιόδοξα για τη δουλειά, την παράσταση αλλά και την κρίση ή τις κρίσεις που βιώνουμε…

Συνέντευξη στη Μαριάννα Παπάκη

Culturenow.gr: Στις 5 και 6 Αυγούστου παρουσιάζεται στην Επίδαυρο η παράσταση «Ηρακλής Μαινόμενος» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού. Πείτε μας δυο λόγια για την παράσταση, τη συνεργασία σας με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό αλλά και το δικό σας ρόλο.

Στεφανία Γουλιώτη: Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός είναι μια από τις μοναδικές προσωπικότητες του θεατρικού χώρου… ήταν ο πρώτος άνθρωπος στον οποίο είχα στείλει βιογραφικό όταν τελείωσα τη σχολή. Έχει έναν μοναδικό τρόπο να δημιουργεί συνθήκες όπου η αφήγηση γίνεται εφικτή με τα πιο απλά μέσα  φτάνοντας στο θεατή αγνή και έτοιμη για επεξεργασία από τον καθένα… η εμπλοκή και η αφήγηση εναλλάσσονται αποκαλύπτοντας με αυτό τον τρόπο κρυμμένες στιγμές του παρόντα χρόνου και ποιότητες της κάθε στιγμής που μας επιτρέπουν να διεισδύσουμε, αισθαντικά μόνο ευτυχώς, στο μεγαλείο της ύπαρξής του Ανθρώπου… Έχει συλλάβει όλες αυτές τις μικροστιγμές που περνούν ως αυτονόητες από μπροστά μας στην καθημερινή μας ζωή και τους δίνει το βάθος που τους αξίζει! Ο ρόλος μου (σ.σ.: Ίρις) είναι ίσως ο πιο ύπουλος από όλους… είναι ο «μεσάζων»… είναι μια λέξη που σιχαίνομαι και όμως μας είναι τόσο οικεία, μιας και μόνο μεσάζοντες έχει γεμίσει η ζωή μας και πολύ λίγους «εκτελεστές» μιας αποστολής. Είναι ένα δείγμα δειλής εποχής αυτή των μεσαζόντων και αν και το έργο αναφέρεται στη δειλία των θεών, εγώ το μεταφράζω κάπως προφητικά.

Cul.N.: Η τραγωδία αυτή του Ευριπίδη είναι ένα από τα λιγότερο ανεβασμένα έργα του αρχαίου δράματος. Πού οφείλεται κατά τη γνώμη σας αυτό; Ποιες είναι οι δυσκολίες αλλά και η γοητεία αυτής της τραγωδίας για εσάς;

Σ.Γ.: Πολύ επιφανειακά να σας πω πως το έργο χωρίζεται σε δύο πολύ ξεκάθαρα μέρη. Όταν τελειώνει το πρώτο μέρος νομίζεις πως έχει τελειώσει ολόκληρο το έργο και όμως έρχεται μια ανατροπή και μοιάζει πως το έργο ξαναρχίζει από την αρχή… μόνο αυτό ως δραματολογική δυσκολία μπορώ να φανταστώ σα λόγο να μην έχει ανέβει, γιατί κατά τα άλλα είναι ένα έργο που πραγματεύεται όχι μόνο πολύ «βαθιά» νοήματα μα και πρωτόγνωρα… όπως για παράδειγμα την επιστροφή από τον κάτω κόσμο. επίσης όλα του τα θέματα μπλέκονται με ένα υπόγειο τρόπο ως και ειρωνικό γύρω από τον Άνθρωπο, την κυκλική ροή των πραγμάτων και από την ύβρη που διαπράττουμε όλοι μας «άμα τη γενέσει».

Cul.N.: Έχετε συνεργαστεί με μεγάλους σκηνοθέτες (Στάιν, Βογιατζής, Μαρμαρινός, Ρέτσος – με τον οποίο συνεργαστήκατε πρόσφατα και στον «Θρόνο Ατρειδών»). Πόσο σημαντικό είναι αυτό για ένα νέο ηθοποιό; Όχι μόνο για την επαγγελματική του καταξίωση αλλά και για την εναλλαγή της υποκριτικής διδασκαλίας;

Σ.Γ.: Νιώθω ένας πολύ ευνοημένος ηθοποιός, χωρίς αυτό να αφαιρεί κάτι από τη μαχητικότητα με την οποία διεκδικώ τα πράγματα … ήταν όνειρό μου να συνεργαστώ με όλους αυτούς τους ανθρώπους και πραγματοποιήθηκε όπως ευελπιστώ να πραγματοποιηθούν και τα επόμενα. Δεν είναι όμως τυχαίο που οι μεγάλες τομές στο θέατρο προήλθαν από Ομάδες. Γνωρίζω πόσο μεγάλη καλλιτεχνική ικανοποίηση είναι να βρίσκεσαι μέσα σε μια καλά οργανωμένη ομάδα γιατί είχα την τύχη να βρεθώ για λίγο καιρό μέσα σε μια ξένη ομάδα… είναι υπέροχο βέβαια να γνωρίζεις τόσες σημαντικές προσωπικότητες αλλά είναι πολύ ψυχοφθόρο να προσπαθείς να καταλάβεις τον κόσμο τους και μόλις μυριστείς κάτι απ’ αυτόν να πρέπει να τον αποχαιρετήσεις γιατί απλά «τελειώνει η δουλειά». Έτσι γεμίζεις από μέτριες πληροφορίες από όλους αυτούς τους «κόσμους» που ευελπιστείς κάποια στιγμή στη ζωή σου να τους δεις να συναντιούνται… φαντάζομαι πως έτσι πρέπει να συμβεί κάποια στιγμή…

Cul.N.: Διάβασα σε κάποια συνέντευξή σας πως δεν τα πάτε καλά με τις αλλαγές. Το επάγγελμα του ηθοποιού δεν είναι συνυφασμένο με την αλλαγή, τη μεταμόρφωση; Τι σημαίνει για εσάς αυτό το επάγγελμα;

Σ.Γ.: Ήταν σίγουρα μια δήλωση που αφορούσε συναισθηματικές αλλαγές. Είμαι αρκετά δύσκαμπτη συναισθηματικά στη ζωή και είναι σίγουρα κι ένα από τα ελαττώματά μου υποκριτικά αν και στο θέατρο συνδυάζεται με πολλά άλλα πράγματα… η μεταμόρφωση είναι κάτι που σε φέρνει άγρια αντιμέτωπο με τον εαυτό σου και όταν καλείσαι να μεταμορφωθείς βλέπεις πράγματα για σένα τερατώδη που δεν πίστευες ποτέ πως θα ίσχυαν.

Cul.N.: Ο πολιτισμός μάλλον περνάει πάντα κρίση. Πόσο όμως χειρότερα είναι κατά τη γνώμη σας τα πράγματα αυτή την περίοδο;

Σ.Γ.: Νιώθω πως είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση και πως είμαστε ανάπηροι για να πολεμήσουμε… για την ακρίβεια νιώθω πως μας έχουν ακρωτηριάσει για να μην μπορούμε να πολεμήσουμε και αυτός ο ακρωτηριασμός έχει να κάνει με τον πολιτισμό και την παιδεία. Τα έχουν τόσο πολύ υποβαθμίσει ώστε να μην υπάρχει πνευματική εξέλιξη και άρα καμία πνευματική δύναμη να μην μπορεί να τους πολεμήσει και έχουμε φτάσει στο σημείο, έναν πόλεμο αξιών να τον μεταφράζουμε σε πόλεμο για κάποια ευρώ στην τσέπη  παραπάνω: και αυτός είναι ένας πολύ εύκολος πόλεμος γι’ αυτούς … αρκεί να σου αραδιάσουν όρους που δεν καταλαβαίνεις όπως «spreads», «επιλεκτική χρεωκοπία», κλπ.! Κοινώς η τσέπη που βασιλεύει στις μέρες μας είναι ο εχθρός του πολιτισμού.

Cul.N.: Ακούγεται έντονα πως οι καλλιτέχνες δεν έχουν ηχηρή φωνή στη συνολικότερη διαμαρτυρία αυτό τον καιρό. Συμφωνείτε ή είστε της άποψης πως η δράση και η διαμαρτυρία έχουν πολλές μορφές;

Σ.Γ.: Φυσικά και η διαμαρτυρία έχει πολλές μορφές και φυσικά και οι καλλιτέχνες θα έπρεπε να έχουν πιο ηχηρή φωνή αυτές τις μέρες! Το πρόβλημα είναι όμως το ίδιο για όλους … είμαστε όλοι μεροκαματιάρηδες που ζούμε μέρα τη μέρα για τα φέρουμε πέρα…  πού καιρός για διανόηση και για φωνές… αυτό είναι επίσης στοχευμένο στη λογική του ακρωτηριασμού που ανέφερα πιο πάνω.. φυσικά και θα μπορούσαμε να φωνάξουμε και να διαμαρτυρηθούμε εάν είχαμε μια οικονομική σιγουριά όπως π.χ. οι μόνιμοι, αλλά εμείς πρέπει να είμαστε ήσυχοι και να μη δημιουργούμε προβλήματα προκειμένου να μας ξαναπροσλάβουν την επόμενη σεζόν… αυτό είναι πολύ μίζερο το ξέρω αλλά δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα που δε μας ακούνε! Δεν βλέπετε πως εκτός από κάποια έντυπα όλα τα υπόλοιπα ΜΜΕ έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου το λαό; ποιός να ακούσει εμένα όταν εκτός από τα ευρώ που θα περάσουν από την τσέπη μας, μας αφορά πόσο κοντή ήταν η φούστα της «κοσμικής βασίλισσας».

Το πνευματικό μας επίπεδο είναι τόσο χαμηλό που ευνοεί αφάνταστα τους λίγους …  Θέλουμε να φωνάξουμε και δεν μπορούμε… είμαστε λιοντάρια κλεισμένα σε κλουβιά! Μας έχουν στερήσει την ελευθερία μας με τον πιο ύπουλο τρόπο… χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε! Φανταστείτε τι πράξη διαμαρτυρίας θα ήταν εάν όλοι οι θίασοι για μια χρονιά ανέβαζαν πολιτικό θέατρο… ποιός όμως θα έκανε πίσω την προσωπική του φιλοδοξία για να πραγματοποιηθεί κάτι τέτοιο; είμαστε καλλιτέχνες αλλά στην Ελλάδα δυστυχώς  η συναισθηματική νοημοσύνη περνάει ακόμα την εφηβεία της!

Cul.N.: Τι θα θέλατε να σκεφτεί κάποιος φεύγοντας από την Επίδαυρο στις 5 ή 6 Αυγούστου για την υποκριτική σας και το ρόλο σας; Αν μπορούσατε να κρυφακούσετε το σχόλιο ενός θεατή μετά την παράσταση ποια φράση θα θέλατε να το εκφράζει;

Σ.Γ.: Θα ήθελα να περάσουν λίγα λεπτά πριν καταφέρει να σηκωθεί από τη θέση του, θα ήθελα να καταλάβει  τι μεγάλο δώρο κρύβει μέσα του και θα ήθελα όταν γυρίσει σπίτι του να κάτσει να σκεφτεί πως να μπορέσει να το αξιοποιήσει. Τέλος, θα ήθελα να αρχίσει να αγαπάει τους ανθρώπους γύρω του γιατί είμαστε όλοι ίδιοι τελικά και μας ενώνει ένας πολύ ισχυρός κρίκος… η κοινή μοίρα και συνειδητοποίησή της! Θα ήθελα λοιπόν να πει στο διπλανό του «σ’ αγαπώ».

Cul.N.: Επόμενα σχέδια; Υπάρχει κάτι ανακοινώσιμο για τη νέα θεατρική περίοδο;

Σ.Γ.: Ναι, θα συνεχίσω να είμαι με το Εθνικό Θέατρο γιατί εκεί βρίσκονται άνθρωποι που με εμπνέουν… θα συνεργαστώ με το Γ. Χουβαρδά στον «Περικλή» του Σαίξπηρ και με τον Oskaras Korsunovas στο «Τρωίλος και Χρυσηίδα»  πάλι του Σαίξπηρ.